De meest vreemde verbindingen tref je aan in de met vier Oscars bekroonde film “Poor Things” van regisseur Yorgos Lanthimos. Een grandioze hoogst excentrieke film die ook gelijk afrekent met de preutsheid van de hedendaagse film en tv-industrie. Samengestelde beesten lopen door het beeld, verbindingen van de bovenkant van het ene beest met de onderkant van een totaal ander dier. Bella, een jonge vrouw, wordt door een excentrieke chirurg opnieuw tot leven gewekt. Zij krijgt het brein van een baby in haar hoofd geïmplanteerd en wordt opnieuw opgevoed. In het gewone leven dienen implantaties voor het herstel van de zieke, die geestelijk geheel zichzelf blijft. De film schetst de angstaanjagende mogelijkheid om mensen een totaal nieuwe identiteit te geven met behoud van hun lichamelijk omhulsel. Bella is een prachtige jonge feministische vrouw geworden. De verbinding tussen haar en de eigen familie is echter verbroken, ze zijn nu vreemden voor elkaar.
Ruim dertig jaar lopen we als groepje van zes mannen op carnavalszaterdag een kroegentocht. Daar gaan vele kroegbezoeken aan vooraf om over ons thema en onze outfit te beslissen. Al die jaren hebben we telkens getwijfeld of we daarnaast ook mee zouden doen aan de officiële carnavalsoptocht. Deze keer, na 33 jaar, is het er toch van gekomen. Als kleine groep met twee kleine wagens trokken we door een sfeervolle stad. Het massaal aanwezig publiek langs de kanten zijn meestal wildvreemden waar je gelijk mee in contact moet komen. In fractie van seconden de juiste persoon selecteren, je verhaaltje houden, je act doen en de omgeving lachend achter je laten. Kortom tijdelijk verbinden met vreemden en een warm gevoel achterlaten.
Eén op de zeven Brabantse carnavalsvierders gaat vreemd, volgens de media, in een feestperiode waar je voor eventjes uit jezelf treedt, passend in eeuwen oude tradities en rituelen. Vreemdgaan is dan wel heel ruim gedefinieerd, ook zoenen op de mond valt eronder. Juist in die vertrouwde lokale omgeving liggen de verbindingen tussen verleden, heden en toekomst voor het oprapen. Net zoals het spontaan uiten van gevoelens over vrienden die je ontvallen zijn. Het zijn juist die spontane en soms emotionele contacten met vrienden en vriendinnen waar je tientallen jaren al een band mee hebt die het feest zo mooi maken. Het ene jaar tref je ze toevallig wel en dan weer vele jaren niet. En ja, dan maakt romantisch zoenen soms onderdeel uit van de onderlinge verbondenheid. Aan het eind van het feest keer je dan toch weer terug naar de persoon die je was. Het tijdelijke verbinden heeft je niet vervreemd van je dierbaren en voelt zeker niet als een “Poor Thing” ervaring. Even "vreemd gaan" is toch anders dan voorgoed een vreemde worden.
