'ons ' pa

'Ze lijkt op mij, ik hoop dat ze snel op haar moeder gaat lijken' zei vader Constantijn over het eerste kleinkind van Beatrix. In die baby- en kinderjaren zoeken de jonge gelukkige ouders naar overeenkomsten bij hun kroost. In de pubertijd neem je als kind lekker afstand van je ouders, jij gaat het totaal anders aanpakken in het leven. Generatie-conflicten zijn in die tijd meer regel dan uitzondering.Je kiest in je scholing en werk een eigen weg. Je bent uniek en dat wil je weten ook. Jaren later komen steeds meer signalen dat je toch (ook uiterlijk) weer op je ouders gaat lijken. Soms tot je eigen grote schrik en die van je kinderen (pestende kids hebben bij moeders het meest succes als ze roepen ' goh ma, je lijkt nu wel heel erg op oma').
Laatst werd ik abrupt herinnerd aan de gelijkenis met mijn vader bij het verlaten van Het Oogziekenhuis. Natuurlijk heb ik een heel andere baan; het runnen van een alleen staand oogziekenhuis dat via een oogzorgnetwerk in meerdere steden in zuid west Nederland actief wil gaan worden in samenwerking met andere professionals. Mijn vader runde een makelaarskantoor (Meeùs) in Breda en begon voorzichtig met uitbreiding in de Brabantse regio. Later kwam daar Limburg en Antwerpen bij. Laat nu net om de hoek van Het Oogziekenhuis de naam van makelaar Kamerbeek, verandert zijn in Meeùs! Ach, het maken van een makelaarsnetwerk is natuurlijk totaal anders dan een oogzorgnetwerk. Maar lijken op 'ons ' pa ?