Een mengelmoes van tiny tot heel tiny vissershuisjes vormt hier in El Palo, het decor van de strandlijn van dit deel van Malaga. Het is soms woekeren met de weinige meters. Zoals een huisje waar de wenteltrap buiten begint en binnen in de kamer eindigt. De trap mag er herkenbaar zijn, een materiële toepassing van het thans politiek populaire begrip “inclusiviteit”.
Cordoba heeft een meer historisch materieel voorbeeld van inclusiviteit. Duizend jaar terug bouwde de stad, met een half miljoen inwoners de grootste stad ter wereld, een indrukwekkend omvangrijke moskee, de Mezquita. Toen de Moren werden verdreven, respecteerden men de kwaliteiten van de moskee en bouwde daar een kolossale kathedraal gewoon in. Een aanpassing met behoud van herkenbare kenmerken van de moskee, inclusiviteit avant la lettre.
Inclusiviteit is in alles juist geen mengelmoes, geen gewone mix. Ons gezin inmiddels samengesteld met mensen uit vijf landen en twee continenten maakt dat verschil misschien nog duidelijker. Zonder verlies van de eigen kwaliteiten, normen en waarden proberen we iedereen in te passen. Inclusiviteit is bij ons juist geen mengelmoes, maar een uiting van blijvende herkenbaarheid van een ieder. En dan is het nog mooier als je jezelf in het net in Nieuw Zeeland geboren zesde kleinkind herkent.
