Wereldreis dochter, kwestie van geluk?

Straten vol met vlaggen voorzien van schooltassen. Na vele jaren zwoegen en een eindspurt vlak voor het examen zit het er voor de meeste kinderen (en hun ouders) op, ze zijn geslaagd. Een enkeling heeft een her. Een kleine teleurstelling voor het kind en een fikse financiële aderlating voor de ouders. Want tegenwoordig stuurt menig ouder de herexamenkandidaat eerst even voor een 4-daagse intensieve en prijzige spoedcursus naar Leiden. De universiteitsmedewerkers daar spelen slim in op het sterk opkomend resultaatgericht werken bij de scholier. Iedereen vaart daar wel bij. De herexamenkandidaat laat zien dat het hem of haar menens is, de ouder dat ie er iets voor over heeft en de enthousiaste docent verdient er een leuke vakantie aan.
Na het examen lokt de vrijheid al weten veel kids dan nog niet hoe die in te vullen. Wordt het studeren en wat dan, of een leuk baantje? Nog al wat kinderen weten al helemaal niet wat ze moeten gaan doen. Zo niet mijn dochter. Marleen wist al jaren dat ze naar Australië wilde met een schoolvriendin. Op haar 13e stond het al vast en toen ze vorig jaar slaagde voor school vertrok ze, net 18 jaar, vanaf Schiphol voor 9 maanden naar Australië. Als ouders neem je afscheid nog niet wetende wat er allemaal gaat gebeuren. Het voelt dan niet anders dan vertrek voor een paar weekjes zon en strand.
Maar na een paar weken gaat er toch iets knagen bij je als ouder. Je mist duidelijk iemand in het gezin. Al heb je nog steeds 3 kinderen, flinke druktemakers, over. Al backpackend trekken ze door het immens grote land, voornamelijk langs de oostkust. Iedere keer met een optimistische verwachting over wat komen gaat. En vaak blijkt dan dat werk moeilijk is te vinden, de werkgevers nog erger zijn dan in Nederland en de omstandigheden waaronder gewerkt moet worden beroerd. Maar… op de volgende locatie is het vast beter.
Als ouder lees je de emails en tracht tussen de regels door te lezen. Het thuisfront wordt immers bestookt met verhalen van jonge meisjes die aan een knapuitziende gespierde Australiër bleven hangen, of ongelukken vanwege gevaarlijke uitstapjes. Tuurlijk doet Marleen vrolijk mee in het programma wat die jonge backpackers volgen. Ook zij gaat snowboarden op de sneeuwvlakten van Nieuw Zeeland, die vanwege het vroege tijdstip in het seizoen alleen bestaat uit een ijsgletser met weinig sneeuw (Van het groepje van 6 komen 2 in het ziekenhuis terecht). Springt nog even uit een vliegtuig om te gaan "skydiven", gaat voor het eerst van haar leven paardrijden en zoek nog even wat verwarming en verfrissing in de FIJI eilanden. Om maar even wat activiteiten te benoemen van de laatste 2 weken. Op de terugweg naar NL nog even 2 dagen inkopen in Bangkok.(" pas op Marleen dat ze geen drugs in je bagage stoppen", roep je in de email toe). En dan…. staat je dochter opeens om 6.30 uur in Amsterdam. Hun vriendinnen en wij als ouders wachten ze op. Alles is goed verlopen, Kim en Marleen zijn weer heelhuids terug. En dat terwijl het gevaar in een klein hoekje zit.
Dezelfde avond gaat Marleen nog even op stap. Een vrolijke stemming in de stad vanwege Nederland- Tsjechië, althans toen het nog 2-0 stond. Ze komt niet al te laat thuis, maar om 2 uur 's nachts gaat de telefoon. Een vriend belt even op. Zijn dochter zag iets op straat liggen, blijkt het paspoort van Marleen te zijn!! Een exotische trip maken van 9 maanden, niets aan de hand en dan diezelfde avond nog in Nederland je reisdocument verliezen. Om vervolgens de kans uit duizenden te hebben dat een bekende het reisdocument midden in de nacht op straat ziet liggen. Een kwestie van geluk, of gewoon voor het geluk geboren?