Nest

De jeu de boules ballen rollen deze zonnige zondag middag in augustus glimmend over de talloze banen op het Vrijthof. Maastricht glanst, bewoners en toeristen genieten op de volle terrassen van het luxe Bourgondische zuidelijk karakter. Iets terug in de historie, ruim een kwart eeuw geleden, was het op mijn vouwfietsje nog behelpen om van het station naar mijn werkgever in het hoger gelegen Annadal te komen. Huizen en straten waren slecht onderhouden, de Limburgse economie lag op zijn gat en de gloednieuwe universiteit zat in een klooster en nog wat andere deels vervallen gebouwen. Limburg verwerkte het syndroom van de sluitende mijnen.

Onze studerende kinderen zitten op kamers of op kot. De kamerverhuur is nog deels een kwestie van nazaten van huisjesmelkers. Het is stoeien om een kamer te krijgen, sleutelgeld is nog niet geheel verdwenen, de borg is hoog en de afspraken om de onvolkomenheden te verhelpen geschieden nog steeds “manjana”. Eén van onze oudere dochters moet nog steeds een deel van de borg van haar vorige kamer terug zien te krijgen. Met een sterk geheugen en zonder internet, weet haar oma exact wat voor vlees er in de kuip zit, ze lepelt in een fractie van een seconde de achtergrond van de verhuurster op, een telg uit een familie vol met huisjesmelkers, terugvorderen wordt een flinke klus. Een kwestie van historische kennis.

Het syndroom van de mijnsluitingen is alweer lang verwerkt, het Vrijthof is autovrij, de RL heet Universiteit Maastricht, we zijn diverse EU toppen in Maastricht verder, de hotels zijn van een buitenlandse luxe, de stad is booming. Zelf zijn we van een stelletje in die jaren flink uitgegroeid tot een gezin met 4 kids. Mijn jongste dochter heeft ruim voor de start van het introductieprogramma al een kamer in Maastricht gevonden. Op het terrasje op het Vrijthof nemen we afscheid van de jongste, de laatste vliegt het nest uit. De start van een voor haar belangrijke groeifase, het nest blijft leeg achter, het historisch besef dat blijft. De verwerking van het verloren nest syndroom kan beginnen.

Bocelli

Op het dorpspleintje van het tegenover ons vakantieverblijf gelegen gehucht Lajatico verzamelen ’s avonds in alle rust de honderd ouders met kinderen, overdag werken ze bij de plaatselijk bank. In het verderop gelegen Florence veroorzaken de prachtigste scheppingen van de 15e en 16^e eeuw dagelijks hectische taferelen. Uitgezonderd de hot spots en de stranden is het in Toscane opvallend rustig en dat is echt genieten.

Thuisgekomen is het land voor het grootste deel verlaten. Alles verloopt zo soepel als op een dorpspleintje in de Toscaanse avond. De trein schuift minuten te vroeg langs het perron, treinpersoneel drinkt nog een capuccino, reizigers stappen rustig in en uit en toch vertrekt de trein precies volgens schema. De rek voor de hectische tijden is een genot is rustiger tijden.

De operazanger Andrea Bocelli geeft jaarlijks een openluchtconcert in zijn geboortegehucht Lajatico. Midden op het open veld luisteren 25.000 mensen naar zijn prachtige volle stem. Alles is perfect geregeld, de zanger blijft in de mensenmenigte op grote afstand. ’s Ochtends in het rustige dorpje repeteerde hij nog in de piepkleine filmzaal, de deuren stonden wagenwijd open, je kon zo binnenlopen, een privé concertje zoveel indrukwekkender dan het grote concert.

Vanwege de grieppandemie komen nu de eerste ideeën om de schoolvakantie maar eens flink te verlengen om besmetting te voorkomen, bedrijven stimuleren thuiswerken en videoconferencing, het blijft ook straks nog lang rustig op straat. Zal de voorspelde ellende uiteindelijk een geschenk blijken te zijn geweest?