Authentiek

Het afgelopen jaar stonden zowel kleurrijke als minder kleurrijke personen in de schijnwerpers. Typen zoals Ramses Shaffy, Susan Boyle en Robert Enke.
Personen waar we iets van kunnen leren, zeker in deze eindejaarsttijd, een tijd van beschouwen. We leven toch al in een periode waar ruimte is voor spiritualiteit. Niet voor niets is de kleur paars, de kleur van spiritualiteit, in de mode. Leven in een tijd waar we behoefte hebben aan puurheid, aan het doorbreken van façades van glitter en glamour. Back to basic. De authenticiteit herwaarderen, zijn wie je écht bent.

Gelukkig hadden we een fraaie kleurrijke zomerperiode, maar in Nederland is het vaak grijs. We kunnen dus wel wat kleurrijke personen gebruiken. Zoals Ramses Shaffy, een geadopteerde allochtoon, iemand die altijd zijn eigen weg koos. Bemind door velen bleef hij tot de laatste snik, dronken, stoned of nuchter, gewoon doorgaan. Met een optimistische blik, gewoon altijd maar doorgaan. Altijd rebel gebleven, de regisseur van zijn eigen leven. Ook al kon hij misschien geen noten lezen, wat hij zong en speelde waren zijn eigen klanken.

Susan Boyle, grijzer dan de meest grijze muis. Door geen enkele man ooit gekust, voor moeders schoonste stond ze achter in de rij. Toch had ze met haar kristalheldere stem binnen twee seconden de zaal plat van het Britse TV programma Britain’s got's Talent. Ik kreeg er rillingen van over mijn rug. Haar optreden is inmiddels meer dan 20 miljoen keer bekeken op Youtube. Susan werd wereldwijd hét voorbeeld dat je ook je droom kunt verwezenlijken als je meer op een heks dan op een fee lijkt. Al schijnt ze haar droom, haar man, helaas nog niet gevonden. Haar stem won het van haar uitstraling. Door te zijn wie je echt bent, kun je stralen.

Iedere wedstrijd kent winnaars en verliezers. Verliezen hoort erbij. Je leert het meest van je fouten en toch zijn we bang om te falen. Robert Enke beroofde zichzelf van het leven. De doelman van Hannover 96 was angstig voor tegenslagen en angstig voor de openbaring over zijn angst. Achter populariteit en succes kan ook eenzaamheid en wanhoop schuilgaan. Bang om door zijn zwakte te tonen, zijn geadopteerde dochtertje te verliezen. Teresa, de extreem sterke weduwe van Robert, was vanaf de eerste mededeling van zijn overlijden open over de doodsoorzaak, maakte de zelfmoord bespreekbaar. Het verwerken van tegenslagen blijkt meer bij ons leven te horen, dan het genieten van prestaties. Door haar openheid werden we verlost van de druk om altijd maar te presteren. Wie zijn angst laat zien bleek ineens niet zwak, maar sterk.

De eigenschappen van Ramses Shaffy, Susan Boyle en Robert Enke komen tesamen in de hoofdpersoon van de film “As it is in heaven” van de regisseur Kay Pollak.*) Een film over een dirigent Daniël Daréus, die droomt om met muziek de harten van mensen te openen. Na een hartprobleem keert hij terug naar zijn geboortegrond en wordt leider van een onbeduidend koortje. Hij leert de koorleden ieder hun eigen stem te ontdekken. De perfecte harmonie kan alleen ontstaan wanneer koorleden hun eigen toon kennen en deze ten gehore durven brengen. Daarvoor moeten we het aandurven onze comfort zone te verlaten, onze vertrouwde patronen loslaten. Te ontdekken wie we echt zijn. Te gaan naar de laag die mensen inspireert om niet langer af te wachten, ons niet meer slachtoffer te voelen van ons eigen bestaan, maar om de regie over ons leven en werk op te pakken. Niet om onszelf op de borst te kloppen , maar omdat het leven bedoeld is om te worden wie je bent. Komen tot je roeping , eigenlijk alsof je in de hemel bent.

Het christelijk geloof herdenkt in deze periode de geboorte van Christus. Voor velen van ons een mogelijkheid om even afstand te nemen, samen te zijn met familie en vrienden, te reflecteren op wat was en om te zien naar wat mogelijk gaat komen.
Besef echter dat één op de drie Nederlanders zich eenzaam voelt in wat heet een samen-leving te zijn. Alleen is maar alleen, terwijl we zo graag de ruimte vinden om onszelf te zijn en onze gevoelens te tonen. Je thuis te voelen, in een stal of gewoon in onze eigen samenleving. Te worden wie we echt zijn.

Ik wens u en de uwen een inspirerend en liefdevol kerstfeest toe en een gelukkig nieuwjaar 2010.

*) zie As it is in Heaven, Eric Minten in Nieuwe Leiders , nummer 1, november 2009

DOORGAAN

Met de opdracht om een "droom"-college te verzorgen, stap ik het universiteitsterrein op. In een kil vormgegeven collegezaal met zo'n honderd jonge merendeels vrouwelijke studenten is het niet makkelijk wegdromen. Ze zijn inmiddels gewend aan het zo efficiënt mogelijk doorlopen van hun studieblokken. Op "Blackboard", hun ondersteunend computersysteem, is voor hen alles terug te vinden, van de eigen werkgroepenagenda tot beeld en geluid van het gemiste college. Met je hoogstnoodzakelijke baantje heb je niet de tijd alle colleges te volgen. Even thuis multi-tasken, sms-en met het vriendje, face-boeken, gamen en nog even tussendoor het college downloaden. Altijd maar doorgaan om vooruit te komen.

Hard fietsen en geen meter vooruit komen, dan heeft fietsen in de frisse lucht van de vrije natuur mijn voorkeur. Mijn vrouw kreeg me tot op heden niet haar sportschool in, totdat het regende dat het goot. Met mijn vaste fietsroute in gedachten, een flesje water onder bereik, was het op de home trainer zweten tussen de kletsende hardloopsters, de "spinnende" fietsgroep en de spiermasserende kopieën van de Gooise vrouwen. Altijd maar doorgaan en geen echte meter vooruit komen, wel zag ik voor het eerst 400 calorieën uit mijn lichaam wegvloeien, terwijl buiten de regen tegen het raam kletterde.

Het grijze Nederland kan zeker buiten de zomerperiode wel wat kleur gebruiken. Kleurrijke figuren ontbreken in het Hollands landschap, als ze er zijn, komen ze van buiten. Zoals Ramses Shaffy, een geadopteerde allochtoon, iemand die altijd zijn eigen weg koos. Bemind door bijna iedere Amsterdammer bleef hij tot de laatste snik , dronken, stoned of nuchter, gewoon doorgaan. Met een optimistische blik, gewoon altijd maar doorgaan. Altijd rebel gebleven, doorgegaan zonder een meter verder komen, zo leek het, maar wel geleefd..

De rode loper

Terwijl in Nederland een diploma uitreiking in Nederland vaak is verworden tot een administratieve activiteit met soms een klein woordje in een verdwaald hokje, gaat in Engeland alles nog in traditionele stijl. De tweeduizend aanwezigen op de diploma ceremonie van een Londense universiteit worden ontvangen met hoornblazers, afgestudeerden in toga met petje en in alle kleuren van de regenboog uitgedoste hoogleraren. Hoogwaardigheidsbekleders in toga’s behangen met grote metalen plakkaten completeren het middeleeuws tafereel. De rode loper ligt gedrapeerd voor hen uit. Eén voor één lopen de geslaagden eroverheen om door de rector met een handdruk persoonlijk gefeliciteerd te worden. Zelfs mijn lange zoon is onder de indruk van zijn korte loopje over de rode loper, de afsluiting van zijn onderwijstijd.

De entertainment sector kent als geen ander het effect van de glitter en glamour. Bij de Europese première van de musical over Elvis, dé icoon van de rock and roll, glimde het allemaal nog een stapje meer. Gillende meisjes voor het theater, glimmende motoren, flitsende fotocamera’s, zoemende televisiecamera’s en een uitnodiging in de hand sta ik aan het begin van de rode loper. Niet bekend met de inhoud van de roddelbladen, nooit kijkend naar RTL Boulevard zijn cast en genodigden mij onbekend. Zij stralen in de hun eigen glamourwereld, mijn parade over de loper voelt als een acteur in de verkeerde film.
Bij het vak huishouding leerden meisjes vroeger alle technieken van borduren, een vak waarmee zij later in hun onderhoud konden voorzien. Van een simpel steekje om een bandje op een stofje te zetten, tot zeer complexe creaties van diverse kleuren en stoffen. De creaties werden op het eind van de opleiding gebundeld tot een meterslange ‘pronkrol’ als proeve van bekwaamheid . Deze loper, van de simpele start tot het schitterend einde, toonde hun “souvenirs de ma jeunesse”.
Zij moesten zélf hun loper maken, zij die het in de wereld gemaakt hebben mogen over lopers heen paraderen maar hun “jeunesse” is dan vaak allang voorbij.