Authentiek

Het afgelopen jaar stonden zowel kleurrijke als minder kleurrijke personen in de schijnwerpers. Typen zoals Ramses Shaffy, Susan Boyle en Robert Enke.
Personen waar we iets van kunnen leren, zeker in deze eindejaarsttijd, een tijd van beschouwen. We leven toch al in een periode waar ruimte is voor spiritualiteit. Niet voor niets is de kleur paars, de kleur van spiritualiteit, in de mode. Leven in een tijd waar we behoefte hebben aan puurheid, aan het doorbreken van façades van glitter en glamour. Back to basic. De authenticiteit herwaarderen, zijn wie je écht bent.

Gelukkig hadden we een fraaie kleurrijke zomerperiode, maar in Nederland is het vaak grijs. We kunnen dus wel wat kleurrijke personen gebruiken. Zoals Ramses Shaffy, een geadopteerde allochtoon, iemand die altijd zijn eigen weg koos. Bemind door velen bleef hij tot de laatste snik, dronken, stoned of nuchter, gewoon doorgaan. Met een optimistische blik, gewoon altijd maar doorgaan. Altijd rebel gebleven, de regisseur van zijn eigen leven. Ook al kon hij misschien geen noten lezen, wat hij zong en speelde waren zijn eigen klanken.

Susan Boyle, grijzer dan de meest grijze muis. Door geen enkele man ooit gekust, voor moeders schoonste stond ze achter in de rij. Toch had ze met haar kristalheldere stem binnen twee seconden de zaal plat van het Britse TV programma Britain’s got's Talent. Ik kreeg er rillingen van over mijn rug. Haar optreden is inmiddels meer dan 20 miljoen keer bekeken op Youtube. Susan werd wereldwijd hét voorbeeld dat je ook je droom kunt verwezenlijken als je meer op een heks dan op een fee lijkt. Al schijnt ze haar droom, haar man, helaas nog niet gevonden. Haar stem won het van haar uitstraling. Door te zijn wie je echt bent, kun je stralen.

Iedere wedstrijd kent winnaars en verliezers. Verliezen hoort erbij. Je leert het meest van je fouten en toch zijn we bang om te falen. Robert Enke beroofde zichzelf van het leven. De doelman van Hannover 96 was angstig voor tegenslagen en angstig voor de openbaring over zijn angst. Achter populariteit en succes kan ook eenzaamheid en wanhoop schuilgaan. Bang om door zijn zwakte te tonen, zijn geadopteerde dochtertje te verliezen. Teresa, de extreem sterke weduwe van Robert, was vanaf de eerste mededeling van zijn overlijden open over de doodsoorzaak, maakte de zelfmoord bespreekbaar. Het verwerken van tegenslagen blijkt meer bij ons leven te horen, dan het genieten van prestaties. Door haar openheid werden we verlost van de druk om altijd maar te presteren. Wie zijn angst laat zien bleek ineens niet zwak, maar sterk.

De eigenschappen van Ramses Shaffy, Susan Boyle en Robert Enke komen tesamen in de hoofdpersoon van de film “As it is in heaven” van de regisseur Kay Pollak.*) Een film over een dirigent Daniël Daréus, die droomt om met muziek de harten van mensen te openen. Na een hartprobleem keert hij terug naar zijn geboortegrond en wordt leider van een onbeduidend koortje. Hij leert de koorleden ieder hun eigen stem te ontdekken. De perfecte harmonie kan alleen ontstaan wanneer koorleden hun eigen toon kennen en deze ten gehore durven brengen. Daarvoor moeten we het aandurven onze comfort zone te verlaten, onze vertrouwde patronen loslaten. Te ontdekken wie we echt zijn. Te gaan naar de laag die mensen inspireert om niet langer af te wachten, ons niet meer slachtoffer te voelen van ons eigen bestaan, maar om de regie over ons leven en werk op te pakken. Niet om onszelf op de borst te kloppen , maar omdat het leven bedoeld is om te worden wie je bent. Komen tot je roeping , eigenlijk alsof je in de hemel bent.

Het christelijk geloof herdenkt in deze periode de geboorte van Christus. Voor velen van ons een mogelijkheid om even afstand te nemen, samen te zijn met familie en vrienden, te reflecteren op wat was en om te zien naar wat mogelijk gaat komen.
Besef echter dat één op de drie Nederlanders zich eenzaam voelt in wat heet een samen-leving te zijn. Alleen is maar alleen, terwijl we zo graag de ruimte vinden om onszelf te zijn en onze gevoelens te tonen. Je thuis te voelen, in een stal of gewoon in onze eigen samenleving. Te worden wie we echt zijn.

Ik wens u en de uwen een inspirerend en liefdevol kerstfeest toe en een gelukkig nieuwjaar 2010.

*) zie As it is in Heaven, Eric Minten in Nieuwe Leiders , nummer 1, november 2009

DOORGAAN

Met de opdracht om een "droom"-college te verzorgen, stap ik het universiteitsterrein op. In een kil vormgegeven collegezaal met zo'n honderd jonge merendeels vrouwelijke studenten is het niet makkelijk wegdromen. Ze zijn inmiddels gewend aan het zo efficiënt mogelijk doorlopen van hun studieblokken. Op "Blackboard", hun ondersteunend computersysteem, is voor hen alles terug te vinden, van de eigen werkgroepenagenda tot beeld en geluid van het gemiste college. Met je hoogstnoodzakelijke baantje heb je niet de tijd alle colleges te volgen. Even thuis multi-tasken, sms-en met het vriendje, face-boeken, gamen en nog even tussendoor het college downloaden. Altijd maar doorgaan om vooruit te komen.

Hard fietsen en geen meter vooruit komen, dan heeft fietsen in de frisse lucht van de vrije natuur mijn voorkeur. Mijn vrouw kreeg me tot op heden niet haar sportschool in, totdat het regende dat het goot. Met mijn vaste fietsroute in gedachten, een flesje water onder bereik, was het op de home trainer zweten tussen de kletsende hardloopsters, de "spinnende" fietsgroep en de spiermasserende kopieën van de Gooise vrouwen. Altijd maar doorgaan en geen echte meter vooruit komen, wel zag ik voor het eerst 400 calorieën uit mijn lichaam wegvloeien, terwijl buiten de regen tegen het raam kletterde.

Het grijze Nederland kan zeker buiten de zomerperiode wel wat kleur gebruiken. Kleurrijke figuren ontbreken in het Hollands landschap, als ze er zijn, komen ze van buiten. Zoals Ramses Shaffy, een geadopteerde allochtoon, iemand die altijd zijn eigen weg koos. Bemind door bijna iedere Amsterdammer bleef hij tot de laatste snik , dronken, stoned of nuchter, gewoon doorgaan. Met een optimistische blik, gewoon altijd maar doorgaan. Altijd rebel gebleven, doorgegaan zonder een meter verder komen, zo leek het, maar wel geleefd..

De rode loper

Terwijl in Nederland een diploma uitreiking in Nederland vaak is verworden tot een administratieve activiteit met soms een klein woordje in een verdwaald hokje, gaat in Engeland alles nog in traditionele stijl. De tweeduizend aanwezigen op de diploma ceremonie van een Londense universiteit worden ontvangen met hoornblazers, afgestudeerden in toga met petje en in alle kleuren van de regenboog uitgedoste hoogleraren. Hoogwaardigheidsbekleders in toga’s behangen met grote metalen plakkaten completeren het middeleeuws tafereel. De rode loper ligt gedrapeerd voor hen uit. Eén voor één lopen de geslaagden eroverheen om door de rector met een handdruk persoonlijk gefeliciteerd te worden. Zelfs mijn lange zoon is onder de indruk van zijn korte loopje over de rode loper, de afsluiting van zijn onderwijstijd.

De entertainment sector kent als geen ander het effect van de glitter en glamour. Bij de Europese première van de musical over Elvis, dé icoon van de rock and roll, glimde het allemaal nog een stapje meer. Gillende meisjes voor het theater, glimmende motoren, flitsende fotocamera’s, zoemende televisiecamera’s en een uitnodiging in de hand sta ik aan het begin van de rode loper. Niet bekend met de inhoud van de roddelbladen, nooit kijkend naar RTL Boulevard zijn cast en genodigden mij onbekend. Zij stralen in de hun eigen glamourwereld, mijn parade over de loper voelt als een acteur in de verkeerde film.
Bij het vak huishouding leerden meisjes vroeger alle technieken van borduren, een vak waarmee zij later in hun onderhoud konden voorzien. Van een simpel steekje om een bandje op een stofje te zetten, tot zeer complexe creaties van diverse kleuren en stoffen. De creaties werden op het eind van de opleiding gebundeld tot een meterslange ‘pronkrol’ als proeve van bekwaamheid . Deze loper, van de simpele start tot het schitterend einde, toonde hun “souvenirs de ma jeunesse”.
Zij moesten zélf hun loper maken, zij die het in de wereld gemaakt hebben mogen over lopers heen paraderen maar hun “jeunesse” is dan vaak allang voorbij.

Faalangst

En ineens lijkt van alle kanten de aanval te zijn geopend op de wereldwijde prestatiecultuur. Kranten, tijdschriften, boeken en televisie besteden aandacht aan de angst om fouten te maken. Mensen willen laten zien waar ze goed in zijn, proberen fouten te vermijden terwijl uit onderzoek blijkt dat je het meest leert van fouten, innovatiever wordt. De taboecultuur rond fouten, bang om te falen, moet doorbroken worden want dat remt de creativiteit en innovatiegerichtheid en staat uiteindelijk succes in het leven in de weg .

Voetbal, waar fans succes adoreren en verlies negeren, is niet alles was deze week in Duitsland te horen. Bij successen staan de voetbalsterren in het middelpunt, bij tegenslagen zijn ze verguist en geïsoleerd. Achter populariteit en succes kan ook eenzaamheid en wanhoop schuilgaan. Als doelman heb je slechts één kans op selectie, je staat tussen de palen of je staat er niet. Met die kleine kans moet je mee zien te leven. Dat is niet makkelijk was de boodschap op de zeer indrukwekkende begrafenis van Robert Enke, doelman van Hannover 96 en het Duitse nationale elftal. De hele rechtstreekse ARD uitzending liet zien op welk grootse wijze zijn weduwe, spelers en tienduizenden toeschouwers met behulp van inspirerende sprekers afscheid van hem namen. Ze maakten tegelijkertijd een krachtig statement hoe de mens worstelt met zijn faalangsten, Enke beroofde zichzelf uiteindelijk van het leven. De doelman was angstig voor tegenslagen en angstig voor de openbaring over zijn angst.

Dagelijks stappen vier mensen zelf uit het leven. Daar praat men in het openbaar niet over, op het station wordt slechts omgeroepen dat een trein een persoon heeft aangereden. Flink wat vertraging, maar de werkelijke reden blijft onbesproken. Teresa, de extreem sterke weduwe van Enke, was vanaf de eerste mededeling open over de doodsoorzaak, maakte de zelfmoord bespreekbaar. Een gehele natie leek door haar openheid verlost van de druk om altijd maar te presteren. Ze gaf daardoor jong en oud de mogelijkheid om bij elkaar de sterkte te vinden om hun eigen angstgevoelens te uiten. Wie zijn angst laat zien bleek ineens niet zwak, maar sterk. Het verwerken van tegenslagen blijkt meer bij het leven te horen, dan het genieten van prestaties.

Steden

Back to basic, terug hoe het eens was. Wonen, werken, vrijen en ander vertier, alles gemixed in een beperkte ruimte. Weg met de concentraties van kille, glazen kantoren in aparte kantoorwijken,winkels in aparte shopping malls en wonen apart in ver afgelegen sub-urbs. Liever het Greenwich village van New York dan de uitgestrekte resorts van Los Angeles. Liever flirtend lopend op straat op weg van huis naar werk dan in de file op brede uitvalswegen. Even dat non-verbale contact, die oogopslag, dat quasi toevallige lichamelijke contactmoment.

San Francisco is zo’n stad waar trends gemaakt worden. De overwegend lage en compacte bebouwing in de binnenstad zorgt voor een warme, menselijke omarming. De koude zakelijke uitstraling van de verlaten pier geeft wel een wijds gevoel, maar de meeste mensen vermaken zich niet op zo’n vlakte. De ene dag is de pier leeg en verlaten, de andere dag overvol met talloze kraampjes met allerlei milieuvriendelijke groenten, organic is overal dé kreet. De aloude kraam als alternatief voor de winkel vol bling bling. De op houtvuur gebrande amandelen als alternatief voor een big Mac. Back to basic, de mens als een natuurlijk etend kudde dier.

De voordelen van de traditionele Europese binnenstad zijn evident, een natuurlijke levenswijze waar de zaterdagmiddag vol is met shoppende mensen. Winkelen als fun activiteit. Boven zo’n winkel woonde mijn oma, een ideale ‘spot’ plek. Van uit de bovenverdieping kon je risicoloos de voorbij kuierende mensenstroom bespioneren. Zeurende kinderen, vrouwen in dikke bontjassen, meisjes in hotpants, jongens in strakke spijkerbroeken en vriendjes die iedere keer weer met andere vriendinnetjes liepen te flirten. De hele dag gewoon mensen kijken. De bewoners verdwenen uit de stad, maar de bovenwoningen zijn inmiddels weer erg in trek. We gaan de bovenwoning weer bewoonbaar maken, terug naar dat basic gevoel.

Brussel

Brussel was toen nog een bruisende stad, Brussel was vrij en vrolijk, zong Jacques Brel. Toen wilde Brussel, eens de hoofdstad van de lage landen, al modern en internationaal zijn. Thans strijkt de Europese top uit alle EU landen met grote regelmaat neer in de hoofdstad van Europa. Dat doet de stad veranderen, tot een intercultureel epicentrum. Een smeltkroes van culturen, een ‘grootstad’ waar honderden nationaliteiten, culturen en gemeenschappen samenleven. Al blijft Frans de voertaal en is menig Brusselaar begiftigt met een stedelijke francofone arrogantie, verandering is op til. De uitdijende Vlaamse economische macht is voelbaar, zowel op de terrassen van de Grote Markt als op het Brouckèreplein.

Verandering is niet iets wat iedereen aanspreekt. Gelukkig zijn er van die activiteiten die zelden of nooit wijzigen, niet wat betreft tijdstip, niet wat betreft deelnemers, niet wat betreft regels. Alles op de routine. Jaar in jaar uit badmintonnen we met dezelfde mannen, met dezelfde regels. Alleen de locatie is in de afgelopen dertig jaar twee keer veranderd.
Als hoge uitzondering spelen we deze woensdagavond in Brussel tegen een verzameling Waals en Vlaams sprekende badmintonners, een hogere zaal, andere mensen en andere regels. Want al was de puntentelling bij badminton al jaren geleden veranderd, niet bij ons, wij telden nog gewoon tot één en twintig in plaats van modern tot vijftien. Waarom zouden we.

Regeringsleider zijn is een hectische maar ook bevoorrechte job. Na een aantal jaren in de nationale schijnwerpers te hebben gestaan en met je internationale collega’s intensief te hebben opgetrokken, gaat er toch iets knagen. Inmiddels is Balkende op basis van zijn jarenlange ervaring een gerespecteerd collega geworden tussen zijn internationale vrienden, wordt geconsulteerd over de grote wereldvraagstukken. Thuisgekomen uit Brussel liggen de kamervragen met futiliteiten uit één of ander gehucht op hem te wachten. Dan liever een bruisende baan, vrij en vrolijk in Brussel. Of is Nederland nog niet toe aan a change? Yes, we can, of kan het nie?

Brein

Het brein is een trendy item. In een volle zaal doceert een prof over onze hersenen. Een robotarm kan een bal vangen, zover zijn ze al. En van balletjes vangen word je vanzelf ook weer slimmer. De NRC meldde immers in haar wetenschapsbijlage dat na een weekje of zes jongleren, je al slimmer bent geworden. De witte stof noodzakelijk voor het transport van informatie in het brein is dan structureel uitgebreid. Denken en doen hangen meer met elkaar samen dan we eerder dachten.

Een lange vliegreis is een ideaal moment om je te verdiepen in een voor mij nieuw tijdschrift (Mind magazine, okt 2009). Dit keer is het menselijk brein onderwerp van aandacht. Naast e-learning blijkt er ook zo iets te bestaan als embodied learning, je leert sneller door de associatie van woord met het gevoel. Mannen tonen echter minder gevoelens dan vrouwen. Vrouwen besteden bijvoorbeeld 3 keer zoveel woorden aan gedachten en emoties dan mannen. De verklaring blijkt vrij simpel, er zit geen bruisend gevoelsleven in mannen. Mannen combineren daarom eerder taal met krachtsuitspattingen dan met hun gevoel. Doordat ze hun spieren gebruikten om betekenissen te onthouden, willen ze later nog steeds makkelijker dan vrouwen hun handen laten wapperen wanneer ze iets duidelijk willen maken.

Een populair blad met een wetenschappelijk sausje gaat natuurlijk wat verder dan een doorwrocht betoog van een echte wetenschapper. Vermaak en wetenschap groeien wel steeds meer naar elkaar toe. Met leuke performers probeert men steeds meer om congressen op te leuken, ze maken het ons brein makkelijker om informatie op te nemen. Nog even en de professors zijn zelf performers die een act combineren met een wetenschappelijke boodschap. Deze week was ook het eerste internationale lachcongres voor clowns. De symbiose is al op gang, het moet niet veel gekker worden in het wetenschappelijk brein.

SPUGEN

Een geldautomaat spuugt eerst je pasje uit en daarna het geld. Zou het andersom gaan dan zouden veel mensen hun pasje vergeten, gefixeerd als ze zijn op het geld. Mijn dochter vergat in de Albert Heyn bij de flappentap het geld mee te nemen, verstoord dat ze was tijdens het pinnen door een tussentijds spoedtelefoontje. Op weg naar de volgende bestemming kwam ze achter haar stommiteit, zie dan je geld maar eens terug te krijgen.

Toen de World Trade Center torens in New York nog fier overeind stonden had mijn vrouw haar eerste ervaring van een buitenlandse flappentap die zomaar je pincode wist en op een zonnige zondagmorgen op de zuidpunt van Manhattan zowaar dollars deed verschijnen. Met extra vertrouwen in de hedendaagse techniek namen we de supersnelle liften naar de bovenste verdieping. De WTC torens en het magnifieke uitzicht zijn na “nine-eleven” verdwenen, maar overal ter wereld kun je nu internetten, flappen tappen, pinnen en vind je dezelfde winkelketens als thuis.

Vers gebakken bruin brood, pepernoten, chocoladeletters, hutspot, vlees, kaas, en zelfs verse AH blanke vla; het is allemaal te krijgen in Curaçao. Een Albert Heyn winkel zoals alle anderen maar dan in Zuid Amerika, inclusief een aardige filiaalchef uit Twente, je waant je in één keer in Nederland. Alle versproducten via de lucht, al het andere spul vanuit het landelijke AH distributiepunt via de boot in twee weken naar de overkant. De evenaring van het gevoel van een Amerikaan die in China een Mc Donald binnenstapt.
Helaas voor mijn dochter loopt de flappentap niet via AH maar via de plaatselijke bank, die ingeslikte flappen pas wil teruggeven na een klachtenprocedure bij je eigen Nederlandse bank. Het is net echt roggelen. Flink spugen gaat wel lekker, maar het weer plots doorslikken van zo’n spuug is andere koek.

STOKEN

Regen, wind en een dicht wolkendek op de Friese wateren is voor de zeiler toch een lekker weertje. Zeker voor de schipper van een bijna 100 jaar oud zeilschip. Met vier bolle zeilen glijdt de boot door het water heen terwijl de eerste drankjes en hapjes reeds verschijnen. Drank hoort volgens overlevering bij deze traditionele wijze van verplaatsing over het water. Terwijl allerlei zeiltermen door de lucht vliegen warmen de Berenburgjes de innerlijke mens op. De zeiler geniet van de natuur en van de gestookte natuurproducten.

Stoken doen enthousiastelingen ook bij een andere oudere vorm van vervoer. Ketelbinkies zijn nog te vinden op schaarse plekjes waar ze samen met andere oudere jongens al lang vervlogen treintjes over smalspoor laten tuffen. Kleinere stoomtreintjes die op smalsporen in mijnen, op fabrieksterreinen en dwars door de duinen hun rookpluimen uitspuugden. De boel een beetje opporren kan een hele belevenis zijn. Zeker wanneer het kolen betreft die uiteindelijk in stoom omgezet moeten worden. Serieuze techneuten waar de liefde voor de techniek, het stoken, het lijkt te winnen van de liefde voor andere die natuurlijke stookresultaten, de drankjes.

Borrels kunnen ook flink stoken, ook in liefdesrelaties. De alcohol mag dan soms het eerste contact wat vergemakkelijken, op den duur kan flink alcoholverbruik de spanning tussen de partners goed opporren. Ook alcohol heeft de dubbel vergrijzing ontdekt als groeimarkt. Dan zie ik toch liever de oudjes in de ketel stoken, dan de producten van de ketel consumeren. Blijven ze tenminste wat makkelijker op koers.

ZWART GAT

Liefde op het eerste gezicht, een onverklaarbare gebeurtenis, maar o zo herkenbaar voor degene die het is overkomen. Het lijkt erop als of je energiebanen gelijk in balans zijn met die van de ander, een combinatie van weldadige rust en vlinders in de buik. Je voelt de energie, maar je ziet het niet. Anderen zien het zeker niet, terwijl het er volgens jou wel degelijk is.

Astronomen kwamen deze week naar buiten met de vondst van een nog onbekende kracht in het heelal, die alles te samen houdt. Donkere energie die de ontwikkeling van het heelal bepaalt en invloed heeft op de donkere materie en alle sterrenstelsels. De energie van het zwarte gat op ontelbare lichtjaren van ons vandaan blijkt uit een andere soort materie te bestaan dan eerst gedacht werd. Zwaartekracht lijkt niet de enige verklaring, de onbekende nieuwe kracht is als een onzichtbare hand van invloed op de donkere materie. Wellicht schuilt hierin de sleutel tot het begrijpen van de kosmos. Voorlopig kijken we in een zwart gat om iets niet te zien wat er wel is.

Stel wat vreemden (representanten) in een groep op, verdeel rollen, laat de probleem eigenaar toekijken en wacht op wat komen gaat. Uit de wijze waarop de representanten zich bewegen ten opzichte van elkaar en hun gevoelens en attitudes ten opzichte van elkaar uiten, dragen ze oplossingen aan voor langslepende familie problemen. In situaties waar de liefde allang weer van het toneel is verdwenen. Zo'n groepsopstelling gebeurt allemaal zonder dat de spelers de vraagstelling en de setting überhaupt kennen. Je ziet iets gebeuren wat er niet lijkt te kunnen zijn. Onverklaarbaar en toch zichtbaar. Zouden zwarte gaten, toch dichterbij zijn dan astronomen ons doen willen geloven?

EEN KWESTIE VAN GELUK

Eind van de middag verliep de vlucht terug naar Rotterdam heel soepel. Geen vuiltje aan de lucht zo leek het. De achtergebleven collega was echter bezorgd geweest. "Je mag wel van geluk spreken dat jullie net op tijd weg waren", belde hij door. De hel in de vorm van een zwaar onweer brak hier los net nadat jullie waren vertrokken.

Op de vliegtuigstoel lagen diverse kranten met artikelen over de nieuwe mode presentaties in New York. Prominent stond mannequin Mirthe Maas met Donna Karan kleren op de foto in de Frankfurter Allgemeine , een Duitse topkrant, De Telegraaf sprak over dé doorbraak van Mirthe als top mannequin van diverse topmerken. In deze intranetcolumn voorspelde ik 1,5 jaar geleden dat diezelfde Mirthe, een vriendin van mijn dochter, binnen enkele jaren op de cover van internationale modebladen zou staan. Zo'n weddenschap heeft veel minder kans dan een winnend lot in de staatsloterij.

Mijn zoon verplaatste zich diezelfde tijd niet door de lucht maar met de auto en had zin in een ijsje. Eventjes stoppen bij het benzinestation, ijsje kopen en wegrijden. Hij heeft amper zijn hielen gelicht of binnen twee minuten knalt een auto met grof geweld datzelfde benzinestation binnen. Doden en zwaargewonden onder degenen die iets langer dan hij in de rij stonden.

Allemaal godsbewijzen zou Thomas van Aquino gezegd hebben. Gewoon een kwestie van heel veel geluk zegt de ander, of toch een bijzondere beschermengel op mijn schouder?

De merkenclub

Wilt u ook zo graag van elke dag een bijzonder dag maken? Wilt u ruiken, proeven, kortom al uw zintuigen optimaal gebruiken? Dan lijkt dat voor veel mensen een reden te zijn om lid te worden van de Nespressoclub, een club die mensen samenbrengt die allen dezelfde passie koesteren voor een uitzonderlijke koffie.

Tot voor enkele decennia verzamelden mensen zich primair rondom een geloofsrichting. Rondom die geloofsstromingen ontstonden allerlei clubs waarvan de leden samen iets wilden beleven zoals fanfares, scoutinggroepen en sportclubs. Het geloof verdween naar de achtergrond, de katholieke fanfare ging blazen met de protestanten en de openbare voetbalclub schoot met een katholieke aanvaller zich naar de top van de eredivisie.

Bedrijven wilden ook nog wel eens clubs vormen voor hun medewerkers en hun familie. De Philips Sport Vereniging uit Eindhoven is zo’n oude bedrijfsclub. Diezelfde bedrijven zijn gesprongen in het gat wat ontstond met het verdwijnen van de sociale banden tussen religieuze stromingen. Ze verzamelen geloofsgenoten, hun consumenten, rondom hun producten zowel op internet als in hun moderne “merken-kerken” zoals de Nespresso Boutique’s. Nog even en de eerste ontgroening voor nieuwe nespressoclubleden dient zich aan . Lekker verplicht kuipjes snoep happen uit een bak koffiedrek. Je bent niet wat je denkt, je bent wat je gebruikt, lijkt het devies. Geen onverwachts credo indien je de markt z’n gang laat gaan bij het vormgeven van de overgang van een materialistische naar een meer spirituele wereld.

Wachten

Een stralende zon, een wit strand en een stevige bries die voor verkoeling zorgt, het ideale vakantieplaatje. De vakantie is nog niet om, of de vakantiesector probeert ons al weer over te halen een nieuwe bestemming uit te gaan zoeken. Allemaal mooi en prachtig zolang je vergeet dat die vakantiebestemmingen niet bij jou in de achtertuin liggen. Vaak bestaat de reis uit een flink portie wachten; op Schiphol in een ellenlange rij voor de balie of in een kilometerslange file bij de Gotthardtunnel. De emoties kunnen in die rijen soms hoog oplopen.

Treinmachinisten, zo alleen op de bok, kunnen fantastisch genieten van prachtige weidse uitzichten op een verder verlaten landschap. Zo af en toe kom je een tegenligger tegen, rij je langs een snelweg of door een stadje maar verder biedt het uitzicht veel ongerept natuurschoon. De grote angst is de plotsklaps opduikende man of vrouw die jouw trein wil gebruiken om het leven te bekorten. Een ervaring die je niemand gunt. Het beeld lijkt door de hoofden te spoken van mijn medereizigers die ook deze late avond drie uur moeten wachten op de eerst vrijgegeven trein. Een perron vol ingehouden emoties aan het eind van een lange werkdag, een mix van vermoeidheid en gemengde gevoelens voor machinist,hulpverleners en slachtoffer.

Met flitsende buitenlandse stages werft het hoger onderwijs nieuwe studenten. Zo zit één van mijn dochters op zo'n stage adres tussen de witte stranden van de Antillen. Plotsklaps heeft ze een angstaanjagende zenuwontsteking. Met spoed naar de SEH, een second opinion, alles komt in een stroomversnelling, maar immens blijft de grote afstand tussen je kind en jij als ouder. De repatriëring kan niet snel genoeg geregeld zijn, soms duurt wachten op die liefdevolle knuffel op Schiphol echt erg lang. De grootste emoties komen los, als het dierbaarste wat je hebt, je kind, weer veilig thuis op de bank zit. Nu nog wachten op herstel.

Nest

De jeu de boules ballen rollen deze zonnige zondag middag in augustus glimmend over de talloze banen op het Vrijthof. Maastricht glanst, bewoners en toeristen genieten op de volle terrassen van het luxe Bourgondische zuidelijk karakter. Iets terug in de historie, ruim een kwart eeuw geleden, was het op mijn vouwfietsje nog behelpen om van het station naar mijn werkgever in het hoger gelegen Annadal te komen. Huizen en straten waren slecht onderhouden, de Limburgse economie lag op zijn gat en de gloednieuwe universiteit zat in een klooster en nog wat andere deels vervallen gebouwen. Limburg verwerkte het syndroom van de sluitende mijnen.

Onze studerende kinderen zitten op kamers of op kot. De kamerverhuur is nog deels een kwestie van nazaten van huisjesmelkers. Het is stoeien om een kamer te krijgen, sleutelgeld is nog niet geheel verdwenen, de borg is hoog en de afspraken om de onvolkomenheden te verhelpen geschieden nog steeds “manjana”. Eén van onze oudere dochters moet nog steeds een deel van de borg van haar vorige kamer terug zien te krijgen. Met een sterk geheugen en zonder internet, weet haar oma exact wat voor vlees er in de kuip zit, ze lepelt in een fractie van een seconde de achtergrond van de verhuurster op, een telg uit een familie vol met huisjesmelkers, terugvorderen wordt een flinke klus. Een kwestie van historische kennis.

Het syndroom van de mijnsluitingen is alweer lang verwerkt, het Vrijthof is autovrij, de RL heet Universiteit Maastricht, we zijn diverse EU toppen in Maastricht verder, de hotels zijn van een buitenlandse luxe, de stad is booming. Zelf zijn we van een stelletje in die jaren flink uitgegroeid tot een gezin met 4 kids. Mijn jongste dochter heeft ruim voor de start van het introductieprogramma al een kamer in Maastricht gevonden. Op het terrasje op het Vrijthof nemen we afscheid van de jongste, de laatste vliegt het nest uit. De start van een voor haar belangrijke groeifase, het nest blijft leeg achter, het historisch besef dat blijft. De verwerking van het verloren nest syndroom kan beginnen.

Bocelli

Op het dorpspleintje van het tegenover ons vakantieverblijf gelegen gehucht Lajatico verzamelen ’s avonds in alle rust de honderd ouders met kinderen, overdag werken ze bij de plaatselijk bank. In het verderop gelegen Florence veroorzaken de prachtigste scheppingen van de 15e en 16^e eeuw dagelijks hectische taferelen. Uitgezonderd de hot spots en de stranden is het in Toscane opvallend rustig en dat is echt genieten.

Thuisgekomen is het land voor het grootste deel verlaten. Alles verloopt zo soepel als op een dorpspleintje in de Toscaanse avond. De trein schuift minuten te vroeg langs het perron, treinpersoneel drinkt nog een capuccino, reizigers stappen rustig in en uit en toch vertrekt de trein precies volgens schema. De rek voor de hectische tijden is een genot is rustiger tijden.

De operazanger Andrea Bocelli geeft jaarlijks een openluchtconcert in zijn geboortegehucht Lajatico. Midden op het open veld luisteren 25.000 mensen naar zijn prachtige volle stem. Alles is perfect geregeld, de zanger blijft in de mensenmenigte op grote afstand. ’s Ochtends in het rustige dorpje repeteerde hij nog in de piepkleine filmzaal, de deuren stonden wagenwijd open, je kon zo binnenlopen, een privé concertje zoveel indrukwekkender dan het grote concert.

Vanwege de grieppandemie komen nu de eerste ideeën om de schoolvakantie maar eens flink te verlengen om besmetting te voorkomen, bedrijven stimuleren thuiswerken en videoconferencing, het blijft ook straks nog lang rustig op straat. Zal de voorspelde ellende uiteindelijk een geschenk blijken te zijn geweest?

Bois de Boulogne

Zo op de hoogte van Bois de Boulogne op de rondweg van Parijs,de periferique, ontstaat langzaam het mediterrane gevoel op weg naar het warmere zuiden van Europa. De natuur dringt zich via de bomen waar je onder doorschiet op aan de maakbare, betonnen, leefomgeving waar je de rest van het jaar in vertoeft. Meter voor meter losrakend van het keurslijf van het dagelijks bestaan op weg naar de ongedwongen vakantiebestemming.

De huidige toeristische toplocaties bestaan vaak uit een combinatie van oudere gebouwen, idyllische terrasjes met een ver uitzicht gelegen aan een stromend riviertje. Locaties waar onze voorouders van gruwelden. Die stroompjes waren immers de open riolen en vuile transportwegen van de vorige eeuwen. Ze woonden er met hun rug naar toe zoals wij thans met onze rug naar herrie producerende snelwegen wonen. Huizen net aan de snelweg raak je aan de straatstenen niet kwijt.

Ter hoogte van Prinsenbeek groeit boven de snelweg A16 op twee stadsviaducten een bos van bomen en struiken. Auto’s, bussen en vrachtwagens schieten als een moderne wilde waterstroom onder je door. Achter de glazen reling zittend op het houten bankje is het verrassend stil. Je droomt vanzelf weg bij de gedachten dat toekomstige generaties zich zullen verwonderen over de overal ter wereld ingepakte wegen, wat is nou leuker dan naar verplaatsende mensen kijken? Vooralsnog wordt het nieuwe park gezien als een geslaagd initiatief om het mediterrane gevoel een paar honderd kilometer noordwaarts te verplaatsen. Of daarmee bij de automobilisten regelmatig een warm vakantiegevoel ontstaat is de vraag, ze worden waarschijnlijk meer opgehitst door een dagelijks voortsjokkende file.

Gaatjes

Blonde krullen en een mooie egaal bruine huid zonder witte lijntjes is de droom die menigeen deze zomer weer probeert waar te maken op vakantie. Egaal en met zo weinig mogelijk zichtbaar witte vlakjes. In de jaren zeventig was Charlie’s Angels Farah Fawcett in rood badpak onweerstaanbaar, haar poster met haar gestroomlijnde bos blonde krullen was te vinden op de slaapkamers van al mijn vrienden. De laatste dag van haar verloren strijd tegen kanker ging ze in de media aandacht ten onder aan de plotselinge dood van Michel Jackson. Voor haar poster was daardoor geen plaats meer in de krant.

Zoals witte mensen willen kleuren, willen gekleurde mensen wit zijn. Ook daar zijn weer allerlei huidcrèmes voor. Jackson had het geld en de moed om het echt te doen het, hij werd steeds witter. Ooit een prachtig jong bruin kind en daarna als “witte” bespot .Volgens menig necroloog voldeed hij met zijn verwitting wel aan de collectieve onderbewuste wens van de gekleurde mens. Michel was zijn tijd vooruit, met de komst van een gekleurde president van Amerika was ook die verwitting wens achterhaald. De gekleurde huid is inmiddels iets waar je trots op kunt zijn.

Daar waar grote verschillen verdwijnen komt aandacht voor detaillering, de subtiele overgangen om onze lichamelijke uniciteit te tonen. Hoe die scherpe overgangen tussen de melkwitte en gekleurde huid te elimineren? Gelukkig helpt innovatie ons daar ook verder. Deze zomer is een nieuwe speciale stof geintroduceerd , de ‘Tan Through’. Een stof, met duizenden microscopische kleine gaatjes, zo word je ook onder je badkleding bruin. Nu iedereen schaamteloos zijn hele body kan laten bruinen zal de egaal melkwitte huid wel snel in de mode raken. Want niet alleen Jackson wilde opvallen, ook wij hebben er een handje van.

Streepjes

Het krijtjespak, de bedrijfskleding voor de superieure bankier, verdwijnt langzaam maar zeker uit het straatbeeld. De bankemployee is ineens niet meer zo’n vooraanstaand en respectvol beroep. De krijtstrepen blijken ineens niet meer zo strak in gelid te zijn als werd gesuggereerd, van feilloze controle bleek geen sprake.

De ruitersport is een spel van ruiter en paard. Op mijn stalen ros rijd ik op het fietspad twintig paarden voorbij, strak in gelid. Slechts een tiener op de pony probeert met wilde tikken de baas te blijven over het dier. ’s Avonds op het CHIO laat olympisch kampioene Ankie van Grunsven haar paard IPS Salinero tijdens de kür piafferen en passageren, ruiter en paard zijn volledig in harmonie. In het midden van de piste heeft ze ogenschijnlijk met geringe inspanning het paard geheel onder controle.

Verderop langs de piste verzamelen zich de VIP’s en genodigden van de diverse sponsors. De Koningin zit in de ereloge, de galatribune is een combinatie van tribune en chill-ruimten, anderen verpozen in de door ABN-AMRO gesponsorde tribune aan de lange zijde. Daar is de aandacht voor de paardenprestaties minimaal, netwerken met een drankje en superluxe hapjes staat centraal. De kwetterende borrelgangers van de high society overstemmen de muziek van Wibi Soerjadi waarop Ankie haar kür rijdt één van de allerbeste wedstrijden die er ooit is verreden in de discipline dressuur meldt de krant de volgende dag. Ankie heeft het paard in uitgestrekte draf op de A-C lijn geheel onder controle, dat kunnen de bankiers van hun metier niet zeggen, Die moeten nog wennen van anderen te leren, dat begint met respectvol de prestaties van anderen bewonderen. Eerst dus maar eens streepjes leren trekken, lekker krijten van de A-C lijn op de piste.

Gek

In de stad Geel, in Vlaanderen, is iedereen gewend aan gekken op straat , ze lopen al decennia gewoon op straat rond. De psychiatrische patiënt treedt inmiddels ook op andere plekken op de wereld naar buiten. Zaten ze vroeger verscholen in grote instellingen diep in lommerrijke bossen, tegenwoordig zitten ze midden in de stad. Opvallen doen ze echter steeds minder want de gewone stadsbewoners worden ook steeds gekker. Een keihard pratende in zich zelf gekeerde persoon kan immers ook een hardhorende mobiele telefonist zijn.

De nieuwste spelrage scant eerst de gebruiker, gewoon even voor de terminal gaan zitten. Het beeldscherm reageert vervolgens als een spiegel op je bewegingen, je kunt tegen het apparaat praten en beeldverbinding maken met vrienden. Samen digitaal inkopen doen en digitale kleren passen door het leuke rokje naar je lichaam te slepen. Allemaal mogelijk zonder een toets in te drukken, de beweging in de lucht maken is al genoeg.

Fysieke luchtfietserij is al de gewoonste zaak van de wereld geworden bij bowlingspelende bewoners van het verzorgingshuis. Tachtig-jarigen met een Wii kastje in hun handen strekken geconcentreerd hun armen en gooien spontaan virtuele bowlingballen over een virtuele baan. Alleen het juichen is echt..Van een afstandje ziet het er allemaal wel uit als een psychiatrische afdeling. De mens wordt individueler, trekt zich terug in z’n eigen digitale virtuele wereld, en bevolkt in de eigen cocon de straten. Zo gek was het niet van Geel, ze waren hun tijd verder vooruit dan ze zelf dachten.

Doorbraak

Van kansloos achterin ineens als één van de eersten eindigen, daar moet je een doorbraak voor forceren. In mijn overvolle fietsenstalling vind ik alleen nog aan het eind van de gang een plekje. Gelukkig is ver achterin de donkere gang een sluisje, een doorbraakje,  gemaakt waardoor je supersnel op het perron staat. De laatsten kunnen daarmee toch nog de eersten zijn.  

Politicus Geert Wilders lukte zo’n doorbraak bij de verkiezingen voor het Europees parlement. Terwijl president Obama wereldwijd ontzag afdwingt met zijn stelling “ de westerse wereld is niet in oorlog met de Islam”, wordt een Nederlandse politicus met een diametraal tegenovergestelde mening bijna de grootste partij van het land. Je hebt gezaghebbende politici die het kiezersvolk als een richtinggevend leider door de complexiteit van het leven gidsen, de onderwijzers, en politici die stemmen vergaren door het onderbuikgevoel van het kiezersvolk te voeden, de populisten.

Uit veiligheidsoverwegingen wordt ’s avonds “het fietskelder-sluisje” gesloten. Daags voor de verkiezingen was het al laat bij het uitstappen van de trein. Eerst omlopen en dan een lange en donkere keldergang door. Ineens duikt daar een andere reiziger uit het niets op. Onzichtbaar in het donker. Bij de vorige Europese verkiezingen stond deze man nog in het volle licht van alle schijnwerpers toen hij uit het niets ineens met twee zetels, de proteststemmers op zijn hand kreeg. Nu verdwijnt hij onzichtbaar in de donkere nacht.  Soms is het veiliger doorbraken tijdelijk te dichten, vaak slippen ze door gebrek aan richting vanzelf dicht.        

Werken

De zon zit nog net achter de horizon, de dauw hangt laaghangend over het Hollandse landschap. ‘s Morgens om half vijf is het nog lekker rustig op de snelweg. Alweer vertrekt een dochter vanaf Schiphol voor een stage van een dik half jaar naar de andere kant van de wereld. We houden ons allemaal kranig, een omarming, kusjes en een laatste kroel. Afscheid nemen van je eigen kind blijft vreemd, het echte missen komt pas veel later. Met Skypen, mailen en bellen is ze vlakbij, maar feitelijk zo ver weg van een warme arm om haar heen. Je kinderen leren langzaam wat werken is en dat is thans vaak internationaal, dit keer in een hotellobby in de Caraïben.

Aan het begin van de werkdag duik ik half suffend de fietsenkelder van het station in en zie dat mijn zoon vlak voor mij dezelfde handeling doet. Op mijn oude fiets duikt ook hij de kelder in op weg naar een nieuwe werkdag. Het leven is een cirkel en op dit soort momenten besef je dat des te meer, of is het meer een spiraal waarbij het de vraag is op welk moment ze het stokje van je overnemen? De werkplek zal vast niet dezelfde zijn, maar verandert het werken zelf ook?

Vrije tijd is voor de meeste van ons schaarser dan geld. Het blijft met die email terreur moeilijk om werk, inkomen en vrije tijd op een prettige manier georganiseerd te krijgen. Volgens Timothy Ferriss, is een 4-urige werkweek (4HWW) met een beetje durf en het doorbreken van vastgeroeste werkroutines mogelijk. Beperk je dagelijks tot de 2 of 3 werkelijk belangrijke zaken, de rest is bijzaak, beantwoord je emails tweemaal per dag op standaardtijden. De werkdag zit er dan ’s ochtends om 11 uur al op en de rest is Carpe Diem. Je houdt zeeën van tijd over om bijvoorbeeld te genieten van een vakantie in de Caraïben, nog te betalen ook als je dochter tenminste nog haar 40 uren per week maakt in het hotel.  

 

Timothy Ferriss, Een werkweek van 4 uur./ “The 4-hour Workweek- Escape 9-5 live anywhere and join the new rich”, uitgeverij Forum

Over kappen

“Recht voor zijn raap” is tegenwoordig gebruikelijker dan het spreekwoord “iemand kappen geven”, dat staat voor het op een diplomatieke wijze iets vertellen. Dat spreekwoord hoor je dan ook nog zelden en is helemaal uit onze taal verdwenen. Met alert, gevat , snel en soms vulgair reageren onderscheidt de Nederlander zich van wat bescheidener reagerende volken. Ondanks dat de daalder sinds de invoering van de euro is verdwenen is de eerste klap voor velen nog steeds een daalder waard.

De groei van de levensverwachting blijft in ons landje achter bij andere landen,mede door een sterke stijging van de sterfte aan longkanker. Werken aan de volksgezondheid is iets anders dan zieken zo goed mogelijk behandelen en verzorgen. Voorkomen is anders en beter dan genezen, dus wordt roken op steeds meer plaatsen verboden. Preventief handelen.

De minister is flink aan het kappen en legt de bijl aan de wortel van het kwaad; roken gewoonweg verbieden in het publieke domein. Preventief is ook de horeca , maar dan in het voorkomen van procesverbalen. De horeca laat zich niet zo makkelijk kappen en begint met het overkappen van hele straten tussen de cafe’s in. Vele slagen in één; cafe is groter, omzet groter en tevreden klanten. Ben benieuwd of de minister kappen gaat geven over het rookloos overkappen.

INLOPEN

Slavische melancholie en Noorse vrolijkheid bezorgde de zanger en violist Alexander Rybak een glansrijke overwinning op het Eurovisie Songfestival. Al nadat vijf landen hun scores “Norvege douze points, Norway, twelfth points”, hadden geuit, was het duidelijk dat de van origine Wit-Ruslandse glamour boy een voorsprong had die niet meer kon worden ingelopen.

De nieuwe Europese Baltische en Slavische, voormalige Russische, staatjes doen het gewoonlijk extreem goed in dit stukje Europese mediageweld. Ze lijken het juk van de Russische overheersing makkelijk van zich af te gooien en hun nationalistische trots bloeit als nooit te voren. De nationalistische zelfverzekerdheid gaat zo ver dat de contacten met de oorspronkelijke overheerser weer worden aangehaald. De nationale jury durft zelfs punten aan Russia te geven.

Achterstand op technisch gebied is anders in te lopen dan op organisatorisch gebied. Op technisch gebied kun je doorsteekjes maken. Heb je nooit het genot gehad een fax of videospeler te kunnen bedienen, dan kun je direct overstappen en gelijk onbevangen over op draadloos internet. In Estland kun je bijvoorbeeld overal in bus, trein, school en ziekenhuis vaak gratis, draadloos internetten. Je kunt het Eurovisie songfestival overal zien, maar winnen…. dat doe je met een unieke mix van Slavische en Noorse culturen. Cultuur ontwikkelt zich stap voor stap, neemt tijd. Net als zingen en vioolspelen, na veel oefenen, lessen die je niet zo makkelijk via doorsteekjes inloopt.

Lui

Zakenlui en vakantiegangers bevolken op deze morgen de luchthaven. Een hectiek die versterkt wordt door een falend KLM beleid om iedereen, met of zonder boardingpass bij dezelfde balie te laten inchecken. Spanningen lopen op. Via de reclame zijn reizigers verleid met korte wachttijden om zelf thuis hun reis aan te vangen met het printen van de boardingpass. De wachtrij van 200 meter hadden ze niet voorzien.

De wereld bereizen lijkt voor menigeen het summum van genot. Steeds weer nieuwe indrukken opdoen, nieuwe mensen ontmoeten, onbekende natuurgebieden ontdekken is het beeld wat daar bij hoort. De mensen krioelen tussen de volle werkweken door, in steeds grotere getale over de aardkloot heen. Dag in dag uit is gevuld met hard werken en verplaatsen.

Eeuwen geleden was nietsdoen het toppunt van luxe. Werken was voor de domme en armen, als je het maar even kon veroorloven genoot je van rust en reflectie. De mens is van nature eigenlijk een lui wezen, alleen de dagelijkse voedselvergaring wil de mens wel tot actie aanzetten. Niet zoveel ander gedrag dan al die andere levende wezen op aarde die de dag ook het liefst slapend en lui doorbrengen. Lekker thuis in de hangmat met een glaasje onder handbereik, is toch het ideale genot. Welke lui zijn niet graag lui.

MOOI EN LELIJK

Op deze mooie zomerse zondagmorgen, half april, straalt het meisje in haar prachtige witte jurk. Als een prinsesje beleeft ze haar eerste communie in de stralende zon op het kerkplein. Vrouwen horen te stralen van schoonheid, althans dat is de heersende gedachte, zeker in dit showbizz tijdperk waar alles draait om de verpakking. Dit was haar eerste en zeker niet enige optreden in haar nog prille leven, maar wel de opmaat naar haar verschijning als ze groter is, in trouwjurk.

Al meer dan 5 miljoen keer is deze week gekeken naar de youtube video van het optreden van Susan Boyle, een 47- jarige vrouw uit Scotland. Susan deed nog maar een weekje geleden mee met het ITV programma Britain’s got's Talent. Geen enkele man had haar ooit gekust, voor moeders schoonste stond ze achter in de rij, maar niet bij alle uitgiften van gaven stond ze achteraan. De hele zaal inclusief jury bereidde zich voor op een geweldige afgang, binnen twee seconden had ze de zaal met haar kristalheldere stem plat. Zelf op de video voel je de rilling die door de zaal ging.

Wereldwijd is Susan hot als voorbeeld dat je ook je droom kunt verwezenlijken als je meer op een heks dan op een fee lijkt. Ons brein mag dan van vooroordelen houden “blonde vrouwen zijn dom’, mooi en lelijk blijken toch aan elkaar te koppelen te zijn. Een mooie uitstraling, het oog wil ook wat, is ontegenzeglijk een voordeel, maar een mooie stem is nog mooier en vaak onvergankelijk. Dat kun je van allerlei vormen van verpakkingen niet altijd zeggen. Die willen wel eens gaan rimpelen en verschrompelen. Of zou ook Susan uiteindelijk toch voor de trouwjurk willen gaan?

Eenzaamheid

Nederland staat bekend om de enorme glaspuien van de eensgezinswoningen, met alle lichten aan zit de Nederlander midden in zijn etalage. Steeds vaker wonen achter de glaspui geen gezinnen maar eenzame mensen.

Tijdens Pasen, voor eenzamen zo’n ‘moeilijke’ familiedag, kwam het bericht naar buiten dat één op de drie Nederlanders zich eenzaam voelt in wat heet een samen-leving te zijn. Een zeer groot deel van de oudere bevolking dekt niet meer de tafel, maar eet met een bordje op schoot ongeïnteresseerd de opgewarmde prak op. Het avondeten is niet langer een moment van stilstaan of genot met mensen die je lief hebt. In je eentje op stap gaan is niet leuk. Alleen is maar alleen.

De vrijwilligers van “resto van Harte” bieden buurtbewoners een gezonde lekkere gezamenlijke maaltijd aan. Een plek waar je uit eenzaam te zijn met gelijkgestemden. Als eenmaal de innerlijke gevoelens naar buiten komen, blijken er gelijkgestemde mensen op te staan. De wijk wordt weer een gemeenschap. De eters en koks laten anderen hun gevoel zien, laten elkaar de wijk beleven, ontdekken en er onderdeel van uitmaken. Je er thuis laten voelen.



Het Nederlandse huis is de meest transparante leefomgeving die er is. We zien elkaar allemaal lekker zitten, maar uiten niet dat we het met elkaar zien zitten. Zo verpietert een hele samenleving. Een variant op het Hollandse adagium “wel kijken, niet kopen” lijkt opgeld te doen “niet kijken, niet zien”. Misschien is het beter om thuis ook het roken te verbieden, dan gaat de mens net als in de cafés meer op straat leven, laten zien dat men het met de ander ziet zitten. Soms kan een verbod een zegen zijn.

GOALTJESDIEF

Heel Nederland was van slag als de Duitse aanvaller Gert Müller, weer eens een hele wedstrijd onzichtbaar was en als een duiveltje uit een doosje de beslissende goal intikte. Zondag werd weer volop geploeterd door het hele team van mijn dochter, een hele speelhelft waren ze in de aanval, géén enkel doelpunt. Hun tegenstanders kwamen slechts éénmaal, in de laatste minuut, over de middellijn en scoorden wel. Geen toeschouwers om te treuren want als de kids eenmaal uit de ‘A-tjes ‘ gepromoveerd zijn naar de senioren, dan wordt het akelig stil rond de lijnen.

In de politiek is het ook hard aan buffelen om succes te bereiken. Van kleine zaaltjes tot aan het centrum van de politieke arena werken politici zich uit de naad om hun ideologie uit te dragen. Stukken lezen, moties indienen, werkbezoeken, kapper, tv-programma’s, altijd alert om adequaat te reageren. Tenslotte volgt de harde confrontatie met de ‘polls’, alweer geen zetel winst, soms zelfs verlies. Types als Berlusconi, scoren in de publieke opinie beduidend beter. Ze voeren een hele conferentie niets uit en loeren op het mediamoment. Tikken als een duiveltje uit een doosje op de schouder van Obama en Medelev en weten bij de eerste cameraflits dat hun goaltje gemaakt is, Berlusconi als verbindende kracht tussen VS en Rusland. Geen enkele hard ploeterende politicus zal nog jaren verbonden worden aan die conferentie, hij wel.

Sommige politici zijn alleen nog uit op deze mediamomentjes, met veel bombarie media-effectief scoren. Het zijn de goaltjesdieven van deze politieke wereld. Nadrukkelijk aanwezig op dat ene moment, afwezig als er gebuffeld moet worden. Deze Pietjes Bell scoren met hun kinderlijk gedrag veel toeschouwers. Als ze verplicht worden als senioren te gaan spelen zal het wel stil rond ze worden, al blijven sommige mannen altijd kind.

SISI

Ondanks alle capitoolgidsen, internetsitebezoeken en adviezen van vrienden is het telkens toch weer spannend aankomen in een compleet nieuwe omgeving. De eerste eigen waarneming bevat veel meer info dan je ooit vooraf verzameld lijkt te krijgen. De eigen indruk heeft toch de meeste impact.

Na donkere en koude maanden wil je aan het begin van de meteorologische lente wel een weekendje weg. Nog te vroeg voor een zonnige warme strandwandeling dus wordt het een onbekende stad verkennen. Wenen is zo’n city waar je anders niet zo makkelijk op doorreis door heen komt.

Het voeren van oorlogen was in het verleden vaak dé manier om aan landje pik te doen. De Habsburgers waren 600 jaar heer en meester in centraal Europa met een alternatieve aanpak, via uithuwelijken werd nieuw land in de familie verworven. Zeker als je vrouwen 11 of 16 kinderen baarden liep dat lekker snel op. De bloedband is ook wat sterker dan andere netwerkverbanden, makkelijk als het wat tijd kost om je te verplaatsen van het ene deel naar het ander deel van je rijk. De Habsburgers hadden niet de privejets en limousines van vandaag, het water, de donau, was hun belangrijkste verkeersader.

De twee miljoen inwoners van Wenen van ruim honderd jaar geleden zijn allemaal al weer dood, slechts de schilderijen in protserige zalen van de barokke kastelen herinneren aan keizers en veldheren. Toch droomt iedereen weg met slechts één vrouw, Sisi. Miljoenen bruidjes schitterden sindsdien als Sissi’s op hun eigen bruiloften. Het ideaal beeld van de knappe slanke beeldige vrouw die in die bombastische mannelijke omgeving zichzelf bleef. De eigenheid van Sisi maakte de grootste indruk.

Televisie

Dagelijks opent met veel bombarie het journaal met de kredietcrisis, een steeds groter gebrek aan geld. Televisieland zelf zit echter ook in een flinke (creatieve) crisis, een groot gebrek aan creativiteit. Daardoor valt men terug op het uitbrengen van oude tv-programma’s in een nieuw jasje. Geen garantie voor succes.

De amusementswaarde van praatprogramma’s beperkt zich tot het ophemelen van de presentatoren, ruimte voor de gedachten van de gast ontbreekt helaas. Wereldproblemen moeten in maximaal drie one-liners worden uitgelegd. Mathijs van De Wereld Draait Door en Paul de Leeuw, lijken in een hoog tempo hun fenomenale kennis op velerlei terrein ten toon te spreiden. In werkelijkheid zijn ze goed in het spontaan voorlezen van ingeblikte informatie via de auto-queue. Waag het als gast niet zelf alle aandacht naar je toe te trekken, als een door een giftige slang gebeten, grijpt de presentator in.

Raoul Heertje probeerde in het praatprogramma ’Heerlijk, Eerlijk, Heertje’ andere tv te maken, gesprekken zoals die in het gewone leven ook geschieden. Niet lopende zinnen, non-verbale uitingen en even wat tijd nemen om goed uit je woorden te kunnen komen. Of gewoon even wegdromen. Het levert tegelijkertijd eerlijke reacties op van gasten, die ook mensen van vlees en bloed blijken te zijn.
Terwijl de routine programmamakers vluchten in steeds heftigere extremen, lijkt de tegenstroom steeds minder te willen opkloppen, gewoon rustig de tijd nemen voor de gast.

De kredietcrisis bracht de overhitte economie terug in een rustiger tempo, wat dat betreft heeft de crisis niet alleen slechte kanten. Zo is er ook nog hoop voor die overhitte tv programmamakers, uiteindelijk komen die ook in een rustiger tempo terecht al dan niet met een lading aan kalmeringspillen.

uitglijen

De klok bij de Pathé bioscoop moet 9 of 10 over heel of half aangeven want anders kom ik te laat voor de trein op Rotterdam Centraal. Is het later dan is een sprint noodzakelijk om de trein te halen.
De sprint eerder inzetten op het Schouwburgplein is onverantwoord, zeker als het nat is want dan ga je gegarandeerd onderuit. Een vinding van de ontwerper om de bezoeker langer vast te houden op het plein, je zou het haast denken want ook als het droog is zie je de meeste mensen zich snel uit de voeten maken. Het Rotterdamse plein zou een moderne variant moeten zijn van het Maastrichtse Vrijthof.

Mensen slenteren echter over het Vrijthof heen, ze willen zo lang mogelijk op zo´n prettig, traditioneel handelsplein verblijven. Handel moet immers mensen aantrekken. Modernere pleinen zoals het Schouwburgplein, dienen echter niet als ontmoetingsplek, maar om de kleinheid van de mens te benadrukken ten opzichte van de grootsheid van de gebouwen. Je wordt als het ware van zelf naar de zijkanten weggedrukt.

De moderne architectuur van pleinen doet het eigenlijk alleen goed op foto´s vanuit vogelvlucht genomen, het MOMA in New York was dan ook met een speciale expositie van dit soort foto´s lyrisch over het Schouwburgplein. Foto´s op manshoogte versterken echter de kilheid en het afstoten. Handel vereist gewoon met twee benen op de grond staan. De oorspronkelijke architect ziet wel handel in een herontwerp van zijn schouwburgplein, als dat maar geen tweede uitglijer wordt.

CARNAVAL

Tradities blijven bestaan omdat ze van generatie op generatie worden overgedragen. Generatieconflicten zijn echter ook van alle tijd. Kinderen moeten zich af kunnen zetten tegen hun ouders. Die kinderen worden ook weer ouder, met kids die zich ook weer willen laten gelden. Overdracht van tradities geschiedt dan ook vaak via het haasje over systeem, van grootouders op kleinkinderen.

Carnaval is zo’n traditioneel eeuwenoud feest. Met pieken en dalen, gedoogd, gestimuleerd of verboden door machtshebbers, gouvernementen, bestuurders, economische mogelijkheden, weersomstandigheden en sociale en emotionele behoeften. De laatste decennia hield ondanks alle wintersportconcurrentie de harde kern, de traditionele feesten aan de gang. Een groot deel van de in het ‘ik- tijdperk’ opgegroeide jeugd voelt zich minder aangetrokken tot dit sociaal gebeuren. De afgelopen jaren is weer een opgaande lijn merkbaar. Is het de economische crisis, het opkomend gemeenschapsgevoel, het maar aanhoudende kwakkelweer of de retro behoefte, in jaren heeft men zich niet zo vroeg al opgemaakt voor het carnaval. De stijgende lijn is sterk aanwezig.

Voor festivals heb je organisatoren en feestvierders nodig. De helft van het jaar was mijn vader bezig met de carnavalsorganisatie. Zelf ga ik al jaren met een groep mannen met een actueel thema op kroegentocht, gewoon lekker feesten, organiseren kan het hele jaar op het werk. Mijn zoon heeft het organisatiestokje van zijn opa succesvol overgenomen, zijn feest is in de voorverkoop al helemaal uitverkocht. Als mannengroep gaan we dit keer als gospelkoor, wij gaan de hemel prijzen, ook zo’n traditie die van generatie op generatie overgaat.

Reeel of virtueel

De beste tennissers van de wereld vliegen de wereld rond, toch zitten we ze letterlijk en figuurlijk dicht op de huid. De televisiecamera’s zoomen ons in tot op de wenkbrauwen van de topsporters. De perfecte Federer en de steeds aan zijn broekje trekkende Nadal kennen we daarom als onze achterzak.

Diezelfde Nadal bewoog zich slechts tientallen meters voor mij in de finale van het ABNAMRO tennistoernooi, in het echt, maar hij leek voor mij verder weg dan ooit. Te ver weg voor het zien van wenkbrauwen of flikkerende oogjes, wel een totaal overzicht van het tennisveld en niet afhankelijk van de tv beelden. Een enkel moment was de herkenning, bij twijfel over de scheidsrechterlijke beslissing, Dan verscheen in de zaal dezelfde computeranimatie van de gang van de bal als we thuis gewend zijn te zien. De virtuele balloop haalt direct de angel uit het mogelijk mondeling gevecht met de scheidsrechter. Weg al die opvliegers zo kenmerkend voor de partijtjes van John McEnroe hij ontplofte zowat tegen de scheids en schold zijn huid vol in combinatie met obscene gebaren.

Virtuele en reele wereld lopen nu zo in elkaar over, dat je niet meer lijkt te beseffen wanneer het één en wanneer het ander aan de gang is. De huidige kredietcrisis werd vorig jaar aangekondigd als een crisis in de virtuele wereld, waarvan nog maar de vraag was of die zou overslaan naar de echte wereld. Inmiddels weten we wel beter.
Opvallend is dat alle voorstellen om deze crisis te lijf te gaan in de echte wereld geen rekening houden met de aloude levenswijsheid dat je “dieven met dieven moet vangen”. Misschien ligt de oplossing van de problemen in de echte wereld wel in de fictieve wereld.

af- en uitvallen

Door plotselinge uitval van elektriciteit blijkt ineens hoe ontstellend afhankelijk we zijn geworden van computers. De wereld komt eigenlijk gelijk tot stilstand. Je merkt het al een beetje als het computernetwerk op de werkplek het ineens begeeft. Terwijl een decennium geleden iedereen gewoon bleef doorwerken, hoopt iedereen zich op bij de koffieautomaat, als de elektra het tenminste nog doet.

De oudere generatie mag graag genieten van tranentrekkende televisie zoals ‘Broer zoekt vrouw’ en ‘Spoorloos’. Hebben ze nog verkering? Zien ze elkaar na de zoektocht nog? Allemaal vragen waarmee de kijkers na afloop van het televisieprogramma naar de website van de omroep worden gelokt. Oudjes kunnen vaak niet internetten, laat staan dat ze een laptop hebben, ze zullen het antwoord op de vragen nooit weten. De digitale wereld zorgt ervoor dat ze al vast kunnen wennen aan de tijd dat ze vanwege ouderdomsziekte het helemaal niet meer op een rijtje kunnen krijgen.

De nieuwste rage bij de iets in gewichtsomvang groeiende jeugd is de Wii spelcomputer health coach. In een virtuele wereld wordt getennist, getafeltennist, stappen geteld en bewogen, om echte extra kilootjes af te vallen. Demente bejaarden blijken massaal te vallen voor deze vinding. Eindelijk zijn de nieuwste vindingen zo simpel in gebruik dat zelfs dementerenden ze begrijpen en bedienen. In plaats van de hele dag verdwaasd in een stoel zitten te suffen, is het een dolle boel in de work-out van het verpleeghuis. Pas als de “virtual angel” uitvalt door stroomgebrek gaan we weer echt ouderwets voor onze bejaarden zorgen. Tot zo lang kunnen ze zelf hun langzame uitval van de menselijke electriciteit stroompjes ‘opWii-en’ en teglijk wat kilo’s afvallen. Bij de verzorgers valt wat last weg, daar val je soms ook echt van af.

wie zijn we?

Jonge Amerikaanse meiden willen na hun high school nog wel eens een tijdje naar Europa komen om te snuiven aan de oorspronkelijke cultuur van hun voorouders. In de nieuwste film van Woody Allen doen twee eind-twintigers direct en indirect alle moeite om een knappe Spaanse kunstenaar uit Barcelona het hof te maken, hij andersom trouwens ook. Passie, cultuur, erotiek, warmte, ideologie is in Europa vrij voor ze te vinden. Uiteindelijk kunnen de jonge vrouwen er niet mee omgaan en keren teleurgesteld terug naar het materialistische conservatieve thuisland om met het vriendje van de high school te trouwen en te blijven dromen over die man aan de andere kant van de plas.

Wie zijn we, of willen we zijn? Kinderen maken hun adres zo lang als het kan met vermelding van straatnaam, wijk, plaats, provincie, land, werelddeel, wereld, melkweg en heelal. Hoe verder van huis we zijn, hoe wereldser we ons voelen. Al hoewel, Amerikanen hebben vaak het idee dat de US het centrum is van de wereldlijke macht, alles daar om heen is buitenland, en van minder belang.

Volgens Shane Watson maakt het niet uit welk werelddeel je komt, het is de leeftijd die maakt wie je bent of zou willen zijn. Toen ze 40 werd voelde ze : ‘dit is het, en nu kan ik doorgaan met te zijn wie ik ben, veertig geeft je de permissie te zijn wie je bent en te stoppen met denken over wie je had kunnen zijn.’ Ze schreef een hoopvol dating boek voor vrouwen, single en boven de veertig. Belangrijkste tip: doe als vrouw je best, stop er zelf moeite in en denk niet dat mannen indruk moeten maken op vrouwen. Amerikaanse vrouwen maken dus wel kans in Europa alleen moeten ze op wat oudere leeftijd de overstap maken.

Glossy

Het postboek bevat steeds minder zwaarwegende correspondentie, maar wordt wel steeds zwaarder van gewicht. De postbode stopt sinds de email bombardementen nog maar weinig brieven door de brievenbus, maar des te meer glossy reclame uitgaven. Niet alleen de Linda’s en Youp-pen van deze wereld, ook iedere zich zelf respecterende organisatie heeft tegenwoordig een dikke, glimmende glossy.

De glossy tijdschriften moeten tussen de mooie plaatjes en noodzakelijke reclames gevuld worden met redactionele pagina’s. Dus word je als ziekenhuisdirecteur steeds vaker geinterviewd en volgt daarop ook noodzakelijkerwijze een uitgebreide fotosessie. De fotografe koos deze keer voor wat foto’s met een zakelijke grijze achtergrond en een paar foto’s zittend in een felrode fauteuil. Natuurlijk in een zo ontspannend mogelijke pose.

Als jonge supporter van een geelzwarte voetbalploeg viel het me al op dat de scheidsrechter die roodwitte voetballers van Ajax en Feyenoord altijd bevoordeelde. Bij de samenvatting ‘s avonds op tv, kwamen de roodwitten, in tegenstelling tot het werkelijke veldoverwicht zelfs veel vaker in beeld. Duitse onderzoekers toonden onlangs aan dat scheidsrechters ontzag hebben voor sporters in het rood; die bevoordelen ze. Al eerder bleek dat tegenstanders vaker verliezen van spelers in het rood.

Rood speelt een andere rol in de liefde, daar is het een seksuele signaalkleur, vrouwen blozen tijdens de ovulatie makkelijker en dragen blotere kleding. De andere sekse wordt seksueel aantrekkelijker gevonden als die is gefotografeerd tegen een rode achtergrond. Dat zegt trouwens niets of die persoon slimmer of aardiger is.
Nu maar hopen dat mijn foto met de rode stoel door de redactie wordt geplaatst in de glossy en niet die met de grijze kleur,want dan kan ik die leuke extra brieven wel op mijn buik schrijven.

Scheppen of meppen

Wang Gulying ,107 jaar, uit de Chinese provincie Guizhou is eindelijk zo ver dat ze op zoek gaat naar een echtgenoot. Ze was bang om te trouwen omdat alle mannen om haar heen hun vrouwen sloegen, tot tranen aan toe. Echtgenoten maakten alleen maar ruzie. Toch zijn chinezen al heel erg lang bekend met de tegenstellingen,Yin en Yang, binnen het universum. Yin staat voor vrouwelijkheid en Yang voor mannelijkheid, al komen beide elementen in het lichaam van beide seksen voor. Yin en Yang zijn onderling afhankelijk, wanneer de één te groot wordt, dan remt de ander af.

De westerse wetenschap doet er iets langer om reeds duizenden jaren beschikbare Chinese kennis toe te passen op de 110.000 scheidingen per jaar van echtgenoten en samenwoners . Driekwart van de scheidingen vindt plaats omdat partners min of meer uit elkaar zijn gegroeid en niet meer met elkaar praten of er geen tijd meer voor vinden.Wetenschappers van de Vrije Universiteit in Amsterdam stelden deze maand vast dat partners in een goede relatie niet alleen op elkaar lijken, partners zijn ook continue bezig elkaar te vormen naar hun eigen ideale zelfbeeld. Ze genieten zelfs van die aanpassingen en iedere partner heeft ook eigenschappen die de andere partner graag zou willen.De beide partners gaan ook daadwerkelijk meer lijken op hoe ze zelf zouden willen zijn.

De onderzoekers noemen hun ontdekking het Michelangelo-verschijnsel. Vreemd, want hij schiep prachtige dingen, werd bijna negentig, maar trouwen deed Michelangelo nooit . Zijn liefde voor de vrouwen bleef beperkt tot zijn min, de echtgenote van een steenhouwer. Zijn David, Michelangelo's aanbidding voor het mannelijke lichaam, leverde wel prachtige beeldhouwkunst op. Yin en Yang, het ideale beeld en het blok marmer, jij en je partner, de één is al aanwezig in de ander. Het is alleen de truck om ieder voor zich groter te worden zonder elkaar kleiner te krijgen, scheppen dus in plaats van meppen.