Straten vol met vlaggen waaraan schooltassen bungelen: het is een herkenbaar beeld. Na jaren van zwoegen en een laatste eindsprint voor het examen is het voor de meeste scholieren (en hun ouders) zover, ze zijn geslaagd. Na het examen lonkt de vrijheid, al weten veel jongeren nog niet hoe ze die moeten invullen. Onze oudste dochter wist al jaren dat ze samen met een schoolvriendin naar Australië wilde. Op haar dertiende stond dit plan al vast, en toen ze vorig jaar slaagde, vertrok ze - net achttien jaar oud - vanaf Schiphol voor negen maanden naar Australië.
Als ouders neem je afscheid zonder precies te weten wat er allemaal zal gebeuren. Het voelt aanvankelijk alsof je je kind uitzwaait voor een paar weekjes zon en strand.
Maar na enkele weken begint er toch iets knagen: je mist duidelijk iemand in het gezin ook al heb je nog drie flinke druktemakers, over. Beide meiden trokken al backpackend door het immense Australië, voornamelijk langs de oostkust. Elke nieuwe locatie bood optimistische verwachtingen, maar vaak bleek werk moeilijk te vinden, waren werkgevers keihard en de werkomstandigheden beroerd. Toch hielden ze de moed erin: “Op de volgende locatie wordt het vast beter”.
Als ouder lees je de e-mails en probeer je tussen de regels door te lezen. Het thuisfront wordt immers bestookt met verhalen over jonge meisjes die blijven hangen bij knappe gespierde Australiërs, of ongelukken tijdens gevaarlijke uitstapjes. Natuurlijk deden beide meiden vrolijk mee met het programma van jonge backpackers: zoals snowboarden op de ijzige gletsjers van Nieuw-Zeeland (waarvan twee groepsleden in het ziekenhuis belandden), skydiven, voor het eerst paardrijden en relaxen op de FIJI eilanden. Tenslotte nog even twee dagen shoppen in Bangkok - waarbij we via hun e-mail waarschuwden; “Pas op dat ze geen drugs in je bagage stoppen".
En dan…. staat je dochter opeens om 6.30 uur ’s ochtends weer op Schiphol. Alles is goed verlopen, beide meiden zijn heelhuids teruggekeerd. Dezelfde avond gaan nog even op stap om van de vrolijke sfeer te genieten in de stad vanwege Nederland- Tsjechië (toen het nog 2-0 stond). Niet al te laat komt ze thuis, maar om twee uur 's nachts gaat de telefoon. De dochter van een vriend had iets op straat gevonden….het paspoort van onze dochter. Een exotische trip van negen maanden zonder problemen doorstaan en dan gelijk de eerste avond in Nederland je reisdocument verliezen. Is dat puur toeval of gewoon geboren onder een gelukkig gesternte als een bekende je belangrijkste reisdocument vindt?
