Ook zo’n honger om in deze Europese wintertijd op een eiland met prachtige stranden te kunnen genieten van je bruine huid en die van anderen? De uitspraak “Wat je van ver haalt is lekkerder en beter”, gebruikte ik precies een jaar geleden in mijn column over Nieuw Zeeland. The proof of the pudding is in the eating. We zijn dit keer niet in Auckland op vakantie, maar bijna exact aan de andere kant van de wereld, in onze eigen stad Breda. Gevlucht voor de bouwvakkers in ons huis. De tegenstellingen kunnen bijna niet groter zijn. Slapend in een bijna verlaten hotel met een gesloten restaurant en de “luxe” van een take-away ontbijt, temperatuur ver onder nul staan we van iedereen verlaten midden in hartje stad. De natuur is hier niet exotisch als bij de Kiwi’s, de omstandigheden zijn wel heel extreem. De stad is wit, de straten zijn leeg en de winkels dicht. We halen de maaltijd op bij het enige restaurant dat deze maandag in februari op de Grote Markt geopend is. Vorig jaar stond het hele plein op een maandag in februari afgeladen vol met carnavalsvierders. Nu lijkt het centrum een onbewoond eiland, zonder enige verbondenheid tussen de bewoners.
Op mijn iphone komt een videootje binnen uit het zomerse Nieuw Zeeland. Zij hebben zich als eilanders geheel en grondig afgesloten van de rest van de wereld. De enkele besmettingsgevallen worden opgevangen in speciale hotels. Ondertussen kan iedereen genieten van het gewone leven, lekker samen op het strand, samen uit eten, samen leven. De natuur in Nieuw Zeeland is werkelijke exotisch, maar het is voor ons nu juist dat gewone leven dat er daar mag zijn, waar iedereen elders in de wereld zo naar verlangt. Het eiland dat geïsoleerd ligt in de immens grote Pacific Ocean gaat op het strand helemaal los in het zoeken van lichamelijke verbondenheid, het stillen van huidhonger.
Een andere dochter zit in corona-isolatie op een ander eiland, om precies te zijn in Engeland. Ze kan in vier uur met de trein weer bij ons zijn, maar alle grenzen zijn dicht. Met de Brexit dachten de Britten slim te zijn om in deze complexe en geïntegreerde wereld hun eigen boontjes te doppen. Het virus laat zien dat je wel heel veel water rondom je eiland moet hebben om je te isoleren van de rest van de wereld. Zo makkelijk raak je niet verlost van het continent en loop je wel het risico de verbondenheid met je mede-eilandbewoners te verliezen. De schappen in de warenhuizen raken inmiddels leeg, de export met de EU daalt met ruim 60% en bedrijven willen een eigen filiaal in de EU. Schotland, Noord-Ierland en Wales balen verschrikkelijk. “De UK zal eerder uit elkaar vallen dan de EU”, was destijds mijn eerste twitter-reactie op de uitslag van het Brexit-referendum.
Liefde en aandacht, echte aandacht voor elkaar, zijn belangrijk zei mijn moeder. Gelukkig zijn we in de familie verbonden met corona-virusvrije datalijnen, kunnen we los gaan in onze eigen verbondenheid. Alleen die huidhonger…. even knuffelen met je kleinkinderen, van die behoefte raak ik nooit verlost.
