Verhuizen

Januari 1992 betrok ik de directeurskamer. Via het kamertje van het secretariaat bereikte ik de ruime kamer gelegen op de begane grond op de hoek. Mooie gebogen ramen met uitzicht op de tuin. Later heeft de afdeling planning daar nog een hele tijd gezeten. De bouwplannen voor renovatie van het ziekenhuis waren toentertijd deels uitgevoerd (de grote OK's) , maar de ERG/echo zat bijvoorbeeld nog in de kelder. Mooi afgescheiden door een oranje gordijn (toen al jaren uit de mode, nu weer modern). Het ziekenhuis zou met het "plan ziekenhuis integraal" 3 aangepaste verpleegafdelingen krijgen, een csa, een restaurant met serre en wat kleine aanpassingen in het poligebouw.
Het ziekenhuis had te weinig ruimte en toen Visio (!) de 3e etage verliet van het poligebouw, betrok het ziekenhuis ook die etage. Met de verhuizing naar de "overkant" wilde de directie laten zien dat ook de polikliniek bij het ziekenhuis hoorde. Alle spulletjes ingepakt en vertrokken naar de 3e etage, waar het secretariaat en collega Frans een mooi uitzicht hadden op het kliniekgebouw.
Verhuizen levert altijd weer een kijkje op in de historie. Je wilt veel weggooien van 10 jaar 3e etage polikliniek en stuit op foto's van collega's (velen al weer verdwenen, sommige veel te vroeg gestorven zoals v. Lith, Bram Scheffer en Francien). Veel en veel en veel bouwplannen. En dan ineens zit alles in dozen en loop je voor het laatst door een ruimte die er wel erg vuil en doorleeft uitziet. Op naar de mooie overkant. De facilitaire dienst zorgt dat alle dozen 'over' gaan , maar uitpakken en schoonmaken doen we zelf. Doe maar een spijkerbroek aan, heeft Marcel als tip. Je wordt lekker vuil van dat verhuizen.
Maar, op de dag van de inhuizing bestaat, vanwege een presentatie van rapport van TPG -post CEO Peter Bakker, de kans dat de pers op de deurmat staat. En wat als je straks een interview geeft met een spijkerbroek aan? Dat levert jarenlang ruzie met je moeder op. Dus maar dat nieuwe pak aangetrokken en voorzichtig uitpakken. Met grote voorzichtigheid de beugel van de bierfles halen , om het cadeau van de Kamer van koophandel leeg te gooien in de wasbak. En ja hoor, daar spuit het bier alle kanten op. De hele pantalon onder het wel riekende bier!
Wat nu te doen? Een 1 uurs-stomerijservice is niet te vinden. Naar huis om een ander pak te halen kost tenminste 2 uur! Marcel stelt voor een andere pantalon te kopen, hij weet een zaakje in de Witte de With. De winkel heeft nog een restant van de opheffingsuitverkoop. De pantalon blijkt niet bij de kleur schoenen te passen. Is er nog een pak dat past bij de nog schone stropdas en de kleur schoenen? Zowaar, nog 1 driedelig beige pak in de juiste maat. Blijkt ook nog te passen ook. Een onverwachte meevaller bij zoveel tegenslag.
De parallel met de verbouwing is snel getrokken. Ook daar stapelden de tegenslagen zich op in de afgelopen 10 jaar, maar uiteindelijk staat er een prachtig ziekenhuis. Die parallel geldt niet voor het prijskaartje. Het driedelig 100% wollen pak ging weg voor € 99,95 , de aannemers hanteren helaas andere calculatiemachientjes.