Upgrading

Moorfields, et grootste oogziekenhuis van Europa bestaat 200 jaar, en vierde dat uitgebreid. Ze hadden een groot hotel afgehuurd aan de rand van Hyde park voor hun jubileumcongres. Kosten van de bijeenkomst zo'n € 750.000. Voor een belangrijk deel opgebracht door sponsors. Wij zijn al heel blij met een sponsor van enkele duizenden euro's! Ook voor het op te richten kinderoogziekenhuis hadden ze bij enkele rijke Britten reeds € 15 mln. opgehaald. Zelfs collecteren kunnen we nog van de Britten leren.
Meestal gaan we even heen en weer. De VLM vliegt van R'dam airport in 50 minuten naar Londen city. Een oogarts uit Londen kwam laatst nog bij ons langs. Geluncht in Londen, bespreking in Rotterdam en bij het diner weer thuis. Een bezoekje is dan snel gemaakt. Je springt op de fiets naar R'dam airport en je bent sneller in Moorfields dan Ian Balmer, de directeur van Moorfields. Die legt dagelijks meer dan 2 uur af van huis naar ziekenhuis.
Dit keer blijven we slapen in een hotel. Bij het inchecken refereren Frans en ik vaak aan vergelijkbare situaties waarin ik altijd een upgrading krijg en Frans in de verkeerde kamer wordt geplaatst. Frans is dan vaak al ingecheckt en voor mij willen ze dan wel wat extra's doen. In de non-smoking kamers was niets meer mogelijk, maar op de 9e etage hadden ze wel een mooie hoekkamer beschikbaar. En jawel hoor, ik heb het weer voor elkaar, vanuit mijn bed lijkt heel Londen aan mijn voeten te liggen. In Engeland was het sowieso als luxe, het gaat economisch voor de wind en dat kan je in Londen goed zien. Toen we ruim 10 jaar geleden de eerste contacten legden met de leiding van Moorfields was Londen nog in verval. Het vliegtuig zat toen half vol naar London City Airport (een vliegveldstrip te midden van vervallen havenloodsen beplakt met allerlei bouwplannen). Inmiddels is het een chique wijk geworden met talloze gebouwen waar de banktop van Europa vergadert en werkt. De stations zijn opgeknapt, de straten schoon en zelfs de zon schijnt in Hyde park! We voelen ons al aardig thuis in Moorfields. Het is gewoon heel leuk om Leonie en Ellen daar presentaties te zien houden over wat we zoal bereikt hebben. Frank en vrij praten ze over het dagcentrum ,de benchmarking etc. De collega's uit de andere ziekenhuizen zijn vrienden geworden, want erg veel verloop zit er niet in de personen. De wereld wordt zo wel erg klein. Terwijl ik in Londen naast Werner Spileers zit, de baas van oogheelkunde Leuven, ben ik me daar nog niet geheel van bewust. Wat blijkt, zijn oudste zoon Brecht doet dezelfde studie als mijn oudste dochter, zitten in hetzelfde studiejaar in dezelfde stad en hun achternaam begint met dezelfde letter. Thuisgekomen bleek dat die twee, datzelfde ogenblik ook naast elkaar in een werkgroepje zaten! Die middag stelt de directeur van het oogziekenhuis van Kuala Lumpur, Maleisie voor om de volgende keer bij hem te vergaderen, dat maakt de wereld nog wat kleiner. Wel een stuk verder weg natuurlijk, maar dichter bij de hemel. Want ze hebben daar het hoogste gebouw ter wereld en daar wilde hij ons graag ontvangen. Eens kijken of ik daar zo dicht bij de hemel ook een luxe hotelkamer kan versieren.

Toeval

Vol trots reed één van onze medewerkers met haar eerste kleinkind door het pand. Terecht, het is een leuke baby en de jonge oma mag er ook nog best wezen. We zitten te vergaderen en maken toch even tijd vrij om de kleine te bewonderen. Dure vergadertijd gaat verloren, zie je een collega denken. Even later onderhandelen we met de zorgverzekeraars. Mannen schijnen een vergadering altijd te moeten beginnen met koetjes en kalfjespraat, ter bevordering van het onder handelingsklimaat. Dus praten we even over het nog jong vaderschap van één van de zorgverzekeraars. Niet wetende dat het over dezelfde baby gaat als aan het begin; die van de trotse oma.
Persoonlijke ervaringen zijn in onderhandelingen erg dominant. Ze vormen voor de ander de bevestiging of ontkrachting van het beleidsverhaal dat je houdt. Van die toevallige persoonlijke relaties en ervaringen ben je echter vaak niet op de hoogte, maar ik ben er wel altijd attent op. Toeval of niet, de laatste tijd constateer ik een toename van onderhandelaars die persoonlijke ervaringen hebben met Het Oogziekenhuis Rotterdam. Gelukkig zijn ze zo goed als allemaal positief. Dat maakt het onderhandelen wel zo prettig. Of bestaat toeval niet ?

Boekenweek

Met het thema 'spiegel van de lage landen' duikt de boekenweek dit jaar in de historie van de lage landen. Duiken in het verleden is dus in. Laatst ben ook ik weer eens in de geschiedenis gedoken. Iedere ochtend en avond kom ik door Dordrecht. Hoe dichter bij Dordt hoe rotter het wordt, luidt het spreekwoord. Dordt is echt zo'n stad waar je makkelijk aan voorbij rijdt. Tot iemand van de vriendenclub er achter komt dat een deel van de collectie van het Rijksmuseum tijdelijk in het Dordts museum hangt. Het moet gezegd dat Dordt een onverwacht mooi centrumgedeelte heeft. Opvallend dat in een korte periode,eeuwen geleden, de stad welvaart heeft gekend en daarna in slaap is gesukkeld. Je loopt eigenlijk in dezelfde sfeer als het openluchtmuseum in Arnhem. Wel mooie bruggen, huizen, poorten e.d maar geen enkele vorm van levendigheid. De straten waren die zaterdagmorgen uitgestorven. De gids had daar geen probleem mee, die leefde nog in de 17e eeuw. Sprak alsof 'we' nog in gevecht waren met Spanje, en 'we' de beeldenstorm toch netjes hadden gevoerd. Dan is het toch iedere keer weer heel verrassend hoe groot de cultuurverschillen zijn in ons kleine landje. Want die jongens en meisjes uit de vriendenclub kwamen niet uit Holland maar uit dat ruim 20 minuten naar het zuiden gelegen verderfelijke Brabant. Een gebied dat onderwerp vormt van het boek Rijke Levens van Ton van Reen. Die constateert dat wat hij beschrijft geldt voor heel katholiek Europa tot zelfs in Mexico toe. Toch bijzonder dat van de Moerdijk tot Sevilla je hetzelfde terug ziet en aan de andere kant van de Moerdijk het geheel anders wordt. Dan wordt het toch belangrijk te weten waar iemand vandaan komt, want dat laat je niet los. Ouderen schijnen ook steeds weer terug te keren naar hun geboortegrond. Cultuur wordt ook in organisaties steeds belangrijker gevonden. Internet helpt om te kijken of die cultuurkloof met je collega groot of klein zal zijn. Ook hier is de universiteit van Leuven weer erg actief geweest. Dankzij hun onderzoek kun je op de websites www.familienaam.nl en www.familienaam.be precies zien waar jouw familie in 1993 woonde. Het valt op dat Nederlanders niet zo snel wegtrekken uit hun geboortestreek. Zo komt Den Dulk uit de regio Den Haag en al weten de meeste van ons nog niet zoveel van de jongste medewerker van Joop, Marlou Versteegen, je kunt wel gokken dat ze uit Boxmeer komt. De families Baarsma en Hiddema vertonen een opvallend gelijk spreidingspatroon over Nederland en zullen makkelijk op één lijn zitten. Dat is anders voor mijn familie. De 'warme' Sollen uit het zuiden kwamen Nederland binnen via Zeeuws Vlaanderen, één werd katholiek en verspreidde zich over Brabant, de anderen trokken naar het protestantse noorden en vermengden zich daar met de 'koude' naamgenoten die vanuit het nog hogere noorden waren afgezakt naar Nederland. Nu we toch de oogziekenhuis aanpak via het oogzorgnetwerk over Nederland aan het verspreiden zijn, kunnen we gelijk kijken wie van ons de meeste cohesie heeft met een nieuwe partner in een regio!

Foutenmanagement en Lubbers

Volgens een evolutiebioloog en een sociaal psycholoog in de NRC gaat het ontslag van Lubbers als VN gezant over macht, leiderschap en seks. Mensen zijn dieren en van het gedrag van andere dieren kunnen we veel leren. Werkend in een hiërarchische positie in een organisatie die voor 83 % uit vrouwen bestaat gaat zo'n artikel er bij mij (en waarschijnlijk ook bij de andere mannelijke leidinggevenden en dokters) natuurlijk makkelijk in. Zeker als je eigen gezin bestaat uit 4 vrouwen en slechts 2 mannen. Ik zet enkele opmerkingen uit het NRC artikel van beide wetenschappers even op een rijtje:
Gorilla's zijn macho's en gedragen zich intolerant, groot en sterk naar andere mannen;
Chimpansee mannen werken samen, hebben zoveel mogelijk seks, meerdere mannen doen het met dezelfde vrouw;
Mensen lijken meer op gorilla's, richten zich op partnerhechting. Maar de mannen willen ook wel eens kijken wat er verder te koop is.
Vrouwen staan slippertjes door hun mannen toe, maar emotionele bindingen tussen hun man en een andere vrouw zeer zeker niet.
Wat doen vrouwen? Rond de eisprong kiezen ze mannen met hoekige wangen (testosteron geladen), daarvoor en daarna voor de mannen met de wat rondere wangen (zorggevers).
Vrouwen zien seks als middel om mannen te binden, mannen zoeken seks om de seks.
Vrouwen kunnen niet tegen afwijzing. Mannen zijn gewend afgewezen te worden.
Een man met macht is aantrekkelijk voor veel vrouwen en daardoor kwetsbaar, omdat er veel vrouwen zijn die zich afgewezen kunnen voelen. Volgens de wetenschappers is het heel goed mogelijk dat Lubbers totaal niets heeft gedaan, maar dat de vrouw zich afgewezen voelde.
Vrouwen zijn slecht in competitie; of ze gaan elkaar te lijf, of ze sluiten de rijen en ze pakken gezamenlijk die man aan. Dit laatste heeft de voorkeur omdat ze de boel gelijk houden. In het geruchtmakende IOM rapport 'to err is human' lazen we al wel over fouten in de geneeskunde. De 'error-management' theorie zegt volgens de sociaal psycholoog dat je als man twee fouten kan maken; niet zien dat een vrouw jou aantrekkelijk vindt terwijl dat wel zo is of denken dat ze jou aantrekkelijk vindt terwijl dat niet zo is. In geval van twijfel denken mannen vaak 'toch doen'. Deze twee fouten van mannen kunnen er volgens mij nog wel bij in de aanpak van foutenreductie in de zorg. Belangwekkend is wel je steeds te realiseren dat twee personen op twee manieren naar een contact kijken.Nog opmerkelijker waren de uitspraken over 'Lubberiaans gedrag' van enkele feministen (oa. Hedy d' Ancona) elders in de krant. Ze pleitten voor het verbieden van lichamelijk contact tussen medewerkers. Nu heb ik ergens anders gelezen dat 30% van de relaties op het werk ontstaan. Combineer je beide stellingen dan is de paus progressiever dan de feministen. De paus verbiedt sex voor het huwelijk, maar deze feministen gaan zelfs verder, zij lijken zelfs al het lichamelijk contact tussen medewerkers/geliefden voor het huwelijk te verbieden! Dat zou zonde zijn, want met een beschaafd lichamelijk contact kun je meer zeggen dan met 1000 woorden.