vrede

Al Gore heeft de Nobelprijs voor de vrede gewonnen voor zijn milieu inspanningen. Een voorbeeld van global thinking.

Tegelijkertijd zien we een bijzondere vorm van acting local. Hoe meer Europa één wordt, hoe sterker de behoefte bij sommigen om hun eigen cultuur te bevestigen. Een tijdje geleden vond men het nog leuk dat een buitenstaander z'n uiterste best deed om een vreemde taal te spreken. Thans is men reuze alert op de kleinst mogelijke verspreking van de vreemdeling, ter bevestiging van zijn anders zijn. Virtuele muren worden opgetrokken rondom de eigen cultuur. Het lijkt een kwestie van tijd dat de virtualiteit een fysieke vorm krijgt.

De heftige reacties op de opmerkingen van prinses Maxima over de multiculturele samenleving spreken boekdelen. Zelfs de uiterlijke schoonheid van de prinses wint het niet meer van haar vreemdelingenschap. De innerlijke schoonheid van haar gedachten over het samen leven van diverse culturen botst met het idee van anderen dat culturen niet mogen integreren. Niet samen, maar hooguit een naast elkaar leven.

Sommigen willen extra trots zijn op hun eigen cultuur, maar lijken weinig acht te slaan op de grondvesten van die eigen cultuur. Europa is gebaseerd op joodse, christelijke en humanistische normen en waarden. God is liefde en Liefde is liefde voor elkaar; ongeacht ras, geslacht of stand. Die basis onder onze beschaving lijkt te scheuren en die beschaving is al een dun vernis laagje. Voor de verschrikkelijke gevolgen daarvan hoeven we maar een dagje te rijden, naar het voormalige Joegoslavië. Daar kunnen we als Europeanen toch verre van trots op zijn.

Wie gaat straks voorkomen dat op het Europese continent een moderne stammenoorlog uitbreekt tussen de diverse culturen? Die persoon verdient de echte vredesprijs.

uitvoering

Het is de gruwel van iedere musicus, tijdens de uitvoering breekt een snaar van je instrument. Tijdens de voorbereiding heb je overal aan gedacht. De partituur uitgebreid bestudeerd, talloze malen geoefend, de zaal van te voren bekeken, je instrument nog een keer gestemd, programma doorgenomen en op tijd naar bed gegaan.

En dan toch, net in het moeilijkste gedeelte van je muziekstuk, wanneer het net iets stroever verloopt dan je wenst, geschiedt het onvermijdelijke; je snaar breekt. Een onmogelijk moment, je wilde net de volgende passage gebruiken om weer lekker in je ritme te komen.

Het liefst zak je door de vloer, maar alle aandacht is op jou gericht. Je moet verder, maar geheel verbloemen kan niet. Je probeert jezelf terug te vinden, terwijl je tegelijkertijd als het ware uit je zelf treedt. Je ziet jezelf bij de horde liggen op de grond. Allemaal fracties van seconden, die uren lijken te duren.

Strompelend pak je de draad op. Je wilt toch nog vlotjes over de finish komen, ook al is het een beroerde eindtijd. Gelukkig heb je ook geleerd je kruit niet aan het begin geheel te verschieten en gelijkelijk over de uitvoering te verdelen. De geplande uitsmijter helpt je over de uitglijder heen te komen in plaats van strompelend de finish te bereiken.

Het vervelende gevoel blijft, maar hartverwarmend is de reactie van die musici en sporters die het gevoel zelf zo goed kennen. Volop getraind en toch gestruind. Ze weten jouw gevoelige snaar te raken waardoor je toch weer de draad oppakt. Dat ultieme gevoel blijft trekken, eens zal de uitvoering perfect zijn.

Angsten

Zo'n 800,000 Nederlanders zijn bang voor de tandarts. Zo bang dat ze hun tanden niet regelmatig laten controleren. Als ze het niet meer uithouden van de pijn, moeten ze wel. Ze moeten dan eerst via een trainingsprogramma wennen aan het piepende geluid van de boor, voordat de echte drilboor kan gaan draaien in de ontstoken tand.

Een bezoek aan de tandarts is ook voor mij geen feest. Al kan ik wel tegen boren zonder verdoving. Liever wat pijn dan zo'n spierloos gevoel. Rode peper gaat ons uitkomst brengen, althans als we daarop hetzelfde reageren als muizen. Verdoving in combinatie met rode peper houdt de spieren actief en verdooft de zenuwen. Maar zover is het nog niet.

Mijn vrouwelijke tandarts is een kei in gaatjes vullen. Tandartsen beoefenen die kunst ook buiten hun beroep. Zo heeft mijn tandarts handicap 3 bij golven. Voor de niet - golvers; dan kun je extreem goed een balletje in het putje slaan. Bij een wortelkanaal behandeling is een misslag heel pijnlijk, bij zo'n goed puttende professional is de kans daarop wat kleiner. De rekening ligt altijd snel op de mat, praatjes vullen immers geen gaatjes, de pittige nota's wel. Zo'n golfdrive kost natuurlijk een flinke duit.

De nota bedragen zijn altijd nog minder dan die van de orthodontist. Is rechtzetten zoveel moeilijker dan gaatjes vullen? Of kennen orthodontisten grotere angsten dan tandartsen ..... voor een saldotekort. Zo heeft iedereen recht op angsten, niet alleen de patiënt ook de behandelaar.

Vliegen

De zoon van een vriend heeft een baan, voor papa een pak van zijn hart. Hij is aangenomen bij een luchtvaartmaatschappij. Wel moet hij nog op eigen kosten voor € 35.000 trainen op een flightsimulator, een speciale training doelgericht op het vliegtuigtype waarop hij straks mag vliegen. De algemene pilotentraining had al € 85.000 gekost. Leren vliegen is duur en die centjes moeten de leerling piloten zelf ophoesten, vandaar hun aardige salaris.

In de loop der jaren is de glamour rondom vliegen geheel verdwenen. Het is een vechtmarkt geworden, waar alles draait om veiligheid en kostenreductie. Je moet uren van te voren aanwezig zijn, het vliegtuig moet op tijd vertrekken anders moet er flink betaald worden voor een ' slot'. Gisteren ben ik uiteindelijk toch te laat vertrokken, de co-piloot bleek nog op een vertraagde vlucht te zitten. Het lijkt de NS wel, vertraging vanwege logistieke problemen.

Opgevouwen tussen de twee stoelen kun je vervolgens voor veel geld een glaasje jus d'orange kopen. Het gaat steeds meer op vee-transport lijken. Al is de glamour geheel verdwenen, toch blijft het bijzonder om zo ineens in een andere cultuur te ploffen. Wat dat betreft blijft vliegen bijzonder. Vroeger zou je graag piloot zijn geworden, nu kun je gelukkig zijn met een baan waar je af en toe mag vliegen. Een topsalaris is niet meer noodzakelijk, een treinretourtje Groningen is vaak duurder dan een vluchtje in Europa. Met die lage kosten is echter ook het genot weggesneden. Misschien toch maar weer terug naar de Zeppelin tijd? Hij vliegt wat trager, maar de bruto-vliegtijd zal niet veel langer zijn dan een vliegtuig. De pilotencursus zal in ieder geval een heel stuk goedkoper zijn.