In 2015, een heftig jaar, stond onze planeet op
diverse plekken in vuur en vlam. We werden ons terdege bewust in welke wereld
we leven. President Hollande zei het nog bij de afsluiting van de klimaat top:
“Het is dankzij deze planeet, dat we bij
elkaar kunnen en mogen samen komen om over het klimaat te spreken”. Of, zoals de onlangs overleden schrijver
en arts Oliver Sacks zei: “it’s an enormous privilege and adventure to be a thinking animal on this beautiful
planet.” Bewust zijn van
onze relatie met moeder aarde, en tegelijkertijd het
verschil tussen de “have’s” en de “have-nots” op diezelfde aarde opheffen. Het
welvaartsverschil tussen het Noordelijk en Zuidelijk deel van Moeder aarde ( en
trouwens ook van Rotterdam) weten te dichten. Het kan immers voor je het weet
snel misgaan waardoor het vuur nog meer wordt aangewakkerd in plaats van
gedoofd.
Het ging aan
het begin van het jaar al gelijk fout in Parijs met de aanslag op Charlie
Hebdo.
Aanslagen in
Kopenhagen, onthoofdingen van Koptische Christenen en mensonterende aanslagen
en overige toestanden door IS volgden elkaar in hoog tempo op. Het leidde tot
een vluchtelingenstroom die Europa bijna boven het hoofd groeide. De recente
aanslag in vrijwel onze achtertuin, in Parijs, deed ons meer dan eens beseffen dat
we wereldburgers zijn geworden. Dat we zelf de wrange vruchten zullen plukken
wanneer we welvaartsverschillen niet opheffen en laten voortbestaan. We moeten
leren omgaan met de angst van het terrorisme en daar de vrijheid van het vrije
woord tegenover zetten. Het was mooi om te zien dat de Parijzenaars toch weer
kon kiezen voor het Parijse leven, hun “choix de vivre” voor “joie de vivre”, hun bewijs dat hun
vuur van romantiek blijft leven, hun bewijs dat de liefde alles overwint.
Het verlies van
mensenlevens zoals in Parijs grijpt ons allen aan. De meesten van ons hebben
angst voor de dood. De kersttijd, de geboorte van God, past de meesten van ons
beter dan de Paastijd, waarin dood en de mogelijke wederopstanding centraal
staan. De titel van deze blog, “le feu
continue”, gebruikte de vrouw van mijn zwager toen hij vorige maand op 55
jarige leeftijd overleed. In de vier jaar van zijn kankerbehandeling wensten ze
elkaar in hun gezin in plaats van veel gezondheid, veel liefde toe. Zo ontstond
in hun gezin een sterke onderlinge verbondenheid die verder gaat dan de periode
van fysiek samenzijn. Op het triest moment van afscheid, konden ze toch
gelukkig zijn. Trots op de bereikte verbondenheid. Er vast van overtuigd dat
liefde alles overwint, dat het vuur van de verbondenheid zou blijven branden.
Vorige week woensdagavond zag ik op Schiphol voor het
eerst de partner van mijn dochter uit Nieuw Zeeland. Zaterdag heeft hij net
over de Belgische grens, in een replica van de Lourdesgrot onder de ogen van
het Mariabeeld, aan mij haar hand gevraagd. En zondag mocht ik mijn dochter
begeleiden op de bruiloft en overdragen aan haar man uit Tonga. Naast mij zat
mijn 93 jarige moeder te glunderen naar haar mooie kleinkind en haar
wonderschone lieve jongen uit Tonga, achter mij lag mijn twee maanden geleden
geboren eerste kleinkind rustig in de armen van haar moeder te slapen. Ook in
mijn eigen gezinnetje blijft het vuur van de verbondenheid branden tussen alle
hectiek van werk en privé door.
Het Kerstfeest is
sinds mensenheugenis een moment van
hoop, een moment van licht, van nieuw leven in de warmte en gezelligheid met
onze naasten. Verbondenheid is daarin een centraal thema, ons bewust te zijn
dat we op deze Moeder aarde het gezamenlijk moeten en ook mogen maken. De
wereld verandert, ook mijn gezinnetje van Brabanders is een gezinnetje van Wereldburgers
geworden, maar de kracht en verbondenheid van de liefde blijft. Het geluk zit immers in de ander. Bewust dat je SAMEN een MENS maakt die daardoor kan
ZIJN. Samen= mens = zijn. Even te beseffen dat sommige vuren, zoals het
vuur van de verbondenheid, tot in lengte
van jaren mogen blijven
branden.
Ik wens u en de uwen een inspirerend en
liefdevol kerstfeest en een gelukkig en gezond 2016 toe.
