"Cloaca"

Ruim 100.000 mensen keken al naar de tragikomische verfilming van het gelijknamige toneelstuk dat geschreven werd door Maria Goos. "Cloaca", wat letterlijk een riool of het uiteinde van het darmkanaal bij dieren betekent, is een oude begroetingskreet van vier vrienden.
De oude studievrienden zijn door omstandigheden weer even op elkaar aangewezen. Wanhopig proberen ze de oude vriendschap te herstellen. De een zit middenin een huwelijkscrisis, de ander zit diep in de problemen op zijn werk, de derde is een aan cocaïne verslaafde topadvocaat en de vierde staat vlak voor de première van zijn nieuwe theaterstuk. Een oude vriendschap eindigt als ze elkaar laten vallen als bakstenen en elk kiezen voor hun eigen hachje.
Je krabt wel even achter de oren als je eigen vrienden en vriendinnen (eind 40, begin 50), het allemaal een leuke herkenbare film vinden en je vervolgens een negatievere recensie leest. De recensente kan zich als vrouw van een kwart eeuw oud moeilijk een voorstelling kan maken van de midlife-crisis die de heren in de film plaagt. " De oude vriendschappen, die even herleeft worden en dan als een droom vervagen, is ook iets waar ik me niet verbonden mee voel. Daar moet je toch iets ouder voor zijn" ….
Dan overvalt je pas echt het idee dat je ouder wordt en niet meer wordt begrepen door het jonge dynamische deel der natie. Toch blijft het een mooie leeftijd en te zien dat je leeftijdsgenoten allemaal stoeien met die omslag in het leven. Ook in de televisie-interviews van Paul Rosenmöller zie je die omslag in passie bij zijn gesprekspartners. Ineens meer aandacht voor de meer immateriële zaken en minder voor de materiele zaken. En zolang je vrouw en haar vriendinnen de hoofdrolspelers nog aantrekkelijke jongens vindt valt het met dat ouder worden nog best mee.

E-mail vrije dag

De vrijdag gebruik ik meestal om post weg te werken. Met name dan de digitale post. Gebruik van e-mail heeft ontegenzeggelijk voordelen. Je wordt minder vaak gestoord door de telefoon voor de minder urgente vragen. Beantwoording kan op het moment dat het jou uitkomt. Alleen je moet ze wel allemaal lezen, een belasting van mijn schaarse hersencapaciteit. Nog erger zijn de e-mails met één of zelfs meerdere attachments. Vaak van tientallen bladzijden. Afgelopen vrijdag kwamen tijdens zo'n opschoondag weer meer dan 50 e-mails binnen.Dweilen met de informatiekraan open.
Een Amerikaans ziekenhuis St Josephs uit New Jersey heeft daar iets op gevonden, de e-mail vrije dag. Communicatie binnen het ziekenhuis was op 20 juni niet toegestaan met e-mail. Communicatie was alleen mogelijk op de ouderwetse wijze via de telefoon of nog beter door face to face contact. Niet alleen werd duidelijk hoe afhankelijk we zijn geworden van e-mail, maar ook dat het werk primair draait om handjes aan het bed, en niet om het beantwoorden van zoveel mogelijk mailtjes.
Een mooi initiatief, het succes van een techniek kan ook onze ondergang worden. De computer kan ons afleiden waar we ons werkelijk op moeten richten. Een e-mailvrije dag is therapeutisch een goede zaak om even los te komen van het informatiebombardement van elke dag. Steeds meer mensen krijgen fysieke klachten van het verwerken van de hoeveelheid informatie in combinatie met de door verzender verwachte reactietermijn. Een mooi nieuw dokters recept: eenmaal wekelijks een emailvrije dag

Vlaanderen - Nederland

Al decennia lang zijn tal van Vlamingen werkzaam in ons ziekenhuis. Sinds de invoering door Jan Pameijer van het phaco-fellowship is hun aantal nog sterker toegenomen. Ellen van Vliet en Christine Kingma zijn gestart met de klinische paden, waardoor ze vaak een opleiding in Leuven volgen. En daar komen weer contacten uit voort met van die hele charmante (heb ik begrepen) Vlaamse collega's. Tenslotte verhuizen er steeds meer collega's naar een mooi (en goedkoper) stulpje net over de grens. Zelfs in begijnhofjes in het Vlaamse land kom je "oogziekenhuizers " als bewoner tegen.
Wat is het geheim van de aantrekkingskracht van het Vlaamse land? Wekelijks kom ik diverse malen op de fiets langs de grenspaal. In de natuur kan het niet zitten , want aan de Nederlandse kant ziet de natuur er exact hetzelfde uit, als aan de Vlaamse kant. Een kronkelende rivier, koeien, grasland, reigers en vissers. De grenspaal lijkt meer op een verdwaalde raketpunt dan op een aanduiding dat vanaf hier een totaal andere bevolking met hun eigen normen en waarden zou wonen. Zelfs het asfalt vertoont geen enkele scheiding.
Tot voelt iedereen haarfijn aan dat de Antwerpse winkelstraat (de Meir) ondanks al die Ollandse ketens, een andere sfeer uitstraalt dan de Rotterdamse variant (de koopgoot). De sfeer is duidelijk bourgondischer, meer aandacht voor de schoonheid van de uitstraling en een rustiger tempo. Lunchen is geen noodzakelijke verstoring van de middagpauze, maar een moment van genot. Een polibezoek is een raadpleging en een artsenkamer is een kabinet. Terwijl de Nederlandse cultuur minder hierarchisch is, opener en directer.
Wat zou het mooi zijn als we in Het Oogziekenhuis een synergie van het beste uit beide culturen konden realiseren. "Het" ziekenhuis van de lage landen aan de zee. Eerst maar eens beginnen met een aangeklede lekkere lunch! De Nederlander gaat immers steeds meer uitgebreid lunchen, een leuk geprijsd alternatief voor het wel erg duur geworden diner bij de "euro" horeca.

Herfstschoonheid

Met onze mensenhanden kunnen we hele mooie dingen maken. Dagelijks laten we dat in Het Oogziekenhuis zien. Ook het gebouw komt wonderschoon uit de renovatie naar voren. Schoonheid wordt vaak verbonden aan jong zijn. Ouderdom en sterfte lijken minder geschikt voor schoonheid.
Hoe anders is het gesteld met de natuur. Dit jaar kunnen we volop genieten van prachtig weer, vaak een strak blauwe lucht, veel zon, weinig wind en regen. Alle mogelijkheden om er op uit te trekken . Dan sta je op een vroege zaterdagmorgen toch versteld wat de natuur kan maken. Zelfs in een sterf stadium laat een forse beuk zien zich alweer klaar te maken voor het nieuwe leven, terwijl de goudbruine blaadjes langzaam door de lucht zwevend hun weg zoeken naar de grond om zich daar om te vormen tot vruchtbare bodem. Zo laat de natuur zien dat ouderdom en sterfte zeer zeker ook tekenen heeft van schoonheid. Je droomt dan van zelf weg als je onder de beuk de toekomst in kijkt.

Een eye cachen of catchen?

Al eens gecacht in een bos? Neen, dan staat het 1-1, ik ook nog niet. Onlangs kwam ik, al samen fietsend met mijn vrouw de voorloper van het cachen tegen. Eventjes terug in de tijd in het Brabantse land toen de adel een zondagmiddagje met elkaar in gepaste sfeer doorbracht. Een grote groep jagers was op hubertusjacht. Een prachtige stoet van paarden, jachthonden en een trompetter. Mooi rood en bruin tegen een herfstgekleurd bosgebied. Een plaatje. De jagers zetten een vos uit die de jachthonden moeten zien te vinden. De jagers en hun honden rennen door bos en heide. Geen nood want de grondeigenaar doet meestal gewoon mee. En na de jacht is het goed laven aan een lekker biertje of glaasje wijn.
Niet voor iedereen is zo'n dure sport weggelegd, dus is daarop een digitale variant gevonden. In het bos wordt een schat begraven en de nieuwste wandelsport kon beginnen, caching. De wandelaars proberen met behulp van het Global Positioning Systeem (GPS) een schat te vinden. Geen paarden, geen trompetters en geen honden, maar een pda-tje in de hand en maar cachen, jongens. Het cachen blijkt aantrekkelijk te zijn voor alle leeftijden. Er is daarom een speciaal sterrensysteem om de moeilijkheidsgraad van de routes aan te geven. De routes met slechts één ster zijn makkelijk te doen voor mensen met kinderen, die met vijf sterren zijn routes voor de echte avonturiers. En ben je na de jacht je auto kwijt; even gewoon de coördinatoren van je auto intoetsen en je komt altijd weer thuis. Maar ja, die cachers hebben in tegenstelling tot de jagers geen grondeigenaren in hun groepje zitten en dat is vervelend als jouw pda-tje je dwars door bos en heide stuurt. Daarop is een typisch Hollands antwoord gevonden; een stichting om te bemiddelen tussen cachers en grondeigenaren!
Je kan natuurlijk ook een oogballetje als schat verstoppen en al cachend het oogje proberen te vinden. Is de winnaar nu een eyecacher of een eyecatcher? Iets voor een volgend personeels feestje?
Voor meer informatie surf naar http://www.stichtinggeocaching.nl of http://www.geocaching.nl.

Kees gaat extreem

Het valt op dat de reclame- en televisie wereld het steeds meer zoekt in extremen. Extreem afslanken, extreme uitdagingen, extreme sex.... Kun je iets leren van extremen?Twee voorbeelden van publicaties die ik onlangs onder ogen kreeg.
De ene van Twan vd Kerkhof ging over leiderschap. Rederij Wilhelmsen verloor in één klap bij een vliegtuigongeluk de totale leiding. Na het drama overleefde het bedrijf niet alleen, maar wist zich ook te vernieuwen. Dat relativeert het belang van leiders. Leiders zijn niet zozeer belangrijk wat ze doen, maar vooral vanwege de wijze waarop zij anderen hun werk mogelijk maken. Mensen werken niet voor de baas, maar de baas werkt voor de mensen, zo stelt hij. Dan de andere extreme ervaring geuit door een jonge blonde links georienteerde manager, Duitslands strengste bazin Judith Mair. Die tapt uit een ander vaatje, gelet op de hoge internationle verkoopcijfers van haar boek zijn nogal wat mensen daarvan gecharmeerd. Enkele voorbeelden;Wie denkt dat werk alleen goed is als je er plezier aan beleeft, zit verkeerd. Collega's en chefs zijn geen vrienden. Prive gesprekken komen daarom opde laatste plaats. Chefs en collega's worden met 'u' aangesproken en de achternaam. Niemand is verplicht lollig, charmant of ondehoudend. Bij afspraken met de klant wordt verplicht werkkleding gedragen. iedereen moet zich aan de regels houden. Zo niet dan heeft dat consequenties.
Wat moet je nu met zulke extremen? Ach, het is net als met de modeshows van de grote vooraanstaande kledingmerken en couturiers. Zelden dat je op straat er iemand mee ziet lopen, maar de grote lijnen die zie je wel terug. Meneer Hiddema, mag ik u vragen welke mooie kleur mijn uniform krijgt?

Nut van de dut

Toen ik op de middelbare school zat, aten we tussen de middag thuis warm eten. Mijn vader kwam uit zijn werk, at en ging langonderuit in een makkelijke stoel. Mijn leermeester Prof Groot had op zijn directeurskamer een ligstoel, 's middags deed hij even zijn ogen toe. De dagindeling ziet er nu heel anders uit, geen warm eten meer tussen de middag maar vaak een werklunch, verandering is niet altijd vooruitgang.
Langzaam lijken de goede dingen uit het verleden terug te keren. Niet vanzelf, omdat het gewoon lekker voelt, maar wetenschappelijk onderbouwd. Zo vindt Robert Kriegel dat we veel minder druk moeten doen en veel vaker ons moeten ontspannen, ook op het werk. Vaker achterover leunen, letterlijk en figuurlijk. Per dagdeel vijf a tien minuten met je ogen dicht in een grote leunstoel. Tijdens lange vergaderingen een korte pauze inlassen.Is het echt zo moeilijk om ruimte voor de dut te nemen? Rondkijkend in de trein, waarin ik deze column schrijf, hebben de andere treinreizigers om me heen het goed begrepen. Ze maken hun dagelijkse dutje, 2x daags, heen en weer.

Palmpje

Palmen heb je in alle soorten en maten. Het strand, de zee en het mooie weer zorgen voor een ideale stek om vanuit een 'zwoel' café deze plantensoort te bekijken. Tegenwoordig is Palm in bijna alle cafés in Nederland te drinken. Een mooie reclame van een dansend paard met witte manen in het Vlaamse Pallieterland, lijkt geheel op het kolken van het schuim in het bolle Palm-glas.
Het 'kees-café' kan ook niet meer zonder Palm. Dat is de naam van het computertje waar ik dit café op intik. Het vorige apparaatje liet me steeds vaker in de steek. Geen beeld, dus totaal onthand. Op deze Palm is alles mogelijk. 's Ochtends kan ik zelfs wat internetpagina's actualiseren. De krant kun je dan in de trein lezen op het schermpje. Zelfs de gehele Wills Eye manual kun je er op zetten.
In 1994 had ik het gevoel dat internet veel potentie had de wereld te veranderen. Datzelfde gevoel heb ik nu bij het Palmpje. Let maar op, over 2 jaar loopt iedereen er mee en zijn de laptops uit het straatbeeld verdwenen.Ze zijn alleen nog niet goedkoop, maar dat zijn pilsjes ook niet meer. Alhoewel.....Ik zit nog weleens op een terrasjes vlak over de grens; een Primus voor €1, en een Palmpje voor €1.20 ! Dan kan er nog wel een extra kriekje vanaf.

Pindakaas reclame

Het reclamespotje van calve-pindakaas heeft de 'gouden loeki ' gewonnen. Een klein jochie schiet daarin een bal op het balkon bij Dick Advocaat.Het nieuwsbericht over de reclamemakers heeft 2 opmerkelijke zaken. De wereld van de reclame ziet er supersnel uit, maar schijnt bedriegt. Om snel te zijn moet je wel veel tijd uittrekken. Het spotje van slechts 1 minuut had een ongelooflijk lange voorbereidingstijd (van 7 maanden). Creativiteit kost dus veel tijd. Plus dat het 'ons kent ons' circuit nog steeds veel sterker en effectiever is dat de onpersoonlijke e-mail. Advocaat bleef maar niet reageren op de e-mails van het reclame- bureau. Toen bleek dat Lida, de kantine-juffrouw van het reclamebureau, de schoonmoeder van Jan Wouters was. Jan is samen met Advocaat coach bij Glasgow Rangers geweest. Wouters en Advocaat wonen vlak naast elkaar. Contactleggen dat via e-mails niet lukte, lukte Lida wel. Lida zorgde ervoor dat een mooie doos met pindakaas bij Advocaat persoonlijk thuis werd overhandigd. De volgende dag hing Advocaat aan de lijn! Zo liep onze eerste kennismaking met internet en CD-rom via onze toenmalige directiesecretaresse Wendy. Haar man had contacten met Origin , de moedermaatschappij van o.a Thijs Chanowski. Thijs bleek, naast maker van de Fabeltjeskrant, inmiddels hoogleraar multimediatechnieken te zijn. Van het een kwam het ander. Email is wel makkelijk , maar echte contacten komen toch sneller en gepationeerder tot stand via het oude vertrouwde netwerk. Daarin kan de kennissenkring van de kantinejuffrouw soms nog wel belangrijker zijn dan die van de directeur.

Nutteloos

De Fransman is veel meer dan de Hollander verzot op nieuwe techniekjes. Ruim 15 jaar geleden kon je bij de boulangerie naast de kassa en in de geuren van de verse baguettes, een klein apparaatje met beeldscherm zien staan, minitel. voorloper van internet. In Parijs zijn alle bushalten voorzien van actuele aankomsttijden, en in de bus zie je precies hoe laat de bus waar zal aankomen. Toch lijkt de computer een dimensie te missen, ook in computerminnend Frankrijk. In het Centre Pompidou viel me onlangs op dat er wel veel met technische snufjes wordt gewerkt, maar dat de meeste mensen toch stilstaan bij de 'ouderwetse' 2 of 3 dimensionale reguliere kunst. Digitale technieken lijken een dimensie te missen. Het is net het verschil tussen je verplaatsen door de 'lichtstad' met de metro of de autobus, de onder- of de bovenwereld. De metro gaat efficiënt en je gaat door de Parijse grond, maar met de bus zit je middenin Parijs. Je voelt je even Parijsenaar. Of zoals Pablo Picasso eens zei: 'computers zijn nutteloos, ze geven alleen antwoorden en stellen geen vragen.' Met de verdere ontwikkeling van zoekmachines krijg je inmiddels talloze antwoorden op 1 vraag, maar welk antwoord is nu juist?

De boekhandelaar en de zoekmachine

Bij mij in de buurt zit een boekhandel. Regelmatig loop ik bij Hein binnen, maak een praatje met hem of met z'n collega Rene. Hein is niet zomaar een boekhandelaar. Door een vakjury werd hij al eens tot de beste boekhandel van Nederland uitgeroepen.Het is ook een echte 'handel'. Hij geeft iets en ik neem af. Dan merk je het verschil in advisering tussen een onpersoonlijk advies van een zoekmachine op internet ('google') en het persoonlijk advies van een betrokken handelaar.
Hij heeft talloze tips over voor jou geschikte boeken. Is het extra mooi, dan moet het een verrassing zijn. Zo, belde Hein laatst mijn vrouw met : 'ik heb nu een prachtig boek voor Kees, een leuk cadeau'. Toen ik het zelf ging halen ontkende hij eerst in alle toonaarden dat hij een boek voor mij had. Hij had het graag in het geheim in handen gespeeld van mijn vrouw.In het bewuste boek 'Het oog van Maria Concepcion' , een debuutroman, beschrijft Luc Vandromme een van oorsprong Spaanse vrouw die in Vlaanderen woont. Ze werd door een bom in de Spaanse burgeroorlog getroffen, maar bleef ongedeerd. Maar daarna kon ze met haar linker oog gebeurtenissen zien die zich in het verleden afgespeeld hadden. In het rechteroog zag ze dingen die nog moesten gebeuren. Een prachtig gegeven voor een prettig geschreven surrealistisch boek.Google is een prachtig zoekinstrument, maar er gaat niets boven een persoonlijke adviseur.

Het oogminiatuur en de oogbal

Sla de krant open en de advertenties met ogen komen je tegemoet. De reclamewereld is zich zeer bewust van de aantrekkingskracht van het oog, de Eyecatcher. Een oog in de advertentietekst en je producten vliegen als het ware over de toonbank. Het ene oog (van de advertentie) trekt het andere oog (van de lezer) aan.
Nog aantrekkelijker is het kijken naar het oog van een geliefde, maar die kun je niet altijd recht in de ogen kijken. Zeker als je ver van huis bent. In de 18 e eeuw heeft men daar iets op gevonden. In die tijd ontstond een hype om beminde ogen op broches, ringendassspelden en medaillons af te laten beelden. Het oog werd ragfijn geschilderd en gevangen in een ovale of rechthoekige setting van goud, zilver of ivoor, afgewerkt met pareltjes of glitterroosjes. Zo ontstond het oogminiatuur. Mede door de opkomst van de fotografie is het oog wat uit het miniatuur verdwenen. Een foto van het hele gezicht werd gevangen in het miniatuur, al dan niet geplakt op het dashbord van de auto.
Onze oogbal, ook een oog aan een ketting, heeft nog steeds de aantrekkingskracht van het oog. Maar het oog van je geliefde, op een kunstzinnige wijze gevangen in edel metaal, dat is liefde...
Een edelsmid en kunstenaar is in deze computerrtijd niet meer nodig om die liefdevolle kunstuiting te ervaren.' Knip' het oog van uw geliefde uit een foto, 'plak' die in het medaillon en 'sleep' het geheel naar een mooi vast plekje op uw scherm. Uw eigen oogminiatuurtje!