In zijn verhaal toont wielrenner Jan Janssen mij onbedoeld wat hem een groot sportman heeft gemaakt. Tijdens de expositie Koerstrui in de Grote Kerk Breda begint hij over de prachtige foto van hem op het grote doek, “jammer dat het door de plooien nu lijkt alsof ik niet recht vooruit kijk”. Jan, Nederlandse grootste wielrenner, heeft nog steeds oog voor detail en perfectie. Als 15- jarig jongetje zat ik op de Italië-lei in Antwerpen gekluisterd aan de autoradio, toen Jan de Tour de France won in 1968. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Op de laatste dag pakte hij in een snelle tijdrit de gele trui af zijn Vlaamse opponent Herman van Springel.
Toen ik Jan vervolgens de groeten deed van een gezamenlijke kennis brandde hij helemaal los over een ogenschijnlijk klein detail in zijn leven. “Dan moet ik je nog een verhaal vertellen”. In de winter van 1969 vliegt een vogel door Jan’s auto-voorruit en staat hij hulpeloos in West-Brabant langs de weg, bang dat hij te laat is voor de start van de zesdaagse van Bremen. Zowaar stopt een auto en de chauffeur brengt hem direct naar Utrecht, neen de man wil er geen geld voor. Bijna dertig jaar later, in 1996, wordt Jan door een onbekende man gevraagd zijn levensverhaal op een personeelsfeestje te vertellen. Het is de chauffeur van destijds, de vader van onze gemeenschappelijke kennis. Gelijk zegt Jan belangeloos toe, want Jan vergeet geen details over zijn behaalde successen. Sinds die tijd zijn het vrienden voor het leven. Detailkennis en het streven naar perfectie zijn na al die jaren niet verdwenen, dat is Jan.
In het boek “een zinvol leven” van Fokke Obema, las ik de stelling van Dan McAdams, Amerikaans psycholoog, “ Als jij me wilt kennen, moet je mijn verhaal kennen, want dat bepaalt wie ik ben”. Dat slaat natuurlijk ook op mezelf. In deze blog breng ik vele verhalen onder woorden en door ze te delen en zelf te analyseren probeer ik er een lijfspreuk uit de destilleren. Voorlopig hou ik het voor mezelf op “Mede = mens =zijn”. Een levensdevies dat past binnen hetgeen Maud Vanhauwaert uitdraagt “Niet het cultiveren van de eigen identiteit zou voorop moeten staan, zoals je nu overal ziet, maar het cultiveren van de nieuwsgierigheid naar de ander”.
Digitale storytelling is in opkomst. Tijdens autoritjes luister ik steeds vaker naar podcasts, een digitale uiting die het dichtst in de buurt komt van de intimiteit van dat pure vertellen. Het zijn heel vaak verhalen, een narratief, waarin duurzaamheid, spiritualiteit en de herstelde band tussen mens en natuur een grote rol spelen. Verhaallijnen op een persoonlijke manier gebracht met durf om echt iets van jezelf te laten zien en met een betekenisvolle boodschap waar je iets aan hebt. Als het verhaal goed is opgebouwd, zorgt het voor een unieke ervaring. Dat deed Jan met zijn verhaal, ook als was ik de enige toehoorder.
