liegen

Zij die weleens slechte punten op school haalden, zijn er vertrouwd mee. Een leugentje om bestwil moet kunnen. Gewoon even die 3.2 voor het S.O. -tje Duits vergeten, als je moeder belangstellend vraagt of je nog cijfers hebt terug gekregen. Even vergeten, moet toch kunnen? Volgende keer compenseren met een hoger punt en niemand die het komt te weten. Moet je natuurlijk wel dat hogere punt halen.

Toch zitten heel wat mensen met hun zelf zo in de knoop, dat ze geen andere weg zien dan de waarheid te verdraaien. Zo te vervormen dat ze er zelf in gaan geloven. Gewoon keihard beweren dat ze hun belofte zijn nagekomen. Wordt het vuur hen aan de schenen gelegd, dan is falende techniek, 'mailtje toch echt verstuurd', hun enige uitweg. Opnieuw sturen lukt even niet, want ' stom, stom ik heb het mailtje al gedeleted' . Ze zullen het nog wel een keer opnieuw maken, maar dat kost tijd. Pff weer wat tijd gewonnen, denken ze.

Het lijkt steeds vaker voor te komen dat personen zo in de knoop met zich zelf zitten, dat ze de meest onwaarschijnlijkste voorvallen voor echt verslijten. Door de overvloed aan media, is alles tegenwoordig nieuws. Iets privaats ligt binnen enkele minuten op straat en wordt met een vergrootglas door de media verslagen. De leugenaar is geheel verrast en kan alleen maar meer leugens verzinnen, met een nog grotere verontwaardiging van de meute voor zoveel onrecht tot gevolg. Speelt het gelogen voorval in op sociaal onbehagen dan is menig populist niet te beroerd om een charitatieve inzameling te organiseren om het slachtoffer te helpen.

Weken na de grote koppen in de krant over het verkrachtte meisje en de beroofde invalide met opgehangen hondje, wordt in een klein berichtje gemeld dat het toch allemaal door het slachtoffer is verzonnen.

Wat een ellende moet het slachtoffer van de eigen leugen hebben meegemaakt, na een dergelijk media spectakel. Nog erger is het gesteld met echte slachtoffers van geweld of ander sociaal ongewenst gedrag. Misschien iets minder spectaculair, maar wel diep in de ellende , met het risico dat we daar met z'n allen nog minder aandacht voor hebben.

'De leugen regeert' heet een tv-programma of worden de leugens uitgelokt door media die dol zijn op excentrieke en spectaculaire nieuwsberichten?

27 december 2005: aanvulling kees-café liegen

Bovenstaande column 'liegen' (vorige week op intranet gepubliceerd) is actueler dan oorspronkelijk voorzien. Op de dag van de plaatsing blijkt dat één van de belangrijkste medische researchresultaten van de afgelopen jaren ook bij elkaar gelogen zijn. Een onderzoekscommissie van de Nationale Universiteit van Seoul concludeert dat Hwang Woo-Suk, tot voor kort bekend als 's wereld meest succesvolle maker van gekloonde mensencellen, de boel heeft geflest. De 11 stamcellijnen met DNA van patiënten die in mei veel opschudding veroorzaakten, hebben nooit bestaan.. "De data in het tijdschrift Science kunnen niet worden gezien als een simpele vergissing, maar als opzettelijke vervalsing, gebaseerd op twee stamcellen", aldus de onderzoekscommissie. "Dit is een serieuze wandaad die de fundamenten van de wetenschap heeft beschadigd." Liegen komt dus ook voor in de medische wetenschap, en niet bij de minste.

Omgang

Omgang

De Nederlander lijkt steeds eerder behoefte te hebben aan een vredige omgeving. De Sint had de pakjes immers nog niet door de schoorsteen gegooid of de kerstversiering werd al aangebracht. In het winkelcentrum flikkerden op pakjesavond de lichtjes al weer in de kerstbomen.
Ook bij ons thuis moeten we steeds vroeger de kerstboom aanschaffen. Gelukkig viel de prijs mee, € 5,- voor een verse blauwspar van 2 meter met kluit.

De NRC wijdde een artikel aan de Nederlandse botheid. De Nederlander wordt , zeker in de ogen van landgenoten die even in het buitenland zijn geweest, steeds botter. Dat waren Nederlanders al in vorige eeuwen -Casanova vond in 1758 de Amsterdammers al heel vrij in de omgang- maar het wordt steeds botter. We hebben zelfs al een minister van buitenlandse zaken die Bot heet, maar dat zal wel toeval zijn!
In trein en tram maak ik de botheid dagelijks mee. Iemand niet even rustig laten uitstappen, uitgebreid bellen en met name ongegeneerd keihard tegen elkaar schreeuwen, zodat iedereen gedwongen mee moet luisteren.

Is dat erg wanneer je geen manieren hebt? De Britse journaliste Lynne Truss zegt dat je dan de vaardigheid verliest om je in iemand te verplaatsen. Je bewust te zijn van de ruimte van anderen, de belangen en wensen van medemensen. Die vaardigheid maakt iemand een goed onderhandelaar.
Je merkt het verschil gelijk als je in Belgie zit te overleggen. Hier geen Hollands haantjes gedrag, maar rustig afwachten wat een ieder wil inbrengen en vooral goed luisteren naar wat gezegd en vooral juist niet gezegd wordt.

Op de kerstmarkt in de buurt kon je over de hoofden lopen. Met een glas gluhwein in de hand lijkt iedereen respect voor elkaar te hebben. Het is de vraag of de meesten nog de christelijke betekenis van kerstmis weten. Voor het terugdringen van de Hollandse botheid is het wel te hopen dat ze al die kerstlichtjes aan de vredesgedachte blijven knopen.

Sinterklaas in Italië

Vrijdagavond was het weer even hectisch in het gezin. Doordat de treinen weer eens niet goed aansloten, waren mijn kinderen een uurtje te laat voor de sinterklaasavond. Dat gaf mij de mogelijkheid om nog 6 extra gedichten te schrijven. Want gedichten horen er nu eenmaal bij.

De een viert sinterklaas alleen nog met de kleine kinderen, de ander kiest voor kerst. Wij vieren het met het hele gezin nog ouderwets, met gedichten en met surprises. De kinderen staan erop dat we daaraan vasthouden. De avond daarna doen we het nog dunnetjes over met de hele familie, geheel conform de wens van mijn reeds jaren geleden overleden vader. Eerst een gezamenlijke maaltijd, altijd een visbuffet, en daarna uitpakken.


Op veel lijstjes staat dit jaar het kookboek van Jamie Oliver over koken in Italië. Ook bij mijn vrouw. De kinderen kwamen gelijk met de kritische opmerking of ik het boek doorbladerde als menukaart of als kookboek. Zij kan zo extreem goed en snel koken dat ik nooit aan de bak kom. Opvallend is de inleiding van Oliver. Hij raakt helemaal verliefd op de Italiaanse keuken, maar vooral op de Italiaanse levenswijze op het platteland. Een manier van leven waar familie en vrienden centraal staan, chauvinisme voor de heerlijkheden van de eigen stad en dorp, optimaal genieten van de beperkte mogelijkheden. Dat levert jonge meisjes op die al alles weten van heerlijke pasta bereiding, smaakvolle pesto's etc.

Nogal wat mensen die het kookboek van Oliver kopen vinden Sinterklaas maar een belastend feest en zien daar van af. De levenswijze die volgens Jamie de verklaring vormt voor de heerlijke keuken van Italië past echter precies bij het Sinterklaasfeest. Koken volgens het kookboek levert heerlijke gerechten op, maar misschien is het toch beter te kiezen voor de onderliggende levenswijze , dat maakt het allemaal nog veel smakelijker.

Tandhygieniste

De tandhygieniste

De tijd nadert van de goede voornemens. Natuurlijk lukt
het weleens mijn leven te beteren. Zo neem ik tegenwoordig wat meer tijd (+ 3 min) om de trein te halen. De kick om precies 30 seconden voor vertrek op het perron te staan is wat over.

Andere voornemens beginnen goed , maar na verloop van tijd zit ik weer in het oude patroon. De afspraak om 's avonds na elf uur de PC niet meer aan te hebben staan, heb ik alweer regelmatig geschonden. Maar ik zit niet meer 's nachts om 2 uur te emailen. Geschonden voornemens liggen gevoelig is niet prettig, maar vervelend wordt het wanneer anderen zich daarmee gaan bemoeien. Zeker als je daar een soort straf voor krijgt.
Daarom vind ik zo'n afspraak met de tandhygieniste zo afschuwelijk. Tanden zijn zeker niet mijn sterkste lichaamsdeel. Na een grondige inspectie met zo'n irritant haakje tussen je tanden, volgt de poetsinstructie. Net als ieder ander volg ik enkele weken na de instructie de raadgevingen strikt op. Dan komt de klad er toch wat in. 's Avonds toch te lang achter de PC gezeten en dan snel naar bed, o ja nog even tandenpoetsen. Dat echter niet alleen, naast het tandenpoetsen ook nog tandenstokers en daar boven op nog diverse maten tandenborsteltjes. Het stoken lukt nog wel, maar ik droom liever eerder dan ook nog na poetsen en stoken te gaan borstelen.

Toch werkt dat bestraffende vingertje wel. Want binnenkort moet ik weer naar de tandhygieniste. Toch mijn voornemens maar weer oppakken, anders wordt de juffrouw kwaad. En sinds de kleuterschool weet ik het al; een kwade juffrouw voelt niet lekker.

Nummer 13

Mijn universitaire studie verliep vlotjes en succesvol, over de middelbare school deed ik wat langer, zo'n 7 jaar. Typisch een laatbloeier. Het zitten blijven had wel gevolgen voor de militaire dienstplicht. Eerst in dienst en dan pas door naar de universiteit. Voor het eerst was ik niet meer een naam, maar een dienstplichtnummer; 530709448.
De oom van mijn moeder zat op de dienstplichtadministratie, die kon mij versneld oproepen zodat het verlies aan studiejaren beperkt bleef. Mijn militaire carrière bleef daardoor beperkt tot vrachtwagenchauffeur als soldaat eerste klasse. Voor kenners, op een YA314.
Nummer 13 werd mijn wagen. Voor de meesten van ons is dat een ongeluksnummer, niet voor mij. Op de vele ritjes voor o.a.de KMA cadetten heeft hij mij nooit in de steek gelaten. Wel staat mij bij dat op een collega wagen uit de kazerne Amersfoort, met nummer 13, een boom was gevallen. Louter toeval natuurlijk.

Meer dan vrachtwagen rijden heb ik toen niet geleerd, wel van de andere maten. Die kwamen bijna allemaal uit Wilibrord, gemeente Rucphen. Ruige jongens die in het weekend de dure mercedessen van hun vader 'leenden' en de volgende dag tot hun schrik constateerden dat er bloedresten in de achterbank zaten. Een bijzonder dorp met een gesloten gemeenschap waar ErasmusMC veel wetenschappelijke vruchten van plukt. Het Erasmus Rucphen Familieonderzoek (ERF) bestudeert daar bij 2.500 mensen welke erfelijke factoren leiden tot veelvoorkomende ziekten. De EUR heeft veel publicaties, waaronder oogheelkundige , aan het dorp te danken.

Het getal 13 is echter nooit uit mijn leven verdwenen. In dit digitale tijdperk krijgen we steeds meer cijfers toegekend; sofinummers, wachtwoorden, pincodes, toegangcodes etc. Vaak zit het getal 13 in het aan mij toegewezen cijfer. Het zal wel in de genen zitten . Al is de relatie tussen gen en een specifiek getal nog niet bevestigd in de ' Rucphen studies'. Toch lijkt die erfelijke aanleg wel aanwezig want mij jongste dochter Lidwien speelt nu voor het eerst in een sportteam met rugnummers en sporttassen. Ze gaat zeker winnen met nummer 13 !

Paradijs

Het weer op een zondagmiddag midden in november is meestal onstuimig van karakter. De herfstwinden en regens hebben de blaadjes van de bomen gerukt, de eerste koude nachten zijn geweest en de winter kondigt zich aan. Dit jaar is dat allemaal anders, de blaadjes zitten op deze zondagmiddag nog gewoon aan de bomen, de zon schijnt volop en de hemel is blauw.

Mijn wijk is een voormalig dorp waar de Brabantse tradities wat makkelijker in stand blijven. Het weer is dit keer lente-achtig, maar de vele tradities en culturen botsen wel fel op elkaar. Sint is immers net aangekomen in Nederland en maakt zijn opwachting. De nazaten van de Poolse bevrijders (zij verlosten ons van de Duisters maar ook vele meisjes van hun maagdelijkheid) vieren even verderop in het gemeenschapshuis een Poolse landdag. In de diverse cafe’s klinkt al carnavalsmuziek, want ook dat seizoen begint 11 november en in de kerk worden paradijselijke klanken voortgebracht.

Het engelenconcert is gebaseerd op teksten uit Dante's De goddelijke komedie. Net als in andere kunststijlen komt in de uitvoering harmonie en gevoel sterk naar voren, een afscheid nemen van de twintigste-eeuwse opvatting dat een muziekstuk vernieuwende en avant-gardistische toonsystemen moet bevatten. Muziek moet in de eerste plaats weer gepassioneerd zijn.

Terwijl de engelenklanken van de sopranen de kerk vullen, dringen de koperen klanken van de carnavalsmuziek op de achtergrond naar binnen. Het lijkt volop feest in de hemel.
Dante wist de relatie tussen intellect en passie in het paradijs goed te schetsen. Intellect kan leidend zijn bij hel en vagevuur , maar het binnen treden van het paradijs deed Dante aan de hand van zijn aardse geliefde Beatrice. De hemelse sferen kunnen immers alleen in beelden beschreven worden en alleen van uit je hart waargenomen en beleefd worden.

Het weer mag dit jaar dan niet onstuimig zijn, de mens lijkt weer vol passie te zitten. Dat maakt dit aardse paradijs wel een stuk leuker.

Bodybubbels

Marketing is “booming” in diverse sectoren en de ziekenhuizen ontkomen daar eveneens niet aan.
Tijdens marketingacties voor ons ziekenhuis bleek dat we onze ogen flink de kost moeten geven. Zo ook tijdens een promotiedagje in hartje Rotterdam.

Al weten we erg veel van ogen, klanten lokken op het Binnenwegplein, is toch wat anders dan het draaien van een poli. Het moeilijkste is het contact leggen met iemand wanneer je daar midden op het plein in een stand of voor een oogbus staat. We weten dat tijdens een doodgewone presentatie 43% van de toehoorders naar de ogen kijkt van de spreker en slechts 12% naar diens mond. Dat geldt evenzeer voor zo'n standpresentatie. Ook de interactie met het winkelend publiek moet worden voorbereid door oogcontact. Dat betekent dat je als maar meer oogcontact met die tegemoet lopende persoon moet leggen voordat je de voorbijganger fysiek benadert en aanspreekt. ‘Het oog’ staat dus centraal alvorens je er überhaupt al iets over hebt gezegd.

Maar dan zijn we er nog niet. We moeten ook nog letten op de bodybubbels. Wat zijn dat nu weer voor dingen?
Het zijn zones om ons lijf heen waar sommige mensen probleemloos door heen mogen dringen en anderen niet. Doen die dat toch dan voelen we ons ongemakkelijk. Welke afstand moeten we dan bewaren,als we rekening houden met die bubbels? Volgens het blad Fortune dulden we in de persoonlijke zone (0,5 - 1,25 meter) enkel heel goede vrienden. In een zakelijk of dienstverlenend contact dient een zone van 1,25 tot 2,2 meter in acht te worden genomen. In ieder geval moeten we iemand nooit dichter dan een armlengte (0,75m) benaderen.

Wat nu te doen als iemand je dichter nadert dan je lief is? Zorg voor achtergrondgeluid en fel licht, want dan zijn mensen geneigd meer afstand tot de ander te houden. Partybeesten weten dat natuurlijk uit ervaring. Een klef muziekje en gedempt licht zorgt voor een intiem dansje en leuke fantasieën. De kroegbaas wil echter ook op tijd naar huis en draait de lichtknop op vol. Dat uit elkaar vallen van paartjes blijkt dus een natuurlijke reactie op fel licht en harde achtergrondmuziek te zijn. Of is het toch de wat tegenvallende schoonheid in het volle licht die de bodybubbel zone wat doet aanzwellen? In het ziekenhuis hoeven we nog geen bodybubbelcursus te gaan opzetten, want iedereen lijkt zich daar feilloos aan te houden. De commissie ongewenste intimiteiten lijdt immers nog steeds een slapend bestaan. Als we onze ogen de kost geven en de armlengte niet doorkruisen blijft dat nog wel een tijdje zo.

Traceerbaar

Tom Tom wordt inmiddels zo vaak gebruikt dat het werkwoord tomtommen weldra in de Van Dale zal staan.
De gebruikelijke echtelijk twist aan het begin van de vakantie over de te kiezen route kan nu worden afgewenteld op ' Karin', de sprekende tom-tom. Scheelt weer een aantal echtscheidingen. Tegelijkertijd lijkt men het eigen oriëntatie gevoel te verliezen. Men vaart geheel op de techniek en raakt van de kaart zonder zijn Tom Tom .
Iedereen lijkt overal en altijd traceerbaar te willen zijn. Dat was kort geleden nog heel ongebruikelijk. De semafoon, de pieper, gebruikte je als je dienst had, maar niet daar buiten. De toch zeer dynamische collega's van mijn eerste job, organisatieadviseurs, weigerden zelfs deze nieuwe semafoons. Ze wilden niet overal traceerbaar zijn.
Zo verliep de bevalling van onze kinderen altijd zeer vlotjes, binnen een paar uur. Toen de derde zich aandiende werkte ik in Amsterdam, buiten de spits al een dik uur rijden naar huis. Ook toen bestonden mobiele telefoontjes nog niet, je had semafoons met diverse code mogelijkheden. In een kwartier veranderde de code ' bevalling begonnen' in code 'opschieten'. Onder politiebegeleiding heb ik toen klaverblad 'oude rijn' via de vluchtstrook genomen. Dan zijn piepers heel handig.
Toch sluit de traceertechniek steeds ongemerkter in ons leven. Sta er maar niet gek van te kijken als binnen tien jaar GPS detectie verwerkt zit in garen en dus in onze kleding , maar ook in al onze eigendommen. Na aankoop wordt gelijk onze unieke code aangebracht, zelfs op de lingerie van Marlies Dekkers!
Terwijl we nu noch gruwelen van de negatieve effecten van zo iets, zal bijna iedereen deze onzichtbare techniek prijzen. Nooit meer spullen kwijt, altijd traceerbaar, geen detectiepoortjes meer, geen pasjes meer nodig. Je bent immers zelf een lopend pasje geworden. Wel erop letten dat je niet spullen van een ander aantrekt of meeneemt want dan ben je de klos.
Verdwaald in dat gps tijdperk prevelt iemand nog 'beste heilige Antonius mijn beste vrind, zorg dat ik m'n .. terug vind' en hoopt op een wonder. Hij is duidelijk de weg kwijt, maar misschien wel heel gelukkig.

Veiligheid

Overal in de westerse wereld zie je dezelfde kleren en spullen in de winkels. Niet verwonderlijk dat de verschillen op straat steeds kleiner worden. Toch blijft Amerika het land van uitersten, mede dankzij Mac Donald en Apple.

Je ziet er extreem dikke mensen lopen, terwijl in de mooiste winkelstraat van Chicago de firma Apple uitpakt met een nieuwe superdunne iPod, 2 creditkaarten dik. Het is maar waar je het geld aan wilt uitgeven.

Een vliegtrip naar de States geeft je trouwens alle ruimte om daar over na te denken. Je staat immers constant in de rij. Eerst aanschuiven op de weg naar het vliegveld en dan vervolgens op het vliegveld zelf vanwege alle security checks. De energie lijkt allang niet meer te zitten in het vliegen zelf, het primaire product, ook niet in de organisatie van het vliegen maar in de meest vreemde vormen van security checks. Steeds bedenken ze weer iets nieuws, steeds meer mensen zijn bezig gegevens over je te verzamelen , terwijl het nut van dit alles twijfelachtig blijft. Ook deze sector kent zijn 'innovatie'. We mogen deze keer onze schoenen aanhouden, ondanks dat ik geselecteerd ben voor de 'speciale security check'. Gelukkig, want daardoor sta ik niet in de lange rij voor de gewone security check.

Vroeger werkten we gewoon om voedsel te kweken en te verzamelen om te kunnen eten en drinken. Inmiddels besteden mensen hun job en veel tijd aan security, maar wat levert het echt op? Aan de gate op weg naar huis controleert de douanebeambte (een immigrant uit Pakistan) alleen de buitenlandse passagiers. Hij is omhangen met een portable camera incl. vingerafdruk opname, een portable printertje en een mobiele telefoon om de data verzenden. Tegelijkertijd toont CNN op het tv scherm vreselijke beelden van de aardverschuivingen in 'zijn' Pakistan. Na deze check gaan we met ons bonnetje gewoon weer tussen passagiers zitten die niet zijn gecontroleerd.

Terwijl massa's geld gaan zitten in dit soort schijnveiligheid zijn de Amerikaanse vliegtuigmaatschappijen feitelijk failliet. Dat is goed te merken aan de teruglopende service aan boord. Terwijl ik me wring tussen de stoelen aan boord, perst een veel te dikke buurman zich naast mij. Ik zal het de komende ruim 8 uur moeten doen met een halve stoelruimte en een armleuning. Terwijl ik wat probeer te slapen consumeert mijn buurman het 'diner', een karige vette hap, en betaalt 5 euro voor een biertje. Een kleine drie uur later werkt hij het 'ontbijt' naar binnen. Bij de douane heeft hij niets aan te geven, wel veel overgewicht en toch weer wat aangekomen. Hij heeft geluk want er is nog geen beveiligingsbeambte met een mobiele weegschaal gesignaleerd.

Service

Den Haag heeft last van wat Italiaanse toestanden. Bezoekers wanen zich in hun auto de konink te rijk, zeker als dat zo'n grote SUV is . Maar dat is slechts schijn. De autoradio is allang niet meer het ultieme doel van de twee jongens op de gestolen en opgevoerde motors. Ze wachten rustig af tot de dure dame haar vaste parcours aflegt en voor het rode stoplicht halt houdt. Ze tikken met veel geweld een ruitje in en ritsen de dure laptops, tassen en ander duur spuul eruit. Terwijl de dames nog bijkomen van de klap , zijn ze al mijlenver. Nooit te uitdagend spullen in de auto leggen, zegt de politie.

In mijn 10 jaar oude auto is niets te halen, geen 'Karin', geen cd wisselaar, geen supersonische boxen. Toch was zaterdag, voor het eerst een ruitje ingetikt, gewoon 's nachts op de parkeerplaats.
Shit, want ik 'mocht' rijden voor de sport, 'even' naar Middelburg met een auto vol met puberrende meiden.

De SEH van de autobranche lijkt dan best goed geregeld. De verzekeringsmaatschappij neemt op zaterdagmorgen binnen 1 minuut de telefoon op, Car Glass zelfs nog sneller. De mobiele service is het weekend niet beschikbaar, maar ik kan binnen het uur langskomen. Weer een uurtje later sta ik met een gerepareerde ruit buiten. Ik heb in de wachtruimte koffie gekregen, krantje gelezen ( lokaal en nationaal), op de website alvast een aangifte bij de politie gedaan. Alles perfect geregeld en dat stimuleert ook de twee aardige monteurs op deze zonnige zaterdag, wel in voor een praatje over hun werk en carriere mogelijkheden, van monteur tot filiaalhouder.

Eigenlijk was het een leerzaam uitstapje, alleen balen van de vrije zaterdagmorgen en de hoge entreekosten van € 67,-, het eigen risico! Helaas hebben de meiden hun wedstrijd verloren, maar in de auto hebben ze volop plezier gehad....over de jongens natuurlijk. De tijd dat ze in de SUV van hun mannen inkopen gaan doen is gelukkig nog ver weg.

Zonsverduistering

Zonsverduistering

Dit keer eens met de auto naar een werkafspraak te Antwerpen. Met de trein is het immers een mijl op zeven naar Antwerpen en met de auto ben ik er zo. In de trein kan ik lezen en schrijven, in de auto zorgt de autoradio voor vertier. De radio staat in het teken van de zonsverduistering van vandaag. Daar valt veel over te vertellen, bijvoorbeeld over oogletsel. We krijgen het advies om een apart brilletje te kopen om te zien hoe de maan langzaam voor de zon schuift en als het ware een hapje uit de taart eet. En wisten we ook dat de zonsverduistering van deze maandagmorgen, de eerste was die sinds lange tijd plaatsvindt tijdens de schooluren? De scholen moeten maar vrij geven, luidt het advies.

In de oudheid waren eclipsen heel cruciale factoren die het lot van koningen, keizers, heersers en oorlogen bepaalden, maar om daar nu weer vrij voor te geven, ik weet het zo net nog niet. Volgens astrologen zijn eclipsen samenballingen van kosmische energie. Door die samenbundeling op één punt zouden tijdens een eclips, bepaalde dingen duizendvoudig versterkt naar buiten kunnen komen. De verduisteringen zorgen nogal eens voor bijzondere momenten: zo overleed Diana op een zonsverduistering in Augustus en Paus Johannes Paulus II met de eerste zonsverduistering in 2005.

Deze animatie toont hoe een waarnemer op de maan de maanschaduw over de aarde zag schieten tijdens de zonsverduistering van 11 augustus 1999. De kleine cirkel is de kernschaduw, waar de verduistering totaal is. De grotere cirkel is de bijschaduw, van waaruit we slechts een gedeeltelijke verduistering zien.

Met mijn energie wil het aan het begin van de dag niet zo vlotten. Met een bijna lege tank sta ik bij de pomp. Is het klepje van de benzinetank geblokkeerd! Dan stroomt de energie niet echt vlotjes naar binnen. Zelfs de pinautomaat bij de kassa weigert dienst. Het is duidelijk dat de zonsverduistering nog niet is begonnen.

Tijdens de zonsverduistering hebben we een zeer inspirerend gesprek met de directeur van enkele ziekenhuizen in Antwerpen. De sfeer is uitstekend en we zitten vrij snel op één lijn om de onderlinge samenwerking stevig te gaan aanpakken. We lijken er beiden zin in te hebben. Op de weg terug heeft radio Antwerpen het nog steeds over de zonsverduistering. De astrologe legt uit wat dit voor Antwerpen betekent: Antwerpen moet dezer dagen schoon schip maken en contacten leggen met haar buren, de Nederlanders. De tijd is rijp voor constructieve samenwerkingsverbanden die een bloeiende toekomst tegemoet gaan.

Vol ongeloof draai ik de Antwerpse Ring op. De maan heeft de zon inmiddels gepasseerd, maar als die Rotterdams-Antwerpse samenwerking echt iets gaat worden dan consulteer ik voortaan vaker een astroloog!

Boek

Het boek 'Zadelpijn en ander damesleed' is een gedetailleerde kennismaking met allerlei problemen en uitdagingen van vrouwen rond de vijftig. Na een hectische periode van kinderen opvoeden, rennen van sportvereniging naar fornuis en supermarkt gecombineerd met een flitsende carriere, breekt een tijd van bezinning aan. Op datzelfde moment heeft de mannelijke partner net behoefte aan een nieuwe impuls in zijn amoureuze leven. Volop gegevens om boeken mee te vullen.
In het eerste boek 'zadelpijn' maken de dames van de fietsclub nog een tochtje door Frankrijk. In het tweede boek 'het verwende nest' gaan ze samen in een huis aan de gracht in Utrecht wonen. Als je zelf in die leeftijdsperiode zit is het boek zeer herkenbaar. Scheidingen, mannen van over de vijftig die verliefd worden op meisjes van vierentwintig, cosmetische chirurgie of toch maar gewoon mooie rimpels accepteren, uithangende buikjes etc.. En dan blijkt het gras bij de buren toch niet groener te zijn.
In 'Opzij' las ik dat staatssecretaris van onderwijs Rutte (38) geen behoefte heeft aan een vaste vrouwelijke partner. Gewoon twee avonden in de week bij moeders op bezoek, wel zo rustig. Misschien is dat wel de oplossing voor die hitsige mannen, gewoon regelmatig zich laven aan de moederborst. De baby boom generatie is wel bezig een actief seniortype neer te zetten. Je bent niet oud na je 60-ste, het vrije leven begint dan pas. De overheid speelt daar wel handig op in. Zo'n actieveling wordt langzaam alle geneugten wel afgenomen. Pensionering op latere leeftijd, sociale dienstplicht als mantelzorger, zelfs de vrije reisdagen met NS voor bejaarden worden nu afgeschaft !
Als ik zo oud ben zijn alle voordeeltjes van het ouder worden weg. Eerst maar eens door de vijftigers periode heen komen. Halverwege het tweede boek belt een goede vriend op, ze hebben besloten om na 25 jaar toch een tijdje uit elkaar te gaan. Je kunt er over lezen, maar de werkelijkheid is iedere keer weer heel triest. De volgende dag tennissen we noodgedwongen met z'n drieën (Amerikaantje ), onze vierde man is er niet, op zoek naar tijdelijke woonruimte.
Kees Sol
P.s.: de vorige column (rustplaats) is kort na het bekend worden van het overlijden van een dochter van één van de medewerkers van de homepage van het intranet gehaald en in 'archief' geplaatst. Vanwege het thema van de column leek mij dit gepast.

Rustplaats

Dynamiek vind je overal in deze samenleving, zelfs aan het einde van je leven. Allerlei vormen van begraven komen beschikbaar, in de grond, in een muur , in een urn etc. Ook op internet zijn diverse mogelijkheden om te rouwen. In deze hectische wereld staan we ons bijna geen plaatsen meer toe waar alleen ruimte is voor stilte. Een van die laatste stilteplekken is het kerkhof.
Op zijn sterfdag bezoek ik het graf van mijn vader. Het is meestal heel rustig. Alleen op de plekken waar de nabestaanden uit het woonwagenkamp zijn begraven is teken van leven. Daar geen simpel zuiltje of een steen, neen een compleet mausoleum vol met foto's en ornamenten. En iedere keer dat poetsen van de stenen en het 'kuisen' van het parkje. Een mooie vorm van intensief samen zijn met de dierbaren. Een devote omgeving. Maar ook die rust lijkt kwetsbaar voor de voortrazende dynamiek van het alledaagse leven. Zo wilde onlangs een dame in België in hoge nood, de kortste route nemen tussen het café en haar huis. Dwars over de begraafplaats rennend kon ze het niet meer ophouden, op haar hurken zocht ze steun bij een grafsteen. Die viel om, boven op haar lichaam. De volgende morgen werd ze morsdood aangetroffen. In Maastricht zijn ze begonnen met het opvoeren van het toneelstuk In Memoriam op hun monumentale begraafplaats een voorstelling over tragiek en troost. Straks komt iemand nog op het idee de plaatselijke begraafplaats om te vormen tot een variant op het spookslot van de Efteling. Hopelijk is er voor mij straks nog wel een plekje vrij op een laatste rustplaats vol met stilte. Of moet ik straks een 'stille' website openen voor rouwbeklag om ultieme rust te ervaren.

Columnist

Het periodiek opschrijven van je gedachten is leuk om te doen en dwingt je om scherp en duidelijk je eigen hersenspinsels te formuleren.

De inspiratiebron van alle stukjes zijn de belevingen van alledag. Daarmee krijgt de lezer inzicht in het dagelijkse leven van de columnist. De columnist bepaalt wel zelf wat hij of zij opschrijft en dat is maar goed ook. Zeker bij de meer publieke columnisten kan dat tot bijzondere situaties leiden.

Zo schreef ik in een column dat ik 's avonds na het badmintonnen wel eens een pilsje neem in een café, 'Café Noir' om precies te zijn. Niets bijzonders, maar als Youp na een conference uitvoering in datzelfde café verliefd wordt op een echte 'kunstgrastrut' (Youp's jargon voor hockeydames) dan ligt dat anders. Terwijl op en rond de Bredase hockeyvelden alle in- en outs van deze relatie worden besproken, schrijft Youp wekelijks zijn column. Ja, ja, denken ze wanneer Youp weer eens uitvalt over de kakmadammen van de hockey. Hij smult er wel zelf van. De Privé pakte dan ook flink uit met het royalty nieuwtje. Eindelijk konden ze Youp terugpakken op het verschil tussen de cabaretier en de persoon Youp.

Verschil tussen denken, zeggen en zelf doen wordt steeds minder geaccepteerd. Daar kunnen politici over mee praten. Publieke figuren worden genadeloos daarvoor afgestraft. Toch is creativiteit in woord en geschrift iets anders dan een leuk en interessant geschreven dagboek. Fictie en werkelijkheid lopen door elkaar. Ik blijf mijn pilsjes in Café Noir drinken, en bepaal lekker zelf hoe gedetailleerd ik die ervaringen in de column beschrijf.

Aan de lezer alle creatieve ruimte om daar een eigen interpretatie aan te geven.

Weer naar school

Het is weer knap druk op de weg en in de trein. Scholen zijn weer begonnen en dat is te merken. School is afkomstig van 'skolè' wat in het Grieks vrije tijd betekent, onproductieve tijd, tijd voor studie, onderzoek en contemplatie. Ik denk dat weinig studenten de school als vrije tijd zien en de docenten klagen over te weinig ruimte voor reflectie en onderzoek. Universiteiten en scholen lijken steeds meer op fabrieken waar economische principes voorgaan boven de vorming.

Zelf werd mijn vrijheid die eerste schooldag ook sterk beknot. In het kader van 'weer samen naar school' werd door de politie strenger gecontroleerd op de verkeersregels.

Zo'n 52 jaar heb ik die fietsregels zelf goed in kunnen vullen. Rood betekent extra opletten bij oversteken. Uiteindelijk ben ik in de politieval gelopen. Midden op het kruispunt wachtte ik netjes op de kruisende auto's, tergend langzaam reed een politieauto mij tegemoet. Die stopte om mij erop te attenderen dat ik door rood licht was gereden. Een plakkaat van € 25,00 en een gemiste trein. Was wel de eerste keer in mijn leven dat er handmatig een bon voor mij werd uitgeschreven.

Balend van zoveel onrecht stootte ik in het ziekenhuis op het volgende politiegezelschap. Op bezoek voor een presentatie over logistiek, inclusief koffie en taart! Die keken niet op van een bonnetje meer of minder. Ze vonden het wel een service dat bonnen helemaal werden uitgeschreven. Zouden ze op de politieschool niet de vrijheid leren om uitgeschreven bekeuringen te laten verdwijnen? Het is ze wel gelukt om de taart als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen.

Souvenier

Optrekken naar 'den vreemde' geldt allang niet meer voor de vakantie. Je moet de grootste moeite doen om waar ook ter wereld even wat minder Nederlanders te ontmoeten. Je krijgt het vermoeden dat Nederland een groot geheim heeft, er zijn veel meer dan 16 mln. Nederlanders!

Onze campings in Toscane zaten vol met Hollanders. 's Ochtends niet alleen in de rij bij de campingwinkel voor vers brood, ook een verse Telegraaf was mogelijk, zelfs op zondag. Het was bijna Nederland, alleen smaakte het brood anders, zoutloos. Sinds de paus eeuwen geleden belasting op zout was gaan heffen, eten de Italianen zoutloos brood. Want net als Hollanders betalen Italianen ook graag geen belasting.

<>Het zoeken naar souveniers is in zo'n situatie natuurlijk ridicuul. De shops in de binnensteden zijn dezelfde als in Nederland met dezelfde zeepjes, geurtjes, kaartjes, etc. Onze meiden hebben daar geen moeite mee. Na de verplichte culturele bezoekjes aan Da Vinci, Michelangelo zijn de vormgevingen van Miss Sixty, Guess en Geox veel interessanter.

Op bezoek in een café in Grossetto schonk men 'Sol koffie' in die mooie porseleinen kopjes. "Kan ik er een paar kopen", vroeg ik de barman, nadat deze snelle jongen zijn lange gesprekje via de mobieltje had afgesproken (mobiele privé gesprekken krijgen in Italië duidelijk een hogere prioriteit dan klantencontacten).

Hoeveel dagen blijft u nog hier? Nou, nog een uurtje, zei ik, om 8 uur moet ik terug. Met veel Italiaans geritsel werden door de fabriek binnen 3 kwartier 12 kopjes 'Sol caffee' bezorgd en voor een vriendenprijsje aangeboden. Met de gebruikelijke Italiaanse 'courtage' als wisselgeld had ik mijn unieke souvenier. De familie kan ik gelukkig maken met een Italiaans porseleinen kopje, al blijven de meiden gelukkiger met hun Geox schoenen en Zara-shirt. Mij best, zo lang als we geen Italiaanse schoonzoon als souvenier aan het reisje overhouden. Al is oppassen op je kleinkind temidden van de Toscaanse heuvels wel een aantrekkelijk toekomstbeeld.

Poenerig

Wonen is in de eerste plaats een primaire levensbehoefte, maar daarnaast vaak ook een vermogenskwestie. In huizen is veel geld opgepot of wordt veel geld ingepompt en dat roept emotionele reacties op. Zeker wanneer het allemaal niet zo loopt als de 'rechthebbende' verwacht.

Kinderen willen nog wel eens rekenen op de erfenis van hun overleden ouders, maar dat kan tegen zitten. Zo woont mijn moeder in een serviceflat die gerenoveerd moet worden. De keuze gaat tussen platgooien gevolgd door nieuwbouw of grondig renoveren. Inmiddels zijn bewoners overleden en hun erfgenamen kunnen de flat niet verkopen en moeten zelfs maandelijks € 800,= servicekosten betalen. Dat is een hard gelach als je rekent op een erfenisje om je hypotheeklasten van je iets te dure eigen woning te verlagen. De vergadering van woningbezitters die ik mocht bijwonen had veel vuurwerk in zich, want als je aan iemands geld komt kan men fel wezen. Als onafhankelijk voorzitter hadden ze een oud-ziekenhuisdirecteur genomen, ervaren met vergaderingen tussen ziekenhuisdirecties en medische staven. Een vergadering met de medische staf is moeilijk in menig ziekenhuis, maar ik geef het te doen om een vergadering te leiden waarin hoogbejaarde mensen in hun woninkje willen blijven zitten (en niet renoveren) en erfgenamen die geld willen zien (uitkopen).

Niet alleen opgepot geld kan soms een probleempje zijn, ook het inpompen zelf kan tot jaloezie lijden. Wij wonen zelf op een hofje in de voormalige tuin van een groot pand. Het pand heeft een nieuwe eigenaar, die 'eventjes' wat gaat renoveren. Al acht maanden loopt daar een grote ploeg mannen rond om het pand te verbouwen, een jakoezie in het huis te takelen, nieuwe etages te bouwen etc.. We zijn inmiddels een miljoentje of wat verder en nu is de tuin aan de beurt. Alle bomen zijn eruit inclusief de omheining, je kunt zo de tuin in lopen. En dat heeft het inbrekersgilde inmiddels ook in de gaten. Dus ik weet niet of ik nou zo gelukkig moet zijn met zo'n "Quote - top 100" in mijn voortuintje.

Dat je goud geld hebt verdiend met de re-fill van cartridges is mooi, maar loop er niet mee te koop. Dat trekt een ander soort 'rechthebbenden' aan die ik liever niet over mijn hofje zie lopen. Ik laat me niet gek maken met het idee, dat het gilde nu ook op ons hofje zijn slag gaat slaan, het recht op een rustige vakantie nemen ze mij niet af.

Waternozems

Rotterdam in de zomer is niet voor iedereen een vakantiebestemming. De Witte de withstraat moet op dit middaguur nog wakker worden maar bij Loos zit het terrasje vol. Op de kade langs het water is het zowaar druk. Je waant je in het buitenland met flanerende stelletjes, opa en oma's met kleinkinderen op weg naar de Spido.

Diverse wereldsteden, ook Rotterdam, hebben het water weer ontdekt . Net als in Engeland woonde men met de rug naar de rivier, een vuile afvalstroom vol met ratten en ander ongedierte. Hoe verder van dat riool, hoe beter. Door allerlei milieu-maatregelen is de rivier schoner geworden, stikt hij niet meer. Ook Rotterdam leeft nu weer naar, met en op het water.

Het terras van Prachtig zit vol met lunchende stelletjes. De Spido en pannenkoekenboot varen langs. De brug gaat open om de stoomboot te laten passeren. Kortom een idyllische plek, zo on-Rotterdams zou je haast zeggen.
Dan verstoren met een hels kabaal een stelletje overjarige pubers de lieve vrede op het water. Speedboten begeleidt door waterscooters scheuren de Leuvehaven in. Een gozer met bivakmuts op manoeuvreert zijn waterscooter dwars op het water waardoor een douche neerdaalt over de mensen op de speedbootjes. Uitdagend laat hij de waterdouches net langs de terrasjes neerkomen.

Zijn we op straat en in de metro eindelijk wat bevrijd van gewelddadige gozers, is de rivier niet meer veilig. Of horen nozems net zo bij Rotterdam als water bij een haven?

Dansles

In de loop der jaren kom je heel wat mensen tegen. De meeste daarvan verlies je weer uit het oog. Ook die jongens en meisjes die in je jeugd zo'n belangrijke rol hebben gespeeld. Wie denkt zo af en toe niet terug aan die leuke meid die je altijd toevallig tegen het lijf liep bij het wisselen van de klaslokalen. Of die partner van de dansles. De site klasgenoten.nl speelt helemaal in op dat gevoel, met groot succes.

Zelf 'google' ik af en toe naar een bepaalde naam uit het verleden via zoek '' voornaam achternaam ''. Heeft er over zo iemand ooit iets op internet gestaan dan zie je dat in een seconde.

Een zo'n dansvriendin had ik voor het laatst toevallig ontmoet in 1981 op een Amsterdams station. Het gezamenlijke treinritje Amsterdam-Utrecht was binnen een seconde geregeld, maar daarna zijn we elkaar uit het oog verloren. Ietwat jaloers zag ik ze nog eens op een fotootje in de Privé. Ze was getrouwd met een bekende acteur.

De 'google search' leverde een groot aantal hits met haar naam op, zelfs een emailadres. Ze reageerde vrij snel op mijn emailtje. Elkaar 30 jaar niet gezien en gesproken en toch beiden werkzaam in aanpalende gebieden. Ze woont nog steeds samen met de acteur, maar wel in het buitenland. Het 'berichtje uit het verleden' was voor haar een leuke verrassing. We blijven even emailen met elkaar totdat iemand van ons wordt 'afgeklapt'.

Afklappen was een abrupte onderbreking van ons dansen door een muurbloempje, die ook graag met een van de schaarse jongens wilde dansen. Dat is natuurlijk ook een beetje het spannende aan deze dans, het begint plots en kan ook weer plots ophouden als je 'danspartner' niet meer reageert, stopt met dansen. Maar dromen.....dat kan altijd doorgaan.

NS

De weerman voorspelt een wat onnederlands weer; warm en nat. Het zal wel meevallen denk je op deze maandag midden in de zomervakantie. Tijdens het ontbijt in de tuin vallen de eerste druppeltjes. Toch waag ik het erop. Na 100 meter fietsen begint het te spoelen. Gehannes met de paraplu in de ene hand en het stuur in de andere hand . De onderkant van de pantalon wordt natter en natter. Drijfnat kom ik aan op het station, in de trein kan ik opdrogen, hoop ik.
De NS werkt helaas niet erg mee. Mijn trein rijdt niet! Tussen Breda en Rotterdam geen treinen, reizen via Roosendaal, daar (niet in Breda) staan bussen klaar... Verzopen als een kat en kwaad over zoveel onrecht en non-service van de NS, geef ik me maar over aan het onvermijdelijke. Terugfietsen naar huis door de hoosbui is geen alternatief. En dat terwijl bijna iedereen nog op 1 oor ligt op camping of thuis. Aangekomen in Roosendaal staan honderden mensen in de rij en geen bus te zien. Na ruim een half uur in een bus naar Dordrecht en hopelijk met de trein naar Rotterdam. Ruim 2,5 uur voor 50 km! En de service van de NS? Zodra ik mijn eerste schreden in verzopen toestand in de trein richting Roosendaal zette kwam een NS-enquetrice langs voor een kwaliteitscontrole! Geen informatieverstrekking, geen koffie, geen bussen! De kwaliteitsmeting is onder controle, nu nog het echte werk! Maar mijn natte pantalon was wel droog toen ik na 2,5 uur op mijn werk aan kwam....

Emily

Dit jaar wordt het Toscane. Twee weken zee en een week binnenland. Samen met het gezin met 4 vrouwen naar de Italianen, altijd weer een uitdaging. Mijn zoon, inmiddels met vrienden vertrokken naar het zuiden, komt langs als hij in de buurt is. Zo'n lang end van 2 meter imponeert die kleine Italianen een beetje.
Internet maakt boeken wel makkelijker, maar je bent alles bij elkaar toch dagen bezig om alles geregeld te krijgen. Waar naar toe? Voldoende ruimte voor 5? Zwembad? Voldoende te doen? En dan rij je straks de camping op en weet je binnen 1 minuut of de keuze goed of fout is geweest. Dat regelen van de vakantie moet toch efficiënter en effectiever kunnen. Uiteindelijk heb je in de loop der jaren toch een vast vakantieprofiel ontwikkeld. Met jonge kinderen zit je toch vaak op een camping, aan zee, in het zuiden, aardige culturele bestemmingen, sfeer en wat leefruimte voor 5-6 personen. Als iemand zo slim is om die profielen aan elkaar te koppelen kun je gewoon jouw vakantiewens koppelen aan de vakantie ervaringen van mensen met eenzelfde vakantieprofiel. Even een selectie maken en de vakantie is geregeld, klaar is Kees.De bestemmingen worden wel steeds exotischer. Collega's en vrienden vliegen de hele wereld over voor hun zomervakantie. Dat maakt het boeken niet makkelijker, want je moet dan met steeds meer zaken rekening houden. Buiten Europa ziet de wereld er toch soms verdraaid anders uit, al lijken die strandbestemmingen veel op elkaar. Mijn buurvrouw wil eigenlijk helemaal niet op vakantie. Zij heeft een tuin waar mijn tuin ruim 10 keer in past. Mijn dochter zorgt nu even voor de plantjes en kan gelijk van hun zwembad genieten. Vorig jaar zaten ze met z'n allen in Spanje in een krap houten campinghuisje op een terreintje ter grootte van een postzegel. Dat nooit meer dacht ze. Dit keer heeft haar man iets gevonden in Mexico. Wel oppassen voor orkanen zei ik nog voor de grap toen ze vertrokken. Nou dat zou wel meevallen. Niet dus, koud aangekomen in Playa del Carmen ontving ik een sms-je. Het hotel was gebarricadeerd, evacuatie en een aanstormende orkaan. Gelukkig is de orkaan Emily wat in kracht afgenomen en lijkt de schade mee te vallen. Dan heb ik toch liever wat 'enthousiaste' Italianen rond mijn blonde meiden dan een onvoorspelbare Emily orkaan over mijn kalende schedel.

Jarig

'Hoi Chris, netjes in het pak, belangrijke bespreking vandaag?' Zomaar een vluchtig contact vanochtend op het station met een jongen van de middelbare school. Hooguit 2-3 keer per jaar komen we elkaar tegen, toch leuk zo'n contact. Regelmatig loop ik nog 'kinderen' van de lagere en middelbare school tegen het lijf.
Begin juli zijn veel vrienden jarig, ook ik.
Afhankelijk van de vakantieperiode zit ik op mijn verjaardag met een klein clubje op de camping of met een grote club thuis. Soms is de vriendenclub het beu om enkele avonden achtereen op elkaars partijtje te komen en geven we een feestje met z'n allen. Sommige vrienden ken ik al ruim 40 jaar. Die langjarige vriendschappen lopen niet altijd harmonieus. Henk ken ik al sinds de kleuterschool. We zaten samen op de verkennerij, gingen op vakantie en naar dezelfde kroegen. Zo'n 15 jaar geleden kregen we woorden met elkaar. Sinds die tijd hadden we geen contact meer, al woonden we nog geen kilometer van elkaar.Twee jaar geleden hebben we elkaar weer eens gesproken, inmiddels waren we allang vergeten waar de ruzie over was ontstaan. Het voordeel van emailen is dat je een contact weer wat makkelijker kan herstellen. De ontvanger van de email is niet verplicht te antwoorden op je email. De reactie op mijn emailtje naar Henk kwam snel, en of ik op zijn verjaardag wilde komen. Op mijn feestje was hij later ook, zodat we het contact weer hersteld hebben, het was reuze gezellig.
Ik ben wel benieuwd hoe mijn kinderen contact blijven houden met hun schoolvriendjes. In het MSN tijdperk lijken ze elkaar minder snel uit het oog te verliezen, maar of die contacten ook 40 jaar volhouden is nog de vraag. Laat staan dat ze nog te repareren zijn.

Onze Stoep

Binnenkort gaat onze hele straat, De Schiedamse Vest, op de schop. De straat krijgt een totaal ander uiterlijk. Met bomen, straatstenen in plaats van asfalt en een iets breder trottoir. Een brede stoep dus. Het rookverbod in ons ziekenhuis is een heikel punt. De stoep is er in ieder geval een stuk rijker door geworden. Niet alleen personeel , maar ook onze patiënten zijn nu vaker buiten de vinden. Dat zet de mens tot nadenken blijkt. In het Rotterdams Dagblad van 1 juli j.l schrijft Trea van Vliet haar impressies op bij het passeren van de stoep van ons ziekenhuis. Daar de sfeer overeen komt met die van mijn columns, deze keer een gastspreker. StoepDoor Trea van Vliet
Na een ochtendje Rotterdamse brandweermannen interviewen op de Schiedamse Dijk loop ik naar buiten om ergens te lunchen. Het is warm. Veel blote benen, armen en buiken op straat. Niet iedereen komt er goed mee weg. Ook wordt maar weer eens duidelijk dat onze voeten doorgaans onderbedeeld zijn bij de algehele lichaamsverzorging. Rare nageltjes, eeltlagen, schilfers en vellen. Ik moet altijd even kijken en griezelen. Ik sla de hoek om, loop langs het Oogziekenhuis en word meteen door het leven tot de orde geroepen. In de schaduw van het ziekenhuis staat een Hindoestaanse vrouw naast een puberjongen in een rolstoel. Ze buigt zich over hem heen en veegt een beetje spuug naast zijn mond weg. De jongen hangt schuin voorover in de rolstoel en heeft een verband voor zijn linkeroog. Hij grijpt de hand van de vrouw, 'mama', lispelt hij blij. Een taxichauffeur helpt een oudere man voorzichtig in zijn auto. De man trilt en tilt stram zijn ene been op, tastend naar de autostoel. Hij heeft een bril op die bijna scheef staat door het dikke verband voor zijn oog. Zijn bagage staat nog op de stoep. Samen met een koffertje weer naar huis, niemand om hem af te halen.Een vrouw zit op haar koffer en rookt een sigaret. 'Kom ik u ophalen?' vraagt een bolle taxichauffeur. Ze knikt en gooit haar peuk weg. Als ze opstaat, zie je hoe wankel ze is. Het leven ontdaan van opgeblazenheid, uitgekleed tot de feiten. Tien meter trottoir. Tien meter kwetsbaarheid. Tien meter zorgzaamheid. Dat is nog eens iets anders dan oordelen over buiken en eeltvoeten.
Op het terras van Bazar bestel ik een kop soep, en peins. Dit is de tijd van eigen verantwoordelijkheid, zelfredzaamheid en initiatief nemen. Maar uiteindelijk moet je met de taxi naar huis als er een verband voor je oog zit. En moet iemand het kwijl van je mond vegen omdat je het zelf niet meer kunt. Aan het tafeltje naast me zitten twee vrouwen. Met problemen van weer geheel andere aard. De ene, een bleke met een vaal zwart shirt, tiert over haar vakantiefoto's. Allemaal mislukt. Haar vriendin kijkt vluchtig vanachter haar zonnebril en zegt dat het er anders best gezellig uitziet. Ze zuigt aan haar rietje en deelt mee dat ze een hoela-feest geeft op het strand. 'Een hoela-feest?' Ja. Een hoelafeest. Probleem is alleen dat ze niemand kent die hoela-les geeft. De blonde reageert niet en kriebelt aan haar benen. Ook zij heeft rare voeten, haar sandalen verbergen niets. De hoela-vrouw zucht en bladert lusteloos in een tijdschrift. Nieuwe vragen doemen op. Waar verveling eigenlijk vandaan komt, bijvoorbeeld. En hoe leuk ik een hoela-feest zou vinden. Ik reken af en loop terug. Voor het ziekenhuis staan inmiddels andere mensen op de stoep. Met hetzelfde verhaal, voor wie het wil horen. mailto:treavanvliet@zonnet.nl

Kleppen en strekken

Je hebt feestjes en feestjes. Sommige ervaar je als een verplichting waar je niet onderuit kan komen. Dit keer was het een feestje van een kennis van je partner, een 'loopvriendin'. Iedere week lopen zo'n 1000 mensen van de atletiekclub in diverse kleine groepjes door het bos. Bij het passeren lijkt het wel een zwerm bijen. Allemaal met elkaar aan het 'kleppen' tijdens het strekken van de benen. ie dames weten dus alles van elkaar en waarschijnlijk ook van mij. Al weet je dat nooit helemaal zeker. Toen één van de partners op het feestje over Het Oogziekenhuis begon wist ik het zeker. Door de toch altijd weer onverwachte contacten werd het een heel leuk feestje. Dit keer liepen we onze 'oude' buren van zo'n 20 jaar geleden tegen het lijf. Tot zover natuurlijk niets bijzonders. Bijzonder was de reden voor het feestje. Na jaren in haar eentje haar zoon te hebben opgevoed, liep de 'loopvriendin' toevallig tegen een leuke vriend op. Eindelijk zat het haar eens mee, sloeg het noodlot toe. Ze bleek kanker te hebben. En dan nu een feestje, omdat de chemokuur was afgelopen en haar zoon jarig was. Wat een moed om zo positief door het leven te lopen!

Oscar

Toeval bestaat niet. Op zoek naar een cadeautje stopte de boekhandelaar me een mooi boek in handen, moet je lezen zei hij. Diezelfde dag werd het onderwerp werkelijkheid. Omgaan met levensvragen is niet gemakkelijk. Zeker als je eigen kind een mogelijk levensreddende operatie moet ondergaan. Ik werd gebeld door de vader van een zeer ernstig zieke zoon. In de loop der jaren is het zeer ernstig zieke kind volwassen geworden en mag zelf beslissen over het wel of niet uitvoeren van de zeldzaam voorkomende transplantatie. Op die jonge leeftijd is de operatie helemaal uniek. Niet opereren is vrijwel zeker sterven. Het kind voelt dat zijn ouders tot het uiterste willen gaan en ook de dokters willen zich niet gewonnen geven. Maar van wie krijgt hij een objectief advies? Een raad die rekening houdt met zijn gevoelens? Voor ouders en artsen een aangrijpend en ook emotioneel probleem. Het kind staat niet meer open voor suggesties, wil zelf beslissen. Juist in een fase waar je als ouder je kind wilt bijstaan in een kwestie van leven en dood, kun je er niet bijkomen. Ik bel mijn collega uit het behandelend ziekenhuis en merk hoe moeilijk deze materie ook bij artsen ligt. Emmanuel Schmitt beschrijft in zijn boekje 'oscar en oma rozerood' op een prachtige wijze de gevoelens van een kind dat gaat sterven. 'Oma rozerood, ik heb de indruk dat ze een ander soort ziekenhuis in hun hoofd hebben dan het echte ziekenhuis. Maar er gaan ook mensen naar toe om dood te gaan.' 'O ja, mijn transplantatie is een grote teleurstelling. Dokter Düsseldorf heeft net zo'n zielig gezicht als een kerstman die geen cadeautje meer in zijn zak heeft. Hij kijkt naar me zonder iets te zegen, alsof ik iets verkeerd heb gedaan. ' Oma Rozerood geeft hem het advies iedere dag een brief te schrijven aan een onafhankelijk adviseur. Iedere dag beleeft hij 10 jaar van zijn leven, levensecht. Na ruim een week is hij 110 jaar en sterft. Soms haal je veel meer uit één klein boek bij de boekhandel dan uit het Biomed overzicht van medisch professionele artikelen.

Tweelingen

Op de tv verschijnen tegenwoordig allerlei testen zoals het TROS-programma ‘De Tweelingtest’. Dit programma zoekt de meest identieke eeneiige tweeling van Nederland. Het blijft natuurlijk toch een bijzonder fenomeen dat twee personen zoveel qua uiterlijk op elkaar lijken. Als je weer eens op moest voor een examen en slecht was voorbereid droomde je over de mogelijkheid van een tweelingbroer die jou plekje in zou kunnen nemen, de befaamde wisseltruc.
Ruim 10 jaar geleden zat onze jongste dochter op de peuterspeelzaal. Ze was ziek en bleef een paar daagjes thuis. Al na de eerste dag werd aangebeld door twee kleine jochies, een tweeling, uit haar klasje. Ze waren zeer bezorgd en benieuwd hoe het met hun nieuwe vriendinnetje ging en kwamen een cadeautje brengen. Al die jaren heeft Lidwien met de jongens op de basisschool gezeten. Nu ze op een andere middelbare school zitten is het contact minder. MSN biedt dan altijd uitkomst. Al snel werd duidelijk dat ze met de ene jongen duidelijk meer affiniteit heeft dan de andere.
De jongens bevestigden die stelling tijdens een interview in de krant . " Ruzie over meisjes krijgen ze echter niet snel, want ze vallen beiden op andere types, al willen ze daar nog niet te veel over kwijt ". Ik hou daarover ook stevig mijn mond om geen ruzie met mijn jongste dochter te krijgen. Zeker nu de tweeling heeft meegedaan aan dat televisieprogramma en bleek dat hun gezichten meer dan 90% overeenkomen! Toch gaan Koen en Felix niet door naar de volgende ronde, omdat ze onder de 18 zijn. Ondanks dat ze ontstellend veel op elkaar lijken kan Lidwien ze 'blindelings' uit elkaar houden.
Die overeenkomst in genen en voorkeuren beperkt zich niet tot de tweelingen zelf, maar geldt ook voor andere generaties. Mijn moeder , de oma van Lidwien, had het een tijdje geleden over haar vroegere liefdes- en flirt-ervaringen. In de kerk was ze een flirt van vroeger tegen gekomen uit de periode dat ze net verkering had met mijn vader. Een jongen die naar de mening van mijn vader iets te veel flirtte met mijn moeder.De appel valt niet ver van de boom, want dat was de opa van Koen en Felix. De genen splitsen niet alleen perfect binnen één zwangerschap, maar kopiëren ook nog eens perfect over meerdere generaties!

Successie of geluk ?

Behoor jij ook tot die groep van mensen die nooit een prijs winnen?
Nou, ik wel en daarom doe ik nooit mee aan de toto, casino of andere kansspelen. Verder dan beginners geluk ben ik nooit gekomen.

Mijn oom had ook nooit echt veel geluk met prijzen. Eind vorig jaar is hij na een lang werkzaam leven overleden. Hij was ongetrouwd en ik zie u al denken, daar zal wel een mooie erfenis over zijn gebleven. Dat geluk had ik nog wel, maar dat geluk moeten we met een aantal familieleden delen. Dan nog blijft een leuk bedrag over, ware het niet dat de belasting daar de helft van int. Successierechten heet dat met een mooi woord. Daar kom je niet onderuit, dat heeft de overheid goed geregeld.

Eerst moet alles administratief afgehandeld worden en dat duurt vaak een klein jaar. Geld hebben we dus nog niet ontvangen. Zo’n suikeroom heeft natuurlijk ook nog van alles in een kluis liggen. Dus ben ik nu in bezit van een obligatielening van 184 mln. uit 1887 aan de stad Antwerpen , 30 mln. lei aan Petrol Block in Boekarest uit 1918 en diverse obligatieleningen van de Russische staatsspoorwegen.
De persoon die dit alles administratief moet afronden heeft gelijk na het overlijden alle betalingen geblokkeerd, rekeningen opgezegd etc. Kortom, goed werk geleverd. En dus ook de bank benaderd voor de waardepapieren. Dat briefje van de bank zat erbij. “Wij hebben ze naar ons hoofdkantoor gestuurd en na controle is gebleken dat deze coupures geen enkele waarden meer hebben. Het spijt ons, dat wij u niet anders kunnen berichten”.

Ook de deelname van mijn oom aan de postcodeloterij is opgezegd. De kans dat je de hoofdprijs wint is al gauw 1 op de miljoen, ook goed werk dus.En op welke straat in Nederland valt vervolgens de hoofdprijs van de postcodeloterij van juni 2005: juist… precies de postcode van mijn oom!! Buren gelukkig met een nieuwe BMW en met loten die € 12.5000,= waard bleken te zijn. Maar wij visten weer achter het net, want de deelname was opgezegd. Was dat niet gebeurd, dan hadden we toch mooi de overheid een poets kunnen bakken door een flink bedrag uit een erfenis te innen zonder successierechten te hoeven betalen.
Geluk, je moet er voor geboren zijn, zeggen ze. Maar zelfs als je net gestorven bent kan je nog pech hebben.

Café-terras

Mijn wekelijkse sportuurtje badminton begint op woensdag wat laat, om half tien. Op de eerste zwoele woensdagavond van het jaar zijn we deze keer maar met z'n tweeen. De internationalisering speelt ook het mannenclubje van 5 parten. Steeds vaker is iemand absent vanwege verplichtingen in het buitenland. Singelen in badminton zo met z'n tweeen is best intensief. Met dubbelen merk je minder snel dat je trager wordt!
Het slaat 11 uur als we schoon gedoucht nog een afzakkertje nemen in het cafe. Op het terras probeert de bejaarde ex-minister tijdens het kaarten nog te flirten met een blond jong meisje. Zo'n zwoele avond doet mannen geloven in gaven waarover ze allang niet meer beschikken. Iedereen lijkt er immers extra aantrekkelijk uit te zien. Even niet werken en internetten, gewoon genieten van het leven. We praten wat over onze relaties, het werk en de behoeften om te reflecteren. De damesband is net klaar met repeteren, de voetbalwedstrijd op het grote tv -scherm loopt uit, de alcohol speelt de wat oudere man met zijn iets te jonge vriendin parten. Als de taxi dan uiteindelijk toch verschijnt blijft ze aan de bar hangen. Nog niet in de stemming om met haar lover mee te gaan.Een koud biertje in de hand, een graadje in de 20, terrasje buiten, wat wil je nog meer op een woensdag avond in mei? Wat zou het leven toch mooi zijn als we iedere zomerse avond met een temperatuurtje van 24c buiten konden zitten!

Perimetrie uit China?

In Washington is een kantoor met een receptioniste die in India zit. Via een plat breedbeeld TV scherm, de flatscreen, kijk je als bezoeker in een ruimte die zich in India bevindt. De receptioniste kijkt zelf ook door een flatscreen dat in India hangt. En spreekt je toe. Het lijkt net als of je door een ruit kijkt naar een Indiase schone.
De technologische ontwikkelingen lijken weer eens in een stroomversnelling te komen. De glasvezelverbindingen geven ons ineens veel meer mogelijkheden. We kunnen nu films en TV beelden op internet bekijken, zonder haperingen. Beelden gaan zonder vertraging de hele wereld rond. De platte schermen komen nu ineens overal te voorschijn in winkels, hotels en ziekenhuizen. Thomas Fredman journalist van the New York Times verwacht dat deze technologische ontwikkeling een revolutie gaat betekenen (Ben Knapen in de NRC). Doordat iedereen met iedereen gemakkelijk kan samenwerken zal het gezag van 'boven', het kabinet en de overheid, afbrokkelen. In het verleden konden we makkelijk terugvallen op herkenbare grenzen/landen die geborgenheid gaven en veiligheid. Je kende de Duitsers als harde werkers en Belgen waren dom. Dat alles gaat verdwijnen zo voorspelt hij. Het vertrouwde speelveld gaat verdwijnen. Vooral China en India zullen zich profileren. Getrainde radiologen/ogen in India kijken inmiddels in sommige ziekenhuizen in de VS al mee naar de radiologiebeelden en geven nu nog een second opinion, maar straks ook een first opinion. Door het tijdsverschil kan een verslag er nog sneller liggen dan met inlandse specialisten. Werd je vroeger met een matig talent in Groningen geboren dan had je meer mogelijkheden dan een groot talent geboren in China. Maar dat veranderd nu rap. Al kijkt het Centraal planbureau er wat nuchterder tegenaan. Het CPB verwacht dat de ontwikkelingen te vergelijken zijn met het verdwijnen van de schoenen- en textiel industrie. Dat verlies hebben we in Nederland goed opgevangen. Of moeten we dit zien in lijn met de opmerking van Premier Colijn in 1936 'Gaat u allen rustig slapen.'
Ik ben er niet zeker op. Dit keer zijn het niet de laag geschoolde arbeidskrachten die hun baan dreigen te verliezen, maar hoog geschoolde medewerkers die worden weg geconcurreerd door goedkope hoog ontwikkelde collega´s aan de andere kant van de wereld. Ik las ook nog dat men verwacht dat in 2050 hersendood niet meer bestaat. Computers kunnen dan alle info van de hersenen van iemand bevatten inclusief emoties. Misschien kunnen we tegen die tijd wat hersencapaciteit inkopen bij de Chinezen. Omdat onze hersenen dan toch stervenloos zijn kunnen we ook wat langer over een klusje doen.

Emoties via de Eyetracker

De feminisering, het vrouwelijke, rukt verder op en emancipatie lijkt op z'n retour. Tenminste als je onder emancipatie verstaat dat de vrouw via de geijkte mannenrollen en -patronen carrière wil maken. Vrouwelijke kenmerken als emotie, gevoel, spiritualiteit lijken ruimte te krijgen binnen de mannenwereld van ratio, dogmatiek en stoerheid. Opvallend dat zelfs bij de pauskeuze de ruimte voor feminisering een rol kreeg. Niet door de vrouw te drukken in de mannenrol (priesterrol), maar door extra aandacht voor de rol van Maria. In de kunst zien we een vergelijkbare ontwikkeling naar het vormgeven van emotie. In het museum voor moderne kunst in Antwerpen was daar een hele expositie aan gewijd. Ook in de kunst speelde ratio een dominante rol en creëert men nu ruimte voor spiritualiteit en emotie. Al stel ik het vastleggen van agressiviteit als uiting van emotie niet echt op prijs als kunstuiting.
In de relatie tussen man en vrouw zitten duidelijk verschillende rolpatronen. Relatieproblemen hebben vaak hetzelfde patroon, de vrouw krijgt te weinig aandacht, de man krijgt te weinig ruimte. De vrouw heeft een veel grotere hersenactiviteit dan de man. Zij kan meer activiteiten tegelijk aan, de man denkt meer volgtijdelijk. De man wil waardering voor de prestatie, de vrouw voor haar persoon. Zijn mannen en vrouwen dan in alles zo verschillend? Of zijn er naast de verschillen in gevoelens en rolpatronen ook overeenkomsten. Ja zeker wel, dat zag ik laatst in het Belgisch Tv programma Hoe? Zo! Hoe? Zo! registreerde aan de hand van de eyetracker de aandacht voor het andere geslacht.
De eyetracker is een toestel dat snelle oogbewegingen registreert en zo dingen kan tonen waar we schijnbaar "niet naar gekeken hebben". Mannen keken vaak naar borsten en billen, maar ook vrouwen zijn niet verlegen om naar mannelijke geslachtsdelen te lonken. Het klinkt cliché, maar rijke mannen liggen beter in de markt. Wanneer ze dan nog eens zeer symmetrisch gebouwd zijn, wat wijst op een fit organisme, een paar jaar ouder zijn dan de vrouw en een hoge sociale status hebben, zullen heel wat vrouwen hen graag als partner hebben. Bij een direct contact zal de vrouw een signaal aan de man geven dat hij haar mag verleiden. Het zijn dus niet alleen de mannen die de vrouwen taxeren, ook de vrouwen observeren zeer goed hun mogelijke partners.
Dus bij de start van de relatie lijken man en vrouw wel degelijk 'oog' voor dezelfde zaken te hebben, de man lijkt daarna de aandacht uit het 'oog 'te verliezen. Maar kan je hem dat vanwege zijn geringere hersenactiviteit kwalijk nemen? Wat je allemaal niet met oogonderzoek kan bewijzen!

Over lijden

Vaak gebruik je woorden zo vaak en zo vanzelfsprekend dat je niet beseft wat de achterliggende verklaring is voor zo'n woord. Het woord "lijden" doemde een aantal keren bij mij op in de laatste weken terwijl ik dat anders niet zo vaak gebruik. We hebben het lijden ook wat verstopt. Vaak achter de gesloten deuren van verpleeg- en verzorgingshuizen, of gewoon achter een willekeurige huisdeur. Met lijden lopen we niet te koop en als dat wel gebeurt, zoals bij de paus, dan voelen we ons ongemakkelijk. Zo iemand moet vervangen worden door een gezonde opvolger, denken we dan al snel. Iemand zien lijden, wat kunnen we ermee? In het boek van Paulo Coelho, "Aan de oever van de Piedra" las ik over het lijden in relatie tot de liefde. We lijden omdat onze liefde geen erkenning vindt. We lijden omdat we vinden dat we meer geven dan we ontvangen, we lijden omdat we blind (liefde maakt blind) het risico van die liefde aangingen. Coelho probeert ons duidelijk te maken dat het lijden ons inzicht moet geven dat liefde een werkelijk verbinden is met de ander. Liefhebben is niet het goed willen doen of iemand helpen opdat we ons zelf zien als edelmoedige en wijze mensen.
Uit diezelfde behoefte om iemand te helpen hebben edelmoedige en wijze mensen twee eeuwen terug de moederstichting van Het Oogziekenhuis opgericht, Stichting voor Ooglijders. Ooglijders, lijders aan het oog. Door de vooruitgang van de medische wetenschap kunnen we tegenwoordig in diverse specialismen niet alleen het lijden beperken of verzachten, we kunnen het lijden steeds vaker geheel doen verdwijnen. Voor belangrijke delen van de oogheelkunde is dat ook het geval. Toch gaat onherroepelijk het einde van ons leven vaak met lijden gepaard. De medische sector probeert regelmatig met alle beschikbare middelen patiënten uit hun lijden te verlossen. Lukt dat niet dan gaat de patiënt dood, de patiënt is overleden. De tegenwoordige tijd van overleden, overlijden, gebruiken we veel minder. Toch duidt dit woord perfect het einde van een lijdensproces aan. Zodra het lijden begon, hebben we getracht het lijden te beperken en te verzachten. Toen dat niet meer lukte volgde het sterven en is… het lijden over, het overlijden. Het lijden is voorbij. Dan geeft langer stilstaan bij zo'n woord toch een wat positiever gevoel bij een op zich trieste gebeurtenis.

Outlet

Ontwikkelingen in de mode hebben een voorspellende waarde voor wat ons in de toekomst te wachten staat. Kleuren en type stof, de lengte van de rok, de accentuering van de vrouwelijke vormen zijn allemaal signalen of het goed gaat met onze economie, het vertrouwen in de toekomst en zo meer. Mode laat ook zien waar talent toe kan leiden. Terwijl in de havenloodsen in Noord Antwerpen niets aan de buitenkant is te zien, is toch een mega event aan de gang, een outlet van Dries van Noten. Binnen verdringen zich vrouwen uit de high society om een goedkopere 'Van Noten' te scoren. Aan de kledingstukken hangen nog flinke prijskaartjes van honderden euro's. Toch staan er lange rijen bij de geimproviseerde kassa's. Niet zo vreemd want op het duurste winkelplekje ter wereld, fifth avenue NY, hangen slechts enkele kledingstukken te koop van Dries van Noten. Daar betaal je de toch zeer vette prijs van $ 3000,= voor een leuk rokje!
De mode in Antwerpen is booming. De studenten van de Antwerpse mode academie hebben er zelfs voor gezorgd dat Antwerpen nu de modestad van Europa is geworden. Ons kleine stukje Benelux heeft toch al een groot aantal succesvolle mode-ontwerpers in huis. Marlies Dekkers hing met haar afstudeerwerk - ook toen al lingeriecreaties - tussen werk van andere afstudeerders van de kunstacademie. Ze had wel een prijs voor de talentvolste student gekregen, maar ook ik kon toen niet bevroeden dat ze met haar eigen merk en winkels zou beginnen.
Een nog succesvollere carriere maken Viktor en Rolf, gewone jongens uit het Brabantse, door in de mode wereld van Parijs en Milaan.
Met creativiteit is dus veel mogelijk. Armoedige studenten ontwikkelen zich tot succescolle createurs, ook op economisch gebied. Niet voor niets zoeken gemeenten hun heil voor de economische voorspoed in de combinatie cultuur en economie. Na de commerciele dienstverlening lijkt nu de cultuur aan de beurt om ons economische voorspoed te brengen. Met de Witte de Withweg zo nabij hebben we hier een uitstekende uitgangspositie.

De betaalautomaat

Zelf ben ik nooit in een gevangenis opgesloten geweest. Mijn ervaring is beperkt tot het zingen tijdens kerstmis in de gevangenis. Als jong manneke viel het me wel op dat 'de drie van Breda' en de overige gevangenen zich heel gewoon gedroegen. Zelfs de collecte werd door een gevangene opgehaald, zonder dat iemand een graai in het mandje deed. Straffeloos fietsten we onlangs over een groot gevangeniscomplex van 600 ha in Merksplas. In de voormalige gevangeniskapel was een museum over vrijheidsberoving gehuisvest, open vanwege de dag van het erfgoed. Je leest en ziet daar van alles over afwijkend gedrag en vrijheidsberoving als straf. De hedendaagse computertechniek zorgt er niet alleen voor dat je nog moeilijk ontsnapt uit een gevangenis, je komt er ook steeds moeilijker in. Dat merkten we een tijdje geleden vanwege een incident met een betaalautomaat. Je loopt naar zo'n ding om geld uit de muur te trekken. De eerste versies van zo'n machine spuugden eerst het geld uit en daarna het pasje. Het kwam regelmatig voor dat men zijn pasje liet zitten, het geld was immers al getrokken. Nu komt bij iedere betaalautomaat eerst het pasje eruit en daarna pas het geld.
Veiligheidstechnisch zit de betaalautomaat ook vernuftig in elkaar. Zo vernuftig dat sociaal gewenst gedrag wordt afgedwongen. Iemand van ons gezin was wel erg dom bezig geweest. Enigszins versuft was het pasje uit de machine te getrokken zonder het geld eruit te halen! Bij de kassa van AH bleek er ineens geen geld meer in de portemonnee te zitten. Verdomd, het geld vergeten uit de muur te trekken. Wat nu, al het geld kwijt? Door een combinatie van diefstalpreventie en gewenst sociaal gedrag kwam alles toch nog op zijn pootjes terecht. Na enkele uren werden we gebeld door een meneer die het geld in de automaat had gevonden! Natuurlijk wilde hij graag het geld terug geven aan de eigenaar en had contact met de bank opgenomen. Hij werd wel in zijn goedheid gestimuleerd door een techniekje op de bankmachine, de beveiligingscamera. Na het eerste gevoel van een gelukkige vondst kreeg hij het Spaans benauwd van de gedachte dat zijn gezicht nu misschien weldra op de regionale tv te zien zou zijn. Die zenden wekelijks beelden uit van misdadigers die misbruik maken van gestolen pasjes. Die camera's op de bankmachine geven heel mooie plaatjes. Nee, we hoefden het geld niet te komen halen hij kwam het zo wel even brengen. Natuurlijk had deze man de door de minister-president zo gewenste normen en waarden. Met al die technologische hoogstandjes moet je nogal wat uit de kast halen om echt achter de tralies te belanden. Wat vroeger nog 'gevonden' heette valt nu onder de titel 'diefstal'. Na lang aandringen wilde de vinder toch wel zijn vindersloon aanvaarden, maar het geld moest hem wel tig-keer in de jas worden gestopt.

Richard Gere

Toen ik nog een jongetje met mooie blonde krullen was zong ik als sopraantje in een kerkkoor. Niet onverdienstelijk want ik mocht regelmatig een solopartij zingen. De dirigent vond de akoestiek van de kerk zo slecht dat hij met zijn koor verhuisde naar een andere kerk en ik ging andere dingen doen.
Tijdens de paaswake, de nachtmis met pasen, ben ik dit jaar naar die andere kerk gegaan. Het koor bestaat alleen uit jongens en mannen en zingt heel verdienstelijk. De inmiddels ruim 80 jarige dirigent zat voor me genietend wat zijn opvolger hem voorschotelde. Tijdens het Alleluia van Georg Friedrich Händel galmden de hoge tonen van de sopranen de kerk in. Ik hoorde mij zelf als jong sopraantje die prachtige geluiden weer voortbrengen, wat kan de menselijke stem toch een prachtig geluid voortbrengen. Ook al begreep ik vroeger geen snars van de Latijnse gezangen, het ritme van de woorden gleed al vanzelf uit je mond. Ruim een week daarvoor had ik de sopraan Ise Eerens ,een prachtige vrouw met de prachtige stem, een van de vele uitvoeringen van het Stabat Mater horen zingen, deze keer een uitvoering van Boccherini. Het stabat mater is een soort zuidelijk variant van de Matteus Passion in Naarden en beschrijft het leed van Maria bij de kruisdood van Christus. Deze uitvoering was in Oirschot en mede een initiatief van aannemer van de Linden. Nu ga ik zelden of nooit naar uitstapjes georganiseerd door zakenrelaties. Het weekend wil ik toch zoveel mogelijk in huiselijke kring doorbrengen, maar vanwege mijn koorverleden en de sfeer wilde ik toch gaan. Dineke, mijn vrouw, gaat bijna nooit mee naar zakelijke verplichtingen maar had al ingestemd mee te gaan. De zweepslag die ze net had opgelopen, maakte lopen bijna onmogelijk, maar die belemmering was nog wel te overwinnen. Een, voor veel vrouwen ernstigere reden bleek de gang naar Oirschot te blokkeren, op de televisie werd een film met Richard Gere uitgezonden!
Met tegenzin strompelde Dineke de kerk in , waar we een plekje vrij vooraan kregen recht tegenover de orkestleden. In het programmaboekje las ze over de altviolist, de Brit Roger Chase. Hij studeerde aan The Royal College of Music in Londen en werkt nu als professor op de Guildhall School in London. Ze viel bijna van haar stoel af toen de bewuste man verscheen en recht tegenover haar ging zitten. Hij bleek toch wel heel veel trekken te vertonen van de filmster die zij zo graag op de televisie had gezien! Zo werd het toch nog een hele mooie avond , prachtige stemmen en een aantrekkelijke uitstraling van de performers , voor ieder wat wils.

Upgrading

Moorfields, et grootste oogziekenhuis van Europa bestaat 200 jaar, en vierde dat uitgebreid. Ze hadden een groot hotel afgehuurd aan de rand van Hyde park voor hun jubileumcongres. Kosten van de bijeenkomst zo'n € 750.000. Voor een belangrijk deel opgebracht door sponsors. Wij zijn al heel blij met een sponsor van enkele duizenden euro's! Ook voor het op te richten kinderoogziekenhuis hadden ze bij enkele rijke Britten reeds € 15 mln. opgehaald. Zelfs collecteren kunnen we nog van de Britten leren.
Meestal gaan we even heen en weer. De VLM vliegt van R'dam airport in 50 minuten naar Londen city. Een oogarts uit Londen kwam laatst nog bij ons langs. Geluncht in Londen, bespreking in Rotterdam en bij het diner weer thuis. Een bezoekje is dan snel gemaakt. Je springt op de fiets naar R'dam airport en je bent sneller in Moorfields dan Ian Balmer, de directeur van Moorfields. Die legt dagelijks meer dan 2 uur af van huis naar ziekenhuis.
Dit keer blijven we slapen in een hotel. Bij het inchecken refereren Frans en ik vaak aan vergelijkbare situaties waarin ik altijd een upgrading krijg en Frans in de verkeerde kamer wordt geplaatst. Frans is dan vaak al ingecheckt en voor mij willen ze dan wel wat extra's doen. In de non-smoking kamers was niets meer mogelijk, maar op de 9e etage hadden ze wel een mooie hoekkamer beschikbaar. En jawel hoor, ik heb het weer voor elkaar, vanuit mijn bed lijkt heel Londen aan mijn voeten te liggen. In Engeland was het sowieso als luxe, het gaat economisch voor de wind en dat kan je in Londen goed zien. Toen we ruim 10 jaar geleden de eerste contacten legden met de leiding van Moorfields was Londen nog in verval. Het vliegtuig zat toen half vol naar London City Airport (een vliegveldstrip te midden van vervallen havenloodsen beplakt met allerlei bouwplannen). Inmiddels is het een chique wijk geworden met talloze gebouwen waar de banktop van Europa vergadert en werkt. De stations zijn opgeknapt, de straten schoon en zelfs de zon schijnt in Hyde park! We voelen ons al aardig thuis in Moorfields. Het is gewoon heel leuk om Leonie en Ellen daar presentaties te zien houden over wat we zoal bereikt hebben. Frank en vrij praten ze over het dagcentrum ,de benchmarking etc. De collega's uit de andere ziekenhuizen zijn vrienden geworden, want erg veel verloop zit er niet in de personen. De wereld wordt zo wel erg klein. Terwijl ik in Londen naast Werner Spileers zit, de baas van oogheelkunde Leuven, ben ik me daar nog niet geheel van bewust. Wat blijkt, zijn oudste zoon Brecht doet dezelfde studie als mijn oudste dochter, zitten in hetzelfde studiejaar in dezelfde stad en hun achternaam begint met dezelfde letter. Thuisgekomen bleek dat die twee, datzelfde ogenblik ook naast elkaar in een werkgroepje zaten! Die middag stelt de directeur van het oogziekenhuis van Kuala Lumpur, Maleisie voor om de volgende keer bij hem te vergaderen, dat maakt de wereld nog wat kleiner. Wel een stuk verder weg natuurlijk, maar dichter bij de hemel. Want ze hebben daar het hoogste gebouw ter wereld en daar wilde hij ons graag ontvangen. Eens kijken of ik daar zo dicht bij de hemel ook een luxe hotelkamer kan versieren.

Toeval

Vol trots reed één van onze medewerkers met haar eerste kleinkind door het pand. Terecht, het is een leuke baby en de jonge oma mag er ook nog best wezen. We zitten te vergaderen en maken toch even tijd vrij om de kleine te bewonderen. Dure vergadertijd gaat verloren, zie je een collega denken. Even later onderhandelen we met de zorgverzekeraars. Mannen schijnen een vergadering altijd te moeten beginnen met koetjes en kalfjespraat, ter bevordering van het onder handelingsklimaat. Dus praten we even over het nog jong vaderschap van één van de zorgverzekeraars. Niet wetende dat het over dezelfde baby gaat als aan het begin; die van de trotse oma.
Persoonlijke ervaringen zijn in onderhandelingen erg dominant. Ze vormen voor de ander de bevestiging of ontkrachting van het beleidsverhaal dat je houdt. Van die toevallige persoonlijke relaties en ervaringen ben je echter vaak niet op de hoogte, maar ik ben er wel altijd attent op. Toeval of niet, de laatste tijd constateer ik een toename van onderhandelaars die persoonlijke ervaringen hebben met Het Oogziekenhuis Rotterdam. Gelukkig zijn ze zo goed als allemaal positief. Dat maakt het onderhandelen wel zo prettig. Of bestaat toeval niet ?

Boekenweek

Met het thema 'spiegel van de lage landen' duikt de boekenweek dit jaar in de historie van de lage landen. Duiken in het verleden is dus in. Laatst ben ook ik weer eens in de geschiedenis gedoken. Iedere ochtend en avond kom ik door Dordrecht. Hoe dichter bij Dordt hoe rotter het wordt, luidt het spreekwoord. Dordt is echt zo'n stad waar je makkelijk aan voorbij rijdt. Tot iemand van de vriendenclub er achter komt dat een deel van de collectie van het Rijksmuseum tijdelijk in het Dordts museum hangt. Het moet gezegd dat Dordt een onverwacht mooi centrumgedeelte heeft. Opvallend dat in een korte periode,eeuwen geleden, de stad welvaart heeft gekend en daarna in slaap is gesukkeld. Je loopt eigenlijk in dezelfde sfeer als het openluchtmuseum in Arnhem. Wel mooie bruggen, huizen, poorten e.d maar geen enkele vorm van levendigheid. De straten waren die zaterdagmorgen uitgestorven. De gids had daar geen probleem mee, die leefde nog in de 17e eeuw. Sprak alsof 'we' nog in gevecht waren met Spanje, en 'we' de beeldenstorm toch netjes hadden gevoerd. Dan is het toch iedere keer weer heel verrassend hoe groot de cultuurverschillen zijn in ons kleine landje. Want die jongens en meisjes uit de vriendenclub kwamen niet uit Holland maar uit dat ruim 20 minuten naar het zuiden gelegen verderfelijke Brabant. Een gebied dat onderwerp vormt van het boek Rijke Levens van Ton van Reen. Die constateert dat wat hij beschrijft geldt voor heel katholiek Europa tot zelfs in Mexico toe. Toch bijzonder dat van de Moerdijk tot Sevilla je hetzelfde terug ziet en aan de andere kant van de Moerdijk het geheel anders wordt. Dan wordt het toch belangrijk te weten waar iemand vandaan komt, want dat laat je niet los. Ouderen schijnen ook steeds weer terug te keren naar hun geboortegrond. Cultuur wordt ook in organisaties steeds belangrijker gevonden. Internet helpt om te kijken of die cultuurkloof met je collega groot of klein zal zijn. Ook hier is de universiteit van Leuven weer erg actief geweest. Dankzij hun onderzoek kun je op de websites www.familienaam.nl en www.familienaam.be precies zien waar jouw familie in 1993 woonde. Het valt op dat Nederlanders niet zo snel wegtrekken uit hun geboortestreek. Zo komt Den Dulk uit de regio Den Haag en al weten de meeste van ons nog niet zoveel van de jongste medewerker van Joop, Marlou Versteegen, je kunt wel gokken dat ze uit Boxmeer komt. De families Baarsma en Hiddema vertonen een opvallend gelijk spreidingspatroon over Nederland en zullen makkelijk op één lijn zitten. Dat is anders voor mijn familie. De 'warme' Sollen uit het zuiden kwamen Nederland binnen via Zeeuws Vlaanderen, één werd katholiek en verspreidde zich over Brabant, de anderen trokken naar het protestantse noorden en vermengden zich daar met de 'koude' naamgenoten die vanuit het nog hogere noorden waren afgezakt naar Nederland. Nu we toch de oogziekenhuis aanpak via het oogzorgnetwerk over Nederland aan het verspreiden zijn, kunnen we gelijk kijken wie van ons de meeste cohesie heeft met een nieuwe partner in een regio!

Foutenmanagement en Lubbers

Volgens een evolutiebioloog en een sociaal psycholoog in de NRC gaat het ontslag van Lubbers als VN gezant over macht, leiderschap en seks. Mensen zijn dieren en van het gedrag van andere dieren kunnen we veel leren. Werkend in een hiërarchische positie in een organisatie die voor 83 % uit vrouwen bestaat gaat zo'n artikel er bij mij (en waarschijnlijk ook bij de andere mannelijke leidinggevenden en dokters) natuurlijk makkelijk in. Zeker als je eigen gezin bestaat uit 4 vrouwen en slechts 2 mannen. Ik zet enkele opmerkingen uit het NRC artikel van beide wetenschappers even op een rijtje:
Gorilla's zijn macho's en gedragen zich intolerant, groot en sterk naar andere mannen;
Chimpansee mannen werken samen, hebben zoveel mogelijk seks, meerdere mannen doen het met dezelfde vrouw;
Mensen lijken meer op gorilla's, richten zich op partnerhechting. Maar de mannen willen ook wel eens kijken wat er verder te koop is.
Vrouwen staan slippertjes door hun mannen toe, maar emotionele bindingen tussen hun man en een andere vrouw zeer zeker niet.
Wat doen vrouwen? Rond de eisprong kiezen ze mannen met hoekige wangen (testosteron geladen), daarvoor en daarna voor de mannen met de wat rondere wangen (zorggevers).
Vrouwen zien seks als middel om mannen te binden, mannen zoeken seks om de seks.
Vrouwen kunnen niet tegen afwijzing. Mannen zijn gewend afgewezen te worden.
Een man met macht is aantrekkelijk voor veel vrouwen en daardoor kwetsbaar, omdat er veel vrouwen zijn die zich afgewezen kunnen voelen. Volgens de wetenschappers is het heel goed mogelijk dat Lubbers totaal niets heeft gedaan, maar dat de vrouw zich afgewezen voelde.
Vrouwen zijn slecht in competitie; of ze gaan elkaar te lijf, of ze sluiten de rijen en ze pakken gezamenlijk die man aan. Dit laatste heeft de voorkeur omdat ze de boel gelijk houden. In het geruchtmakende IOM rapport 'to err is human' lazen we al wel over fouten in de geneeskunde. De 'error-management' theorie zegt volgens de sociaal psycholoog dat je als man twee fouten kan maken; niet zien dat een vrouw jou aantrekkelijk vindt terwijl dat wel zo is of denken dat ze jou aantrekkelijk vindt terwijl dat niet zo is. In geval van twijfel denken mannen vaak 'toch doen'. Deze twee fouten van mannen kunnen er volgens mij nog wel bij in de aanpak van foutenreductie in de zorg. Belangwekkend is wel je steeds te realiseren dat twee personen op twee manieren naar een contact kijken.Nog opmerkelijker waren de uitspraken over 'Lubberiaans gedrag' van enkele feministen (oa. Hedy d' Ancona) elders in de krant. Ze pleitten voor het verbieden van lichamelijk contact tussen medewerkers. Nu heb ik ergens anders gelezen dat 30% van de relaties op het werk ontstaan. Combineer je beide stellingen dan is de paus progressiever dan de feministen. De paus verbiedt sex voor het huwelijk, maar deze feministen gaan zelfs verder, zij lijken zelfs al het lichamelijk contact tussen medewerkers/geliefden voor het huwelijk te verbieden! Dat zou zonde zijn, want met een beschaafd lichamelijk contact kun je meer zeggen dan met 1000 woorden.

Warme winters

Ieder jaar in november betaal ik trouw het abonnement van de schaatsclub IJsvermaak. Met de giro-overschrijving verdwijnen de koeien van het weiland en wordt water opgepompt van uit de rivier. De lidmaatschapskaarten zijn een vast Sinterklaas cadeau, maar die krijgen langzamerhand meer het karakter van een surprise. De kinderen rekenen er niet meer op dat ze ook echt gebruikt kunnen worden.
Het blijft iedere keer maar weer wachten op een vriesperiode.

Het komt echter steeds minder vaak voor dat de onder water gezette weilanden veranderen in een perfecte schaatsbaan, waar je vroeger lekker met vriendjes en vriendinnetjes kon rollebollen. Na jaren zeuren had ik als tiener eindelijk ijshockeyschaatsen gekregen. Mijn vader was niet zo sportief, maar in de winkel van mijn oma verkochten ze naast allerlei huishoudelijke apparaten, ‘s winters ook schaatsen. Boven de rivieren deden ze aan toertochten, het echte schaatsen, voor ons was de ijsbaan een grote “flirt”locatie.
De mededelingen over de klimaatveranderingen maken het allemaal onwaarschijnlijker dat we in Nederland op natuurijs kunnen schaatsen. In diverse TV reportages wordt gesproken over een stijging van onze gemiddelde temperatuur met enkele graden. Dat komt volgens velen door het hoge energieverbruik in de wereld, en dat zal door de opkomst van de onderontwikkelde gebieden als maar stijgen. Dan gaat de helft van de wereldbevolking ook nog in steden wonen, waardoor het energieverbruik nog verder zal toenemen.

Wat moet je als schaats en winterpret niet meer in ons land liggen? Ja… dan moet je naar de ooster- of zuiderburen. Van Rotterdam via Luik naar Trier en je bent in 3,5 uur bij de Erbeskopf in Thalfang, of via Venlo in Willingen op de Ettelsberg in Sauerland.
Nu was dat vroeger wel wat moeilijker dan nu. Een gok dat er voldoende sneeuw zou liggen op die plekken. In het begin van internettijdperk zag je zo af en toe eens een fotootje van een wintersportgebied, later kwamen de wat trage webcams met om de paar weken een verse foto. Tegenwoordig heeft ieder wintersportdorp een redelijk actuele webcam, variërend van een beeldje per dag tot een live stream webcam. Dus kijken we even op de webcam van een van de dichtstbijzijnde heuvels met een ski-lift: http://www.hunsrueckhaus.de/webcam/current.jpg. Een heuvel van bijna 900 meter en 3 skiliften in Thalfang en een nog groter gebied in Willingen. Ligt er ook daadwerkelijk sneeuw dan even via internet een huisje boeken, bevestigen en met z’n allen in de auto. Jammer alleen dat de uitstoot van uitlaatgassen de temperatuur weer laat oplopen, ach door de week neem ik de trein dus met mijn uitstoot valt het wel mee.


Die sneeuw in Duitsland is leuk, maar geef mij toch maar die natuurijsbaan met z’n romantische verlichting, koude wind en barokke muziek. Weer even terug in de tijd waarin je indruk probeerde te maken op die sierlijke meisjes met hun witte ijshockeyschaatsen en de witte plastic schaatsbeschermers als contactpuntjes.

Valentijnsdag

Lig je goed in de markt? Valentijnsdag goed verlopen? In de bloemetjes gezet door een onbekende, of viel het dit jaar weer wat tegen met de rozen? Het is altijd wat moeilijk voorspellen of je succes hebt bij een ander. Dat geldt niet alleen voor jou, maar ook voor zoiets als een muziekje. Wat is mooie muziek en ligt fijn in het gehoor? Moeilijk te beantwoorden. De meesten van ons kopiëren muziek (illegaal) en branden er op los, en zien wel of ze het mooi genoeg vinden om het liedje vaker te draaien. Dat scheelt de dure aanschaf van een muziek cd. Voor de prijs van enkele cd's heb je tegenwoordig een hele mooie mp3-speler, inclusief fm radio en een memorystick van 256 mb voor de powerpointpresentaties. Modern design in een roestvrij stalen behuizing, kleiner dan een luciferdoosje en de helft dunner. Prachtige muziek in je oren, maar zo'n liedje moet eerst wel worden uitgegeven, is dat nog profijtelijk voor de platenindustrie? Met behulp van statistiek kun je op allerlei terrein beter voorspellen. Zo las ik jaren geleden een artikel over een programma dat op basis van tal van voetbalclubkenmerken bij de start van de competitie, de stand aan het einde van de competitie kon voorspellen. Nooit meer iets over gehoord, waarschijnlijk toch de verkeerde uitkomst. De nieuwste vinding is het voorspellen van de hitpotentie van een song op basis van een wiskundige clustering (factoranalyse neem ik aan) van maten en noten. Het Spaanse bedrijf Polyphonic HMI heeft een nieuw computerprogramma ontwikkeld die de hitpotentie van een nieuwe song kan voorspellen. De genaamde 'Hit Song Science'-software voorspelde eerder al het succes van Norah Jones, maar ook de hits van Maroon 5 werden correct voorspeld. Zie de website www.hitsongscience.com.

De kans op winstgevendheid van de song neemt toe als het liedje goed in het gehoor ligt, in je hoofd moet blijven hangen, een goed wiskundig patroon heeft en tenslotte als het nummer goed gepromoot wordt. In de software staan alle 3.5 miljoen 'Billboard'-hits opgeslagen.
Het programma analyseert de nummers en zoekt vervolgens naar wiskundige patronen in het lied. Het ingevoerde lied wordt door de software vergeleken met de eerdere liederen die in de database staan. Indien het wiskundige patroon grotendeels overeenkomt met een hit, dan is de kans groot dat dit lied ook een hit wordt. Wel werd een geruststellende mededeling gedaan voor de creatieven onder ons. Het programma kan alleen toetsen of iets mooi gevonden zal worden, zelf scheppen kan het niet. Gelukkig zijn de creatieve hersencellen van de Chopin's, Lennon's onder ons dus nog niet te kopiëren. En valentijnsdag……? Nog harder aan je uitstraling werken en het gaat zeker lukken in 2006. Of zouden ze dan ook daarvoor een potentieprogramma hebben ontwikkeld?

Pairen

Wim, een kennis, zit rustig tegen over mij in de trein. Hij reist regelmatig naar Den Haag. Geen spoortje nervositeit te bespeuren, terwijl de voorpagina van de plaatselijke krant prominent meldt dat Wim aan 'pairen ' doet. Wim heeft een probleem en hij is niet de enige. Van Brabant tot in Rio, van Venetië tot in New Orleans proberen ze samen een probleem op te lossen. Pasen, de herdenking van de wederopstanding van Christus, valt nooit op een vaste datum. Het kan laat en vroeg in het jaar vallen. Dit jaar valt Pasen extreem vroeg , en daarmee ook de 40-dagen vastentijd die daar aan vooraf gaat. Dus ook de carnaval, om nog even voor de vasten uit te pakken, valt extreem vroeg.
Zomercarnaval Rotterdam
We helpen elkaar om die snelle schakelingen tussen allerlei gevoelens te maken. Waar je normaliter zo'n 7-8 weken voor hebt, moet nu in 4 weken gebeuren. Het schakelen van kerst- en nieuwjaarsgevoel naar het 'lege' januarigevoel naar wintergevoel en door naar die kriebelende ontluikende voorjaarsprikkeling. Je moet elkaar helpen om al die gevoelservaringen in een kortere tijd te beleven en elkaar voor te bereiden op dat vroege lentegevoel. Met een stel mannen hebben wij daarom in het café al vroeg het thema voor dit jaar vastgesteld. We gaan als 'zonen van Prins Bernhard'. Veel vliegtuigjes vouwen, anjers maken van papieren zakdoekjes, koltruien, medaillles etc.
En Wim? Die moet "pairen". Niks geen seksistische uitspattingen. In Nederland geven we niet makkelijk formeel ruimte voor minderheidsculturen. Dus Wim krijgt als 2e kamerlid ook geen vrij voor carnaval. Hij moet een zuidelijk oppositielid vinden die ook vrij neemt, zodat de stemverhouding bij eventuele stemmingen gelijk blijft. Gelukkig weet Wim dat ook in de Nederlanden geldt dat de culturele achtergrond sterker is dan de politieke voorkeur. Die PvdA -er zal hij zeker wel vinden. En wij, "de mannen"? We krijgen een hogere erfenis , want ook Lockheed schijnt nog wat extra geld aan 'ons pa' te hebben gegeven