Kwaliteit van leven?

Terwijl de brievenbus steeds minder klappert groeit het aantal e-mails ons boven het hoofd. Als ex- medewerker van Microsoft en Apple is Linda Stone al jaren gewend aan het bombardement van e-mails, sms-jes, mobieltjes etc. In de NRC geeft ze een uitweg.

In het 'ik-ik-ik' tijdperk 1965-1985 wilden we zoveel mogelijk dingen tegelijkertijd doen. Tussen 1985-2005 werden we overstelpt en overgestimuleerd. 'Contact-contact-contact'. We waren overal (via sms, telefoon, laptop) behalve waar we in levenden lijve waren. Overal en altijd alert, continue het gevoel hebben tekort te schieten. Vanaf 2006 zijn we selectief, wordt het 'zin- zin -zin'. We doen alleen nog datgene wat bijdraagt aan onze kwaliteit van leven. Zingeving, ergens bij horen, bescherming en vertrouwen is het criterium.

Druk-druk-druk is dus het verkeerde standaard antwoord op de vraag; hoe gaat het? We wachten rustig op dat ene zinvolle contact dat ons leven verrijkt. Ik zie de postbode al lopen, zou die hem bij zich hebben?

Kruistocht

Heel toepasselijk in deze 'goede' week haal ik mijn dochter op bij de Heilige Familie. De naam van een ziekenhuis gelegen in de anale driehoek ( met de plaatsen Kontich, Aartselaar en Reet ) ten zuiden van Antwerpen. Het is maar een kort ritje van drie kwartier, maar wel een wereld van verschil. De kaakchirurg trekt daar bij haar 4 verstandskiezen onder volledige narcose, in ons landje doen ze 2 aan 2 en dan lokaal. Niet alleen de wijze van verwijderen is cultureel bepaald, ook de behandeling zelf.
Mijn eigen half-Zweedse tandarts heeft in haar Zweedse tijd geleerd conservatief te behandelen, terwijl de Hollandse collega's kronen bij de vleet plaatsen. De Zweden laten de kronen lekker in hun vlag zitten.
De Nederlandse bek is daarmee met veel meer kunstwerken gevuld dan andere Europeanen. Zouden de Nederlanders daarom soms zo'n grotere bek hebben? Terwijl we het ook zoveel slimmer aan kunnen pakken. Er zijn immers meer wegen die naar Rome leiden.
Op 1e paasdag laten we zien dat we het ook anders kunnen brengen.. En zie, je wordt er zelfs voor bedankt. Als de nieuwe paus het vergeet wordt het tijd voor een kruistocht om die erkenning van die Hollandse schoonheid af te dwingen. Want als we onze bek vol tanden hebben, zeggen we het met bloemen en dat is toch wel zo mooi.

Onder professoren

Het was deze week een in- en uittreden van bekenden in het wereldje van professors. In Rotterdam een openingscollege, een oratie, daags daarop een afscheidscollege in Amsterdam. Zo'n officiële universitaire bijeenkomst is natuurlijk een aardige verkleedpartij. In Mokum zelfs met een specifiek kledingsadvies voor hoogleraren : toga met onderscheidingen.

Ze waren er wel de lintjes, maar naar de smaak van de afscheid nemende hoogleraar toch te weinig. Wat dat betreft scoorde de nieuwe prof met 3 lintjes de dag ervoor beter.

Zelf heb ik alleen nog wat lintjes van de wandelvereniging, maar een toga had me nog wel gelukt. De pedel, de universitaire ceremoniemeester, bood me bij de start van bijeenkomst immers nog een leen toga aan. Wel een makkelijke manier om een soort ' Charles Schwietert' nep -hoogleraar te worden.

Ook voor dit soort verkleedpartijen gelden formele, maar zeker ook informele regels. Zo mag de hoogste in rang altijd weer afwijken van het kledingprotocol, die liep dus zonder toga, om zich weer te verbijzonderen van zijn collega's. Zo zijn het niet alleen onderscheidingen die voor onderscheid zorgen!