Vandaag een rondleiding gehad in het palacio in Zuid Spanje waar we een aantal dagen verblijven. We zijn een van de eerste gasten in een net gestarte overnachtingsfaciliteit. De eigenaars zijn in het paleis opgegroeid, net als hun voorouders. De familie woont al sinds 1268 (!) in het palacio. Nog nooit sliep ik in een huis waar in de diverse ruimten schilderijen van Rubens en andere Vlaamse meesters op de muren hingen en de afgelopen vijf generaties Spaanse koningen aan tafel hadden gezeten. Ondanks dat het huis volhangt met de internationale ervaringen van de familieleden, bleven ze trouw aan hun domicilie. Een combi van openstaan voor veranderen en behoud van het goede.
De zomer 2018 is een totaal andere dan we tot nu toe gewend waren. Zelfs september bevat deze dagen nog bijna tropische temperaturen. Met voor mij nog een extra zomer begin dit jaar bij mijn dochter in Nieuw Zeeland kon ik dit jaar als pensionado optimaal gebruik maken van mijn korte broeken. Ik stem er gelijk mee in als we de komende jaren net zoveel zomertijd kunnen krijgen.
Het weer kan wekenlang voorspelbaar stabiel zomers tot tropisch blijven, de dagelijkse routine van een ieder blijft onveranderlijk. Slechts in uitzonderlijke gevallen zoals de Elfstedentocht en extreme sneeuwval zijn we bereid om vaste routines in het dagschema aan te passen vanwege weersomstandigheden. Die hang naar onveranderlijkheid vormt voor EU-voorzitter Juncker een mooie aanleiding om de Europese burger het idee te geven echt invloed op de besluitvorming uit te kunnen oefenen. We gaan in de EU niet meer tijdens het jaar wisselen van tijd. We mogen zelf kiezen, maar de EU wil het liefst dat we de wintertijd opheffen zodat we straks alleen nog zomertijd kennen.
Instemmen met een jaar vol zomerse dagen zo vol zomertijd, of stemmen om het hele jaar over te gaan op zomertijd, het lijkt bijna hetzelfde. Je lijkt te kiezen voor veranderen en behoud van het goede. De weersgesteldheid kunnen we echter niet kiezen noch bepalen, gewoon openstaan voor wat de natuur ons brengt.
