Al Gore heeft de Nobelprijs voor de vrede gewonnen voor zijn milieu inspanningen. Een voorbeeld van global thinking.
Tegelijkertijd zien we een bijzondere vorm van acting local. Hoe meer Europa één wordt, hoe sterker de behoefte bij sommigen om hun eigen cultuur te bevestigen. Een tijdje geleden vond men het nog leuk dat een buitenstaander z'n uiterste best deed om een vreemde taal te spreken. Thans is men reuze alert op de kleinst mogelijke verspreking van de vreemdeling, ter bevestiging van zijn anders zijn. Virtuele muren worden opgetrokken rondom de eigen cultuur. Het lijkt een kwestie van tijd dat de virtualiteit een fysieke vorm krijgt.
De heftige reacties op de opmerkingen van prinses Maxima over de multiculturele samenleving spreken boekdelen. Zelfs de uiterlijke schoonheid van de prinses wint het niet meer van haar vreemdelingenschap. De innerlijke schoonheid van haar gedachten over het samen leven van diverse culturen botst met het idee van anderen dat culturen niet mogen integreren. Niet samen, maar hooguit een naast elkaar leven.
Sommigen willen extra trots zijn op hun eigen cultuur, maar lijken weinig acht te slaan op de grondvesten van die eigen cultuur. Europa is gebaseerd op joodse, christelijke en humanistische normen en waarden. God is liefde en Liefde is liefde voor elkaar; ongeacht ras, geslacht of stand. Die basis onder onze beschaving lijkt te scheuren en die beschaving is al een dun vernis laagje. Voor de verschrikkelijke gevolgen daarvan hoeven we maar een dagje te rijden, naar het voormalige Joegoslavië. Daar kunnen we als Europeanen toch verre van trots op zijn.
Wie gaat straks voorkomen dat op het Europese continent een moderne stammenoorlog uitbreekt tussen de diverse culturen? Die persoon verdient de echte vredesprijs.
