Kleppen en strekken

Je hebt feestjes en feestjes. Sommige ervaar je als een verplichting waar je niet onderuit kan komen. Dit keer was het een feestje van een kennis van je partner, een 'loopvriendin'. Iedere week lopen zo'n 1000 mensen van de atletiekclub in diverse kleine groepjes door het bos. Bij het passeren lijkt het wel een zwerm bijen. Allemaal met elkaar aan het 'kleppen' tijdens het strekken van de benen. ie dames weten dus alles van elkaar en waarschijnlijk ook van mij. Al weet je dat nooit helemaal zeker. Toen één van de partners op het feestje over Het Oogziekenhuis begon wist ik het zeker. Door de toch altijd weer onverwachte contacten werd het een heel leuk feestje. Dit keer liepen we onze 'oude' buren van zo'n 20 jaar geleden tegen het lijf. Tot zover natuurlijk niets bijzonders. Bijzonder was de reden voor het feestje. Na jaren in haar eentje haar zoon te hebben opgevoed, liep de 'loopvriendin' toevallig tegen een leuke vriend op. Eindelijk zat het haar eens mee, sloeg het noodlot toe. Ze bleek kanker te hebben. En dan nu een feestje, omdat de chemokuur was afgelopen en haar zoon jarig was. Wat een moed om zo positief door het leven te lopen!

Oscar

Toeval bestaat niet. Op zoek naar een cadeautje stopte de boekhandelaar me een mooi boek in handen, moet je lezen zei hij. Diezelfde dag werd het onderwerp werkelijkheid. Omgaan met levensvragen is niet gemakkelijk. Zeker als je eigen kind een mogelijk levensreddende operatie moet ondergaan. Ik werd gebeld door de vader van een zeer ernstig zieke zoon. In de loop der jaren is het zeer ernstig zieke kind volwassen geworden en mag zelf beslissen over het wel of niet uitvoeren van de zeldzaam voorkomende transplantatie. Op die jonge leeftijd is de operatie helemaal uniek. Niet opereren is vrijwel zeker sterven. Het kind voelt dat zijn ouders tot het uiterste willen gaan en ook de dokters willen zich niet gewonnen geven. Maar van wie krijgt hij een objectief advies? Een raad die rekening houdt met zijn gevoelens? Voor ouders en artsen een aangrijpend en ook emotioneel probleem. Het kind staat niet meer open voor suggesties, wil zelf beslissen. Juist in een fase waar je als ouder je kind wilt bijstaan in een kwestie van leven en dood, kun je er niet bijkomen. Ik bel mijn collega uit het behandelend ziekenhuis en merk hoe moeilijk deze materie ook bij artsen ligt. Emmanuel Schmitt beschrijft in zijn boekje 'oscar en oma rozerood' op een prachtige wijze de gevoelens van een kind dat gaat sterven. 'Oma rozerood, ik heb de indruk dat ze een ander soort ziekenhuis in hun hoofd hebben dan het echte ziekenhuis. Maar er gaan ook mensen naar toe om dood te gaan.' 'O ja, mijn transplantatie is een grote teleurstelling. Dokter Düsseldorf heeft net zo'n zielig gezicht als een kerstman die geen cadeautje meer in zijn zak heeft. Hij kijkt naar me zonder iets te zegen, alsof ik iets verkeerd heb gedaan. ' Oma Rozerood geeft hem het advies iedere dag een brief te schrijven aan een onafhankelijk adviseur. Iedere dag beleeft hij 10 jaar van zijn leven, levensecht. Na ruim een week is hij 110 jaar en sterft. Soms haal je veel meer uit één klein boek bij de boekhandel dan uit het Biomed overzicht van medisch professionele artikelen.

Tweelingen

Op de tv verschijnen tegenwoordig allerlei testen zoals het TROS-programma ‘De Tweelingtest’. Dit programma zoekt de meest identieke eeneiige tweeling van Nederland. Het blijft natuurlijk toch een bijzonder fenomeen dat twee personen zoveel qua uiterlijk op elkaar lijken. Als je weer eens op moest voor een examen en slecht was voorbereid droomde je over de mogelijkheid van een tweelingbroer die jou plekje in zou kunnen nemen, de befaamde wisseltruc.
Ruim 10 jaar geleden zat onze jongste dochter op de peuterspeelzaal. Ze was ziek en bleef een paar daagjes thuis. Al na de eerste dag werd aangebeld door twee kleine jochies, een tweeling, uit haar klasje. Ze waren zeer bezorgd en benieuwd hoe het met hun nieuwe vriendinnetje ging en kwamen een cadeautje brengen. Al die jaren heeft Lidwien met de jongens op de basisschool gezeten. Nu ze op een andere middelbare school zitten is het contact minder. MSN biedt dan altijd uitkomst. Al snel werd duidelijk dat ze met de ene jongen duidelijk meer affiniteit heeft dan de andere.
De jongens bevestigden die stelling tijdens een interview in de krant . " Ruzie over meisjes krijgen ze echter niet snel, want ze vallen beiden op andere types, al willen ze daar nog niet te veel over kwijt ". Ik hou daarover ook stevig mijn mond om geen ruzie met mijn jongste dochter te krijgen. Zeker nu de tweeling heeft meegedaan aan dat televisieprogramma en bleek dat hun gezichten meer dan 90% overeenkomen! Toch gaan Koen en Felix niet door naar de volgende ronde, omdat ze onder de 18 zijn. Ondanks dat ze ontstellend veel op elkaar lijken kan Lidwien ze 'blindelings' uit elkaar houden.
Die overeenkomst in genen en voorkeuren beperkt zich niet tot de tweelingen zelf, maar geldt ook voor andere generaties. Mijn moeder , de oma van Lidwien, had het een tijdje geleden over haar vroegere liefdes- en flirt-ervaringen. In de kerk was ze een flirt van vroeger tegen gekomen uit de periode dat ze net verkering had met mijn vader. Een jongen die naar de mening van mijn vader iets te veel flirtte met mijn moeder.De appel valt niet ver van de boom, want dat was de opa van Koen en Felix. De genen splitsen niet alleen perfect binnen één zwangerschap, maar kopiëren ook nog eens perfect over meerdere generaties!

Successie of geluk ?

Behoor jij ook tot die groep van mensen die nooit een prijs winnen?
Nou, ik wel en daarom doe ik nooit mee aan de toto, casino of andere kansspelen. Verder dan beginners geluk ben ik nooit gekomen.

Mijn oom had ook nooit echt veel geluk met prijzen. Eind vorig jaar is hij na een lang werkzaam leven overleden. Hij was ongetrouwd en ik zie u al denken, daar zal wel een mooie erfenis over zijn gebleven. Dat geluk had ik nog wel, maar dat geluk moeten we met een aantal familieleden delen. Dan nog blijft een leuk bedrag over, ware het niet dat de belasting daar de helft van int. Successierechten heet dat met een mooi woord. Daar kom je niet onderuit, dat heeft de overheid goed geregeld.

Eerst moet alles administratief afgehandeld worden en dat duurt vaak een klein jaar. Geld hebben we dus nog niet ontvangen. Zo’n suikeroom heeft natuurlijk ook nog van alles in een kluis liggen. Dus ben ik nu in bezit van een obligatielening van 184 mln. uit 1887 aan de stad Antwerpen , 30 mln. lei aan Petrol Block in Boekarest uit 1918 en diverse obligatieleningen van de Russische staatsspoorwegen.
De persoon die dit alles administratief moet afronden heeft gelijk na het overlijden alle betalingen geblokkeerd, rekeningen opgezegd etc. Kortom, goed werk geleverd. En dus ook de bank benaderd voor de waardepapieren. Dat briefje van de bank zat erbij. “Wij hebben ze naar ons hoofdkantoor gestuurd en na controle is gebleken dat deze coupures geen enkele waarden meer hebben. Het spijt ons, dat wij u niet anders kunnen berichten”.

Ook de deelname van mijn oom aan de postcodeloterij is opgezegd. De kans dat je de hoofdprijs wint is al gauw 1 op de miljoen, ook goed werk dus.En op welke straat in Nederland valt vervolgens de hoofdprijs van de postcodeloterij van juni 2005: juist… precies de postcode van mijn oom!! Buren gelukkig met een nieuwe BMW en met loten die € 12.5000,= waard bleken te zijn. Maar wij visten weer achter het net, want de deelname was opgezegd. Was dat niet gebeurd, dan hadden we toch mooi de overheid een poets kunnen bakken door een flink bedrag uit een erfenis te innen zonder successierechten te hoeven betalen.
Geluk, je moet er voor geboren zijn, zeggen ze. Maar zelfs als je net gestorven bent kan je nog pech hebben.