Toeval bestaat niet, of toch wel? Tijdens het zoeken naar een cadeautje stopte de boekhandelaar me een boek in handen, dat dezelfde dag nog relevant bleek. Het thema: omgaan met levensvragen. Dit werd actueel toen ik werd gebeld door de vader van een ernstig zieke zoon. De inmiddels volwassen zoon moet zelf beslissen over een zeldzame, levensreddende transplantatie. Niet opereren betekende vrijwel zeker sterven. Het kind voelde de druk van zijn ouders en artsen, maar wilde de keus zelf maken, los van suggesties. Maar van wie krijgt hij een objectief advies? Een raad die rekening houdt met zijn gevoelens? Voor ouders en artsen blijft dit een aangrijpend en ook emotioneel dilemma. Juist in een fase dat je als ouder je kind wilt bijstaan in een kwestie van leven en dood, kun je niet dichter tot elkaar komen.
In gesprekken met mijn collega uit het behandelend ziekenhuis merkte ik hoe complex deze kwestie ook voor artsen is. Emmanuel Schmitt beschrijft in Oscar en oma Rozerood treffend de gevoelens van een kind dat sterft. Oma Rozerood geeft hem het advies dagelijks brieven te schrijven aan een onafhankelijk adviseur. Iedere dag beleeft hij 10 jaar van zijn leven, levensecht. Na ruim een week is hij 110 jaar en heeft hij zijn leven intens kunnen beleven en vrede te vinden.
Soms biedt één klein boek meer inzicht dan professionele medische literatuur. Empathie en begrip zijn essentieel in het begeleiden van zulke moeilijke keuzes.
