Souvenier

Optrekken naar 'den vreemde' geldt allang niet meer voor de vakantie. Je moet de grootste moeite doen om waar ook ter wereld even wat minder Nederlanders te ontmoeten. Je krijgt het vermoeden dat Nederland een groot geheim heeft, er zijn veel meer dan 16 mln. Nederlanders!

Onze campings in Toscane zaten vol met Hollanders. 's Ochtends niet alleen in de rij bij de campingwinkel voor vers brood, ook een verse Telegraaf was mogelijk, zelfs op zondag. Het was bijna Nederland, alleen smaakte het brood anders, zoutloos. Sinds de paus eeuwen geleden belasting op zout was gaan heffen, eten de Italianen zoutloos brood. Want net als Hollanders betalen Italianen ook graag geen belasting.

<>Het zoeken naar souveniers is in zo'n situatie natuurlijk ridicuul. De shops in de binnensteden zijn dezelfde als in Nederland met dezelfde zeepjes, geurtjes, kaartjes, etc. Onze meiden hebben daar geen moeite mee. Na de verplichte culturele bezoekjes aan Da Vinci, Michelangelo zijn de vormgevingen van Miss Sixty, Guess en Geox veel interessanter.

Op bezoek in een café in Grossetto schonk men 'Sol koffie' in die mooie porseleinen kopjes. "Kan ik er een paar kopen", vroeg ik de barman, nadat deze snelle jongen zijn lange gesprekje via de mobieltje had afgesproken (mobiele privé gesprekken krijgen in Italië duidelijk een hogere prioriteit dan klantencontacten).

Hoeveel dagen blijft u nog hier? Nou, nog een uurtje, zei ik, om 8 uur moet ik terug. Met veel Italiaans geritsel werden door de fabriek binnen 3 kwartier 12 kopjes 'Sol caffee' bezorgd en voor een vriendenprijsje aangeboden. Met de gebruikelijke Italiaanse 'courtage' als wisselgeld had ik mijn unieke souvenier. De familie kan ik gelukkig maken met een Italiaans porseleinen kopje, al blijven de meiden gelukkiger met hun Geox schoenen en Zara-shirt. Mij best, zo lang als we geen Italiaanse schoonzoon als souvenier aan het reisje overhouden. Al is oppassen op je kleinkind temidden van de Toscaanse heuvels wel een aantrekkelijk toekomstbeeld.

Poenerig

Wonen is in de eerste plaats een primaire levensbehoefte, maar daarnaast vaak ook een vermogenskwestie. In huizen is veel geld opgepot of wordt veel geld ingepompt en dat roept emotionele reacties op. Zeker wanneer het allemaal niet zo loopt als de 'rechthebbende' verwacht.

Kinderen willen nog wel eens rekenen op de erfenis van hun overleden ouders, maar dat kan tegen zitten. Zo woont mijn moeder in een serviceflat die gerenoveerd moet worden. De keuze gaat tussen platgooien gevolgd door nieuwbouw of grondig renoveren. Inmiddels zijn bewoners overleden en hun erfgenamen kunnen de flat niet verkopen en moeten zelfs maandelijks € 800,= servicekosten betalen. Dat is een hard gelach als je rekent op een erfenisje om je hypotheeklasten van je iets te dure eigen woning te verlagen. De vergadering van woningbezitters die ik mocht bijwonen had veel vuurwerk in zich, want als je aan iemands geld komt kan men fel wezen. Als onafhankelijk voorzitter hadden ze een oud-ziekenhuisdirecteur genomen, ervaren met vergaderingen tussen ziekenhuisdirecties en medische staven. Een vergadering met de medische staf is moeilijk in menig ziekenhuis, maar ik geef het te doen om een vergadering te leiden waarin hoogbejaarde mensen in hun woninkje willen blijven zitten (en niet renoveren) en erfgenamen die geld willen zien (uitkopen).

Niet alleen opgepot geld kan soms een probleempje zijn, ook het inpompen zelf kan tot jaloezie lijden. Wij wonen zelf op een hofje in de voormalige tuin van een groot pand. Het pand heeft een nieuwe eigenaar, die 'eventjes' wat gaat renoveren. Al acht maanden loopt daar een grote ploeg mannen rond om het pand te verbouwen, een jakoezie in het huis te takelen, nieuwe etages te bouwen etc.. We zijn inmiddels een miljoentje of wat verder en nu is de tuin aan de beurt. Alle bomen zijn eruit inclusief de omheining, je kunt zo de tuin in lopen. En dat heeft het inbrekersgilde inmiddels ook in de gaten. Dus ik weet niet of ik nou zo gelukkig moet zijn met zo'n "Quote - top 100" in mijn voortuintje.

Dat je goud geld hebt verdiend met de re-fill van cartridges is mooi, maar loop er niet mee te koop. Dat trekt een ander soort 'rechthebbenden' aan die ik liever niet over mijn hofje zie lopen. Ik laat me niet gek maken met het idee, dat het gilde nu ook op ons hofje zijn slag gaat slaan, het recht op een rustige vakantie nemen ze mij niet af.

Waternozems

Rotterdam in de zomer is niet voor iedereen een vakantiebestemming. De Witte de withstraat moet op dit middaguur nog wakker worden maar bij Loos zit het terrasje vol. Op de kade langs het water is het zowaar druk. Je waant je in het buitenland met flanerende stelletjes, opa en oma's met kleinkinderen op weg naar de Spido.

Diverse wereldsteden, ook Rotterdam, hebben het water weer ontdekt . Net als in Engeland woonde men met de rug naar de rivier, een vuile afvalstroom vol met ratten en ander ongedierte. Hoe verder van dat riool, hoe beter. Door allerlei milieu-maatregelen is de rivier schoner geworden, stikt hij niet meer. Ook Rotterdam leeft nu weer naar, met en op het water.

Het terras van Prachtig zit vol met lunchende stelletjes. De Spido en pannenkoekenboot varen langs. De brug gaat open om de stoomboot te laten passeren. Kortom een idyllische plek, zo on-Rotterdams zou je haast zeggen.
Dan verstoren met een hels kabaal een stelletje overjarige pubers de lieve vrede op het water. Speedboten begeleidt door waterscooters scheuren de Leuvehaven in. Een gozer met bivakmuts op manoeuvreert zijn waterscooter dwars op het water waardoor een douche neerdaalt over de mensen op de speedbootjes. Uitdagend laat hij de waterdouches net langs de terrasjes neerkomen.

Zijn we op straat en in de metro eindelijk wat bevrijd van gewelddadige gozers, is de rivier niet meer veilig. Of horen nozems net zo bij Rotterdam als water bij een haven?

Dansles

In de loop der jaren kom je heel wat mensen tegen. De meeste daarvan verlies je weer uit het oog. Ook die jongens en meisjes die in je jeugd zo'n belangrijke rol hebben gespeeld. Wie denkt zo af en toe niet terug aan die leuke meid die je altijd toevallig tegen het lijf liep bij het wisselen van de klaslokalen. Of die partner van de dansles. De site klasgenoten.nl speelt helemaal in op dat gevoel, met groot succes.

Zelf 'google' ik af en toe naar een bepaalde naam uit het verleden via zoek '' voornaam achternaam ''. Heeft er over zo iemand ooit iets op internet gestaan dan zie je dat in een seconde.

Een zo'n dansvriendin had ik voor het laatst toevallig ontmoet in 1981 op een Amsterdams station. Het gezamenlijke treinritje Amsterdam-Utrecht was binnen een seconde geregeld, maar daarna zijn we elkaar uit het oog verloren. Ietwat jaloers zag ik ze nog eens op een fotootje in de Privé. Ze was getrouwd met een bekende acteur.

De 'google search' leverde een groot aantal hits met haar naam op, zelfs een emailadres. Ze reageerde vrij snel op mijn emailtje. Elkaar 30 jaar niet gezien en gesproken en toch beiden werkzaam in aanpalende gebieden. Ze woont nog steeds samen met de acteur, maar wel in het buitenland. Het 'berichtje uit het verleden' was voor haar een leuke verrassing. We blijven even emailen met elkaar totdat iemand van ons wordt 'afgeklapt'.

Afklappen was een abrupte onderbreking van ons dansen door een muurbloempje, die ook graag met een van de schaarse jongens wilde dansen. Dat is natuurlijk ook een beetje het spannende aan deze dans, het begint plots en kan ook weer plots ophouden als je 'danspartner' niet meer reageert, stopt met dansen. Maar dromen.....dat kan altijd doorgaan.