VIP

TV-Stations als MTV en TMF zijn de hedendaagse createurs van jeugd-idolen, vaak popsterren. TV-beelden ontbraken bijna nog geheel aan het eind van de 50-er jaren. Foto's verzamelen van mooie VIP's was in het TV -loze tijdperk het enige alternatief. VIP's waren jonge aantrekkelijke filmsterren of VIP's van geboorte, zoals een prinses.
Onlangs trof ik prinses Irene op een besloten bijeen komst over patiëntenbenadering in het Hulskampgebouw op het Noordereiland. Een prachtig gebouw trouwens. Zij sprak tijdens haar inleiding met enthousiasme en bevlogenheid over het evenwicht tussen ratio (waar we ons iets te veel door laten leiden) en het gevoel (waar we te weinig van laten zien). We staan niet boven of naast de natuur, we zijn er een onderdeel van. Bijzonder om zo'n VIP met gemeende interesse een problematiek in een breder kader te zien plaatsen. Een presentatie die naadloos aansloot op een door mij eerder die week bijgewoonde geheel andere lezing over kerkhistorie. Een discussie in de middeleeuwen (1130) tussen Bernardus van Clerveaux en Willem van Virth ging over precies hetzelfde onderwerp.Dat thema van ratio en gevoel komt op diverse plekken terug. De RABO directeur vertelde na Irene in zijn lezing over hun bewuste logo- kleurkeuze, oranje (gevoel) en blauw (ratio). Nu zijn dat ook toevallig de kleuren van de Nassau's. De Nassau's betegelden hun vloeren daamee, inclusief een oogje. De kleur blauw en de traditionele kleur Oranje (wat geler) zag ik terug in het ontwerp van onze interieurarchitecte mw van de Wijst. Zij deed toevallig (?) ook het interieurontwerp bij het huwelijk van Willem-Alexander en Maxima. Het evenwicht zoeken tussen gevoel en ratio zal een terugkomend item blijven bij onze patiënten. Datzelfde gevoel zegt mij dat de generatie Beekhuis, Baarsma toch een beetje jaloers op mij is, want Irene blijft toch een bijzondere VIP.

'ons ' pa

'Ze lijkt op mij, ik hoop dat ze snel op haar moeder gaat lijken' zei vader Constantijn over het eerste kleinkind van Beatrix. In die baby- en kinderjaren zoeken de jonge gelukkige ouders naar overeenkomsten bij hun kroost. In de pubertijd neem je als kind lekker afstand van je ouders, jij gaat het totaal anders aanpakken in het leven. Generatie-conflicten zijn in die tijd meer regel dan uitzondering.Je kiest in je scholing en werk een eigen weg. Je bent uniek en dat wil je weten ook. Jaren later komen steeds meer signalen dat je toch (ook uiterlijk) weer op je ouders gaat lijken. Soms tot je eigen grote schrik en die van je kinderen (pestende kids hebben bij moeders het meest succes als ze roepen ' goh ma, je lijkt nu wel heel erg op oma').
Laatst werd ik abrupt herinnerd aan de gelijkenis met mijn vader bij het verlaten van Het Oogziekenhuis. Natuurlijk heb ik een heel andere baan; het runnen van een alleen staand oogziekenhuis dat via een oogzorgnetwerk in meerdere steden in zuid west Nederland actief wil gaan worden in samenwerking met andere professionals. Mijn vader runde een makelaarskantoor (Meeùs) in Breda en begon voorzichtig met uitbreiding in de Brabantse regio. Later kwam daar Limburg en Antwerpen bij. Laat nu net om de hoek van Het Oogziekenhuis de naam van makelaar Kamerbeek, verandert zijn in Meeùs! Ach, het maken van een makelaarsnetwerk is natuurlijk totaal anders dan een oogzorgnetwerk. Maar lijken op 'ons ' pa ?

virus

Heb je ook zo'n afschuwelijke hekel aan een gecrashte pc of een virus? Als alles uiteindelijk weer werkt, komt de vraag 'zet ik al die oude bestanden terug'. Toch maar even kijken wat erin staat. Voor je het weet schieten weer oude files voorbij. O ja, die powerpoint presentatie kan ik misschien nog wel gebruiken; shit, die notitie nooit afgemaakt. Na een aantal filetjes de boel maar gauw overzetten, de schijf is toch nog niet vol. Dan is echt opruimen weer wat anders. Eindelijk was ik om, we namen een nieuwe keuken. Eerst de keuken opruimen, maar voor je het weet moeten de spullen in je eigen kamer plaatsmaken voor die mooie nieuwe kookplaat met wok-pit. Dan toch maar die agenda's van de middelbare school in de prullenbak. Effen kijken, en jawwl zowaar een kranteknipsel met de foto van een jeugdvriendin, een overhoring met een dikke onvoldoende valt eruit, die afspraak die jij alleen kon lezen (je weet nog steeds met wie die was). Dat is wat anders dan een filetje op de computer deleten,dat is iets van je leventje in de prullenbak smijten en hopen dat je hersenschijfje het een levenlang nog opslaat.

Keescafé

Jaren geleden sloten we regelmatig met een aantal collega's de week af op mijn kamer met een borrel, 'het Keescafe'. Vrijdagmiddag is bijna niemand meer op het werk, of men zit op de thuiswerkplek of sjokt achter de winkelwagen bij AH. Mooi misschien dat beide partners nu werken en de mannen steeds meer thuis inzetbaar zijn, maar daarmee verdween ook een leuke sociale activiteit. Is zo'n virtueel cafe een alternatief? Een cafe heeft voor mij iets warms, een lekker pilsje, een oogcontact, kortom emotie. Een computercontact staat voor koud, kil, zakelijk. Geen emotievolle geschreven letters, maar rechte reproduceerbare type-letters. Of moet ik nog leren virtueel emotievol te zijn? Jammer dat Marjolein vd Pool nou net gaat vertrekken naar Limburg. Zij had geen cafee nodig, maar kwam al chattend aan haar nieuwe vriendje. Maar ja, daarna wel verhuizen naar het diepe zuiden. Jammer, want op het Keescafe zou ze zeker een geziene gast zijn geweest.