Sommige steden verkopen zich vanzelf. De inwoners zijn ontzettend chauvinistisch, hebben een sterk emotionele band met hun stad. Ze hebben hun hart verpand aan hun stad, maken continue reclame, raken er niet over uitgepraat. De stad, dat zijn zij. Met citymarketing proberen andere steden eenzelfde effect te bereiken, op de kaart komen staan bij investeerders, toeristen, studenten en winkelend publiek.
Tijdens een concert van Andre Rieu aan de andere kant van de wereld, in Melbourne, stond een geroerde man tussen het talloze publiek met een wapenschild van de stad Maastricht te zwaaien. Al in de jaren 80 wist Andre met zijn Maastrichts Salon Orkest de harten te breken op de “Asselegoonsdaag”, daags na carnaval. Stemmen braken van emotie tijdens het Maastrichts volkslied. Met acht plaatsen in de Australische dvd top tien, heeft Rieu met zijn ontroerende vertoningen een lucratief bedrijf opgezet. Dat hij het bereikt heeft met zijn zoon, dat pure geluk, raakt hem nog het meest.
Een marketing deskundige vatte het als congresinleider nog eens kort samen; Een goed merk raakt je in het hart, roept emoties op. Toch kwam hij vlak daarvoor met het bewijs dat een sterk merk niet kan tippen aan de emotie van puur geluk. Bij de entree van de congreslocatie was hij compleet overdonderd door de onverwachtse ontmoeting, met zijn oude liefje van de middelbare school. Veertig jaar sluimerende gevoelens schoten in een fractie van een seconde met weergaloze snelheid naar zijn hart. Emoties van een echte schoolliefde waar geen merk aan kan tippen, gewoon de herinnering aan puur geluk.
dinsdag, november 25, 2008
woensdag, november 19, 2008
Tempo
De middeleeuwen wordt in de geschiedenis boekjes afgeschilderd als een periode waarin relatief weinig gebeurde. Op de basisschool waren we zo door de jaren tussen 500 en 1500 heen. We stonden veel langer stil bij de gouden eeuw en de eeuw van de industriële revolutie.
Na een leven van hard werken mogen mensen in de laatste levensjaren nog even wat uitrusten, Een paar jaartjes, zo dacht men jaren geleden bij de opzet van de AOW, de regeling voor “op rust gestelden”. Dat is nu wel even anders. Laatst trof ik op de afscheidsreceptie van een pas gepensioneerde zijn nog kwieke vader en zijn nog kwiekere nieuwe vriendin. Ze kenden elkaar nu 3 jaar en woonden inmiddels samen, zij is 93! Dubbele vergrijzing noemen we dat.
Trendwatchers voorspellen dat de huidige wereldwijde crisis de voorbode is van een nieuwe technische. We kunnen met ons hologram overal verschijnen zonder te hoeven reizen, onze lichaamsdelen worden net als bij een auto vervangen door nieuwe versies, we gaan steeds later dood. Of gaan we nog wel dood?
Tegenover al die virtuele aanwezigheid en technische implantaten neemt de behoefte toe om in kleine gemeenschappen gewoon met elkaar te verpozen, elkaar te ruiken te voelen en met elkaar te verpozen. De beelden doemen op van schilderijen met middeleeuwse taferelen. Er gebeurde toen misschien niet erg veel, maar ze leefden wel supermodern.
Na een leven van hard werken mogen mensen in de laatste levensjaren nog even wat uitrusten, Een paar jaartjes, zo dacht men jaren geleden bij de opzet van de AOW, de regeling voor “op rust gestelden”. Dat is nu wel even anders. Laatst trof ik op de afscheidsreceptie van een pas gepensioneerde zijn nog kwieke vader en zijn nog kwiekere nieuwe vriendin. Ze kenden elkaar nu 3 jaar en woonden inmiddels samen, zij is 93! Dubbele vergrijzing noemen we dat.
Trendwatchers voorspellen dat de huidige wereldwijde crisis de voorbode is van een nieuwe technische. We kunnen met ons hologram overal verschijnen zonder te hoeven reizen, onze lichaamsdelen worden net als bij een auto vervangen door nieuwe versies, we gaan steeds later dood. Of gaan we nog wel dood?
Tegenover al die virtuele aanwezigheid en technische implantaten neemt de behoefte toe om in kleine gemeenschappen gewoon met elkaar te verpozen, elkaar te ruiken te voelen en met elkaar te verpozen. De beelden doemen op van schilderijen met middeleeuwse taferelen. Er gebeurde toen misschien niet erg veel, maar ze leefden wel supermodern.
maandag, november 10, 2008
Chicago
Het centrum van Dallas is een zware teleurstelling. Typerend is dat de enige locale bezienswaardigheid de plek is van waaruit president Kennedy werd doodgeschoten. Hotels midden in de stad, omgeven door vele vierkante meters asfalt, de eerste de beste winkel is een flink eind rijden. Je waant je buiten als een éénling op de wereld, ieder voor zich, god voor ons allen. “God bless America” .
.
In de vijfde klas, nu groep zeven, van de basisschool verandert je leven, je wordt al wat meer volwassen, binnenkort ga je naar de laatste klas. Voor mij een extra emotionele periode want in dat schooljaar werd de charismatische president Kennedy neergeschoten in Dallas. Ik mocht van de meester in mijn eentje dagelijks (tijdens de les !), een verse ochtendkrant ophalen bij de kiosk in het centrum,een kwartier lopen verderop. Vervolgens las meester Kouwenberg voor een muisstille klas alle details van de moord voor, we voelden ons één in het verdriet.
De Metro kwam afgelopen woensdag heel bijzonder uit met een extra bulletin geheel gewijd aan de overwinning van Barack Obama. De avond daarvoor had hij de presidentsverkiezingen gewonnen en een overwinningstoespraak gehouden in het centrum van Chicago. Centraal in het park staat een groot gespiegeld gebouw. Niet alleen de mensen in het park ook vele wereldburgers spiegelden zich aan deze charismatische man. De wereld voelde zich een moment één rond een man die de diepste menselijke gevoelens zo aanstekelijk kan verwoorden.
De prachtige binnenstad van Chicago was voor even het centrum van de wereld, zoals een centrum dient te zijn, daar waar we in de openbare ruimte samen mens zijn. Dat gevoel waren we een lange tijd kwijt sinds Dallas, dat nieuws is wel een extra krantje waard.
.
In de vijfde klas, nu groep zeven, van de basisschool verandert je leven, je wordt al wat meer volwassen, binnenkort ga je naar de laatste klas. Voor mij een extra emotionele periode want in dat schooljaar werd de charismatische president Kennedy neergeschoten in Dallas. Ik mocht van de meester in mijn eentje dagelijks (tijdens de les !), een verse ochtendkrant ophalen bij de kiosk in het centrum,een kwartier lopen verderop. Vervolgens las meester Kouwenberg voor een muisstille klas alle details van de moord voor, we voelden ons één in het verdriet.
De Metro kwam afgelopen woensdag heel bijzonder uit met een extra bulletin geheel gewijd aan de overwinning van Barack Obama. De avond daarvoor had hij de presidentsverkiezingen gewonnen en een overwinningstoespraak gehouden in het centrum van Chicago. Centraal in het park staat een groot gespiegeld gebouw. Niet alleen de mensen in het park ook vele wereldburgers spiegelden zich aan deze charismatische man. De wereld voelde zich een moment één rond een man die de diepste menselijke gevoelens zo aanstekelijk kan verwoorden.
De prachtige binnenstad van Chicago was voor even het centrum van de wereld, zoals een centrum dient te zijn, daar waar we in de openbare ruimte samen mens zijn. Dat gevoel waren we een lange tijd kwijt sinds Dallas, dat nieuws is wel een extra krantje waard.
maandag, november 03, 2008
De 200ste
Fietsend op de verjaardag van mijn jongste dochter, kwam ik haar naamgenoot tegen. Toeval, want ik zie haar zelden en zij is de enige met die naam die ik persoonlijk ken, de naam Lidwien komt niet zo vaak voor.
Toeval is regelmatig een onderwerp in deze columns, het is iets dat me opvalt. Zo werden vorige week ineens drie vrouwelijke familieleden getroffen door een tia en lees je in de NRC het Hollands dagboek van nieuwslezer Philip Freriks dat hij was aangedaan door de tia van zijn schoonmoeder.
Of dat je aan iemand uit, getroffen te zijn door de sfeer, Gregoriaanse samenzang en rituelen bij de traditionele katholieke begrafenis van afgelopen week. Zo iemand blijkt dan bij de begrafenis van haar vader vorige week eenzelfde emotionele ervaring te hebben gehad met een dergelijke mis.
Of dat artikelen over de beurscrisis duiden op een switch van streven naar ongeremd materialisme naar bewondering van innerlijke waarden, een switch van het machtscentrum van de VS naar Europa en China, tendensen die in de keescafecolumns regelmatig geschetst zijn.
De eerste “keescafe column” verscheen ruim voordat de weblog hausse op gang kwam. Sportclubs hadden toen nog de wekelijkse uitgave van hun eigen clubblad, internet was nog niet wijdverbreid. Ons bedrijfsintranet was net in de lucht, het was zoeken naar smeuïge berichtjes die de medewerkers zouden stimuleren om gebruik te maken van een nieuw ict communicatie medium, ter vervanging van de onregelmatig verschijnende interne memoblaadjes.
Inmiddels verschijnen de keescafe columns wekelijks met mijn gedachtenkronkels, terwijl de weblog in de traditionele vorm volgens kenners zijn langste tijd heeft gehad. Volgens mediakenner Loren Feldman kenmerkt de vasthoudende weblogger zich door authenticiteit, originaliteit en trouw aan zichzelf. Een regelmatig blog vereist passie en vasthoudendheid.
De huidige kredietcrisis lijkt wereldwijd iedereen te hebben overvallen, zo toevallig is de ontwikkeling echter niet hoogstens het moment waarop en de vorm waarin die zich voordoet mag een verrassing heten. De maatschappelijke tendensen duiden daar al langer op, het blijft een uitdaging daar gedachten over te vormen en die via keescafecolumns aan u te uiten. Toeval of niet.
Toeval is regelmatig een onderwerp in deze columns, het is iets dat me opvalt. Zo werden vorige week ineens drie vrouwelijke familieleden getroffen door een tia en lees je in de NRC het Hollands dagboek van nieuwslezer Philip Freriks dat hij was aangedaan door de tia van zijn schoonmoeder.
Of dat je aan iemand uit, getroffen te zijn door de sfeer, Gregoriaanse samenzang en rituelen bij de traditionele katholieke begrafenis van afgelopen week. Zo iemand blijkt dan bij de begrafenis van haar vader vorige week eenzelfde emotionele ervaring te hebben gehad met een dergelijke mis.
Of dat artikelen over de beurscrisis duiden op een switch van streven naar ongeremd materialisme naar bewondering van innerlijke waarden, een switch van het machtscentrum van de VS naar Europa en China, tendensen die in de keescafecolumns regelmatig geschetst zijn.
De eerste “keescafe column” verscheen ruim voordat de weblog hausse op gang kwam. Sportclubs hadden toen nog de wekelijkse uitgave van hun eigen clubblad, internet was nog niet wijdverbreid. Ons bedrijfsintranet was net in de lucht, het was zoeken naar smeuïge berichtjes die de medewerkers zouden stimuleren om gebruik te maken van een nieuw ict communicatie medium, ter vervanging van de onregelmatig verschijnende interne memoblaadjes.
Inmiddels verschijnen de keescafe columns wekelijks met mijn gedachtenkronkels, terwijl de weblog in de traditionele vorm volgens kenners zijn langste tijd heeft gehad. Volgens mediakenner Loren Feldman kenmerkt de vasthoudende weblogger zich door authenticiteit, originaliteit en trouw aan zichzelf. Een regelmatig blog vereist passie en vasthoudendheid.
De huidige kredietcrisis lijkt wereldwijd iedereen te hebben overvallen, zo toevallig is de ontwikkeling echter niet hoogstens het moment waarop en de vorm waarin die zich voordoet mag een verrassing heten. De maatschappelijke tendensen duiden daar al langer op, het blijft een uitdaging daar gedachten over te vormen en die via keescafecolumns aan u te uiten. Toeval of niet.
Abonneren op:
Posts (Atom)
