Laks

Door een lerarentekort staken scholieren voor kwali-tijd in plaats van kwantiteit. Een gevolg van laks gedrag van de babyboom generatie leraren. De toenmalige forse bezuinigingen in het onderwijs werden door de vakbond van leraren afgewenteld op de instromende jonge collega's. De zittende leraren behielden hun ruime salaris. Het was ook de tijd dat je moeilijk aan een baan kon komen. Na tijden solliciteren kon mijn zwager een baan vinden als gymnastiekdocent. De interesse in het vak leraar nam af en nu zitten we na vele jaren met een tekort aan leraren.

In een zaal vol met grijze koppen, oudere werkgevers, roerde de jeugdige voorzitter van de jonge werkgevers het thema van solidariteit tussen de generaties aan. De babyboomgeneratie pensioneert en is de krimpende beroepsbevolking nog bereid bij te dragen aan de uitwassende vergrijzing? Hij zag het somber in, want de jeugdige generatie kiest voor het "what's in for me" principe. Een generatie die van alles moet; beide partners een uitdagende baan, quality-time, leuke kinderen en een leuk (duur) 30-jaren huis. Niet een generatie die gelijk klaar staat om op te treden als mantelzorger. Dat is jammer als je als oudere zorg nodig hebt, maar was de babyboom ook niet een generatie die vooral goed voor zichzelf zorgde?

Er is hoop want de jongste generatie kiest voor sociale cohesie, de gezinsbinding is belangrijk, individualisme is over. Het ouderlijk huis is een warm nest. Kwaliteit van het leven is belangrijker dan geld. Vandaar dat de scholieren nu staken om beter onderwijs, onder leiding van Sywert van Lienden, de jeugdige zeer wel bespraakte voorzitter van hun actiecomité. Sywert imponeert kamerleden, ambtenaren en mediavertegenwoordigers, maar moeder en docent maken zich zorgen of hij de sets van 5 VWO wel haalt. Wat een leerervaring toch? Maar ja, je wilt als school toch ook wel even profiteren van de media-aandacht rond één van je leerlingen. En laat mijn zwager nou net naast zijn uurtjes gymnastiek, ook nog verantwoordelijk zijn voor de PR van Sywert's school. Heeft hij uiteindelijk toch nog baat bij het lakse gedrag toentertijd van zijn nu reeds gepensioneerde collega's.

Uit

Is het uit, of toch niet? Vlinders in de buik, rode koontjes en heimelijke afspraakjes, je had verkering.

'Het is aan' durfde je pas na een tijdje te erkennen. Na een poos was het uit. Je zag elkaar van de ene op de andere dag niet meer. Vaak knallend en vol tranen uit elkaar. Compleet uit het oog verloren.

Heden ten dage lijkt dat bij mijn kinderen anders te gaan. De mobiel rinkelt continue van de vele belletjes en sms-jes. Al zijn het nog niet de honderden smsjes per maand, die hun vriendinnen met hun vriendjes uitwisselen. Al snel komen vreemde gezichten slapen. Alles lekker samen doen. En dat is het uit, maar nog niet over, ze blijven vrienden en ook nog slapen. Niks geen knallen, redelijk beheerste emotie, ze drijven als het ware langzaam uit elkaar.

Jeugdvriendschappen zijn er om te koesteren. Nieuwe aanhang wringt zich daar tussen, dat kan goed en minder goed uitpakken. Het gaat snel verkeerd als het niet klikt tussen jouw nieuwe liefje en je jeugdvriend, of andersom. Jeugdvriendenschappen verdwijnen daardoor uit beeld of je ontloopt elkaar.

Na heel wat jaren tref je het stel op een feestje. Ontlopen kan niet meer, toch het gesprek maar openen en de oorzaak van de wrijving er uit gooien. En dan is er ineens ruimte voor positieve emoties. Het hoge woord is er uit, straks is het misschien wel weer aan.

Natuur

Je kunt jaren en jaren geïnformeerd worden via tv, boeken en kranten, het weegt vaak niet op tegen de eigen ervaring, als is het maar één minuut.

Landend op een verder leeg vliegveld Zanderij in Suriname zijn de indrukken gelijk anders dan je verwachting. Je eigen ogen vallen toch op andere zaken dan in de boekjes staat. Na 9 uur vliegen loop je in een tropenklimaat over typisch Nederlandse stoeptegels en langs een Heras hekwerk uit Oirschot. Gelijk al een gemoedelijke sfeer en zeer vriendelijke en vrolijke mensen die accentloos Randstad Nederlands spreken. Nederlandse dingen in de tropen maar geen Nederland, niet echt Zuid Amerikaans, meer Carabian sfeer met een typisch Surinaamse invulling.

Suriname, waarvan de helft van de inwoners in Paramaribo woont lijkt haast een Risk spel in levende lijve met 400.000 spelers. Een dorp en tegelijk een land, een speler op het wereldtoneel, wethouders zijn hier minister, de burgemeester is president.

Het wordt later duidelijk waarom zo vaak het oude ANWB wegwijzer bord op Zanderij wordt gefotografeerd, het is namelijk één van de weinige richtingborden. Op geen enkel ander kruispunt zie je welke route je moet nemen. Ieder kent en gaat zijn eigen weg. Met een tropisch tempo, vrolijk en met behoud van zijn eigen culturele achtergrond.

In het dorpje Groningen ervaar je de invloed van moeder aarde. Zuster Corry uit Het Nederlandse Waspik runt samen met de pater een kostschool. De school is afgebrand, de kinderen zijn vertrokken, de katholieke kerk is verlaten. Alles komt en gaat, lijkt het motto. Aan de rechter oever van de brede Saramacca rivier lagen vroeger de plantages, na 40 jaar is het weer geheel oerwoud. De natuur in de tropen staat grondontwikkeling toe, maar neemt ook weer terug, de natuur heeft de tijd. Jammer dat de mens daar te makkelijk omgaat in streken waar de natuur zo overweldigend is. Petflessen, blikjes en allerlei andere restanten van de consumptiemaatschap worden achteloos weggeworpen. Spullen die de natuur niet zo makkelijk verteerd.

Er gaat niets boven Groningen, is de reclame uiting van de Nederlandse provincie. In het Surinaamse Groningen gaat de natuur overduidelijk uiteindelijk boven de mens. In Suriname kun je optimaal van deze natuur genieten, al is dat mensenleven slechts minder dan een tel in de ervaring van moeder aarde.