Boek

Het boek 'Zadelpijn en ander damesleed' is een gedetailleerde kennismaking met allerlei problemen en uitdagingen van vrouwen rond de vijftig. Na een hectische periode van kinderen opvoeden, rennen van sportvereniging naar fornuis en supermarkt gecombineerd met een flitsende carriere, breekt een tijd van bezinning aan. Op datzelfde moment heeft de mannelijke partner net behoefte aan een nieuwe impuls in zijn amoureuze leven. Volop gegevens om boeken mee te vullen.
In het eerste boek 'zadelpijn' maken de dames van de fietsclub nog een tochtje door Frankrijk. In het tweede boek 'het verwende nest' gaan ze samen in een huis aan de gracht in Utrecht wonen. Als je zelf in die leeftijdsperiode zit is het boek zeer herkenbaar. Scheidingen, mannen van over de vijftig die verliefd worden op meisjes van vierentwintig, cosmetische chirurgie of toch maar gewoon mooie rimpels accepteren, uithangende buikjes etc.. En dan blijkt het gras bij de buren toch niet groener te zijn.
In 'Opzij' las ik dat staatssecretaris van onderwijs Rutte (38) geen behoefte heeft aan een vaste vrouwelijke partner. Gewoon twee avonden in de week bij moeders op bezoek, wel zo rustig. Misschien is dat wel de oplossing voor die hitsige mannen, gewoon regelmatig zich laven aan de moederborst. De baby boom generatie is wel bezig een actief seniortype neer te zetten. Je bent niet oud na je 60-ste, het vrije leven begint dan pas. De overheid speelt daar wel handig op in. Zo'n actieveling wordt langzaam alle geneugten wel afgenomen. Pensionering op latere leeftijd, sociale dienstplicht als mantelzorger, zelfs de vrije reisdagen met NS voor bejaarden worden nu afgeschaft !
Als ik zo oud ben zijn alle voordeeltjes van het ouder worden weg. Eerst maar eens door de vijftigers periode heen komen. Halverwege het tweede boek belt een goede vriend op, ze hebben besloten om na 25 jaar toch een tijdje uit elkaar te gaan. Je kunt er over lezen, maar de werkelijkheid is iedere keer weer heel triest. De volgende dag tennissen we noodgedwongen met z'n drieën (Amerikaantje ), onze vierde man is er niet, op zoek naar tijdelijke woonruimte.
Kees Sol
P.s.: de vorige column (rustplaats) is kort na het bekend worden van het overlijden van een dochter van één van de medewerkers van de homepage van het intranet gehaald en in 'archief' geplaatst. Vanwege het thema van de column leek mij dit gepast.

Rustplaats

Dynamiek vind je overal in deze samenleving, zelfs aan het einde van je leven. Allerlei vormen van begraven komen beschikbaar, in de grond, in een muur , in een urn etc. Ook op internet zijn diverse mogelijkheden om te rouwen. In deze hectische wereld staan we ons bijna geen plaatsen meer toe waar alleen ruimte is voor stilte. Een van die laatste stilteplekken is het kerkhof.
Op zijn sterfdag bezoek ik het graf van mijn vader. Het is meestal heel rustig. Alleen op de plekken waar de nabestaanden uit het woonwagenkamp zijn begraven is teken van leven. Daar geen simpel zuiltje of een steen, neen een compleet mausoleum vol met foto's en ornamenten. En iedere keer dat poetsen van de stenen en het 'kuisen' van het parkje. Een mooie vorm van intensief samen zijn met de dierbaren. Een devote omgeving. Maar ook die rust lijkt kwetsbaar voor de voortrazende dynamiek van het alledaagse leven. Zo wilde onlangs een dame in België in hoge nood, de kortste route nemen tussen het café en haar huis. Dwars over de begraafplaats rennend kon ze het niet meer ophouden, op haar hurken zocht ze steun bij een grafsteen. Die viel om, boven op haar lichaam. De volgende morgen werd ze morsdood aangetroffen. In Maastricht zijn ze begonnen met het opvoeren van het toneelstuk In Memoriam op hun monumentale begraafplaats een voorstelling over tragiek en troost. Straks komt iemand nog op het idee de plaatselijke begraafplaats om te vormen tot een variant op het spookslot van de Efteling. Hopelijk is er voor mij straks nog wel een plekje vrij op een laatste rustplaats vol met stilte. Of moet ik straks een 'stille' website openen voor rouwbeklag om ultieme rust te ervaren.

Columnist

Het periodiek opschrijven van je gedachten is leuk om te doen en dwingt je om scherp en duidelijk je eigen hersenspinsels te formuleren.

De inspiratiebron van alle stukjes zijn de belevingen van alledag. Daarmee krijgt de lezer inzicht in het dagelijkse leven van de columnist. De columnist bepaalt wel zelf wat hij of zij opschrijft en dat is maar goed ook. Zeker bij de meer publieke columnisten kan dat tot bijzondere situaties leiden.

Zo schreef ik in een column dat ik 's avonds na het badmintonnen wel eens een pilsje neem in een café, 'Café Noir' om precies te zijn. Niets bijzonders, maar als Youp na een conference uitvoering in datzelfde café verliefd wordt op een echte 'kunstgrastrut' (Youp's jargon voor hockeydames) dan ligt dat anders. Terwijl op en rond de Bredase hockeyvelden alle in- en outs van deze relatie worden besproken, schrijft Youp wekelijks zijn column. Ja, ja, denken ze wanneer Youp weer eens uitvalt over de kakmadammen van de hockey. Hij smult er wel zelf van. De Privé pakte dan ook flink uit met het royalty nieuwtje. Eindelijk konden ze Youp terugpakken op het verschil tussen de cabaretier en de persoon Youp.

Verschil tussen denken, zeggen en zelf doen wordt steeds minder geaccepteerd. Daar kunnen politici over mee praten. Publieke figuren worden genadeloos daarvoor afgestraft. Toch is creativiteit in woord en geschrift iets anders dan een leuk en interessant geschreven dagboek. Fictie en werkelijkheid lopen door elkaar. Ik blijf mijn pilsjes in Café Noir drinken, en bepaal lekker zelf hoe gedetailleerd ik die ervaringen in de column beschrijf.

Aan de lezer alle creatieve ruimte om daar een eigen interpretatie aan te geven.

Weer naar school

Het is weer knap druk op de weg en in de trein. Scholen zijn weer begonnen en dat is te merken. School is afkomstig van 'skolè' wat in het Grieks vrije tijd betekent, onproductieve tijd, tijd voor studie, onderzoek en contemplatie. Ik denk dat weinig studenten de school als vrije tijd zien en de docenten klagen over te weinig ruimte voor reflectie en onderzoek. Universiteiten en scholen lijken steeds meer op fabrieken waar economische principes voorgaan boven de vorming.

Zelf werd mijn vrijheid die eerste schooldag ook sterk beknot. In het kader van 'weer samen naar school' werd door de politie strenger gecontroleerd op de verkeersregels.

Zo'n 52 jaar heb ik die fietsregels zelf goed in kunnen vullen. Rood betekent extra opletten bij oversteken. Uiteindelijk ben ik in de politieval gelopen. Midden op het kruispunt wachtte ik netjes op de kruisende auto's, tergend langzaam reed een politieauto mij tegemoet. Die stopte om mij erop te attenderen dat ik door rood licht was gereden. Een plakkaat van € 25,00 en een gemiste trein. Was wel de eerste keer in mijn leven dat er handmatig een bon voor mij werd uitgeschreven.

Balend van zoveel onrecht stootte ik in het ziekenhuis op het volgende politiegezelschap. Op bezoek voor een presentatie over logistiek, inclusief koffie en taart! Die keken niet op van een bonnetje meer of minder. Ze vonden het wel een service dat bonnen helemaal werden uitgeschreven. Zouden ze op de politieschool niet de vrijheid leren om uitgeschreven bekeuringen te laten verdwijnen? Het is ze wel gelukt om de taart als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen.