Vlaanderen - Nederland

Al decennia lang zijn tal van Vlamingen werkzaam in ons ziekenhuis. Sinds de invoering door Jan Pameijer van het phaco-fellowship is hun aantal nog sterker toegenomen. Ellen van Vliet en Christine Kingma zijn gestart met de klinische paden, waardoor ze vaak een opleiding in Leuven volgen. En daar komen weer contacten uit voort met van die hele charmante (heb ik begrepen) Vlaamse collega's. Tenslotte verhuizen er steeds meer collega's naar een mooi (en goedkoper) stulpje net over de grens. Zelfs in begijnhofjes in het Vlaamse land kom je "oogziekenhuizers " als bewoner tegen.
Wat is het geheim van de aantrekkingskracht van het Vlaamse land? Wekelijks kom ik diverse malen op de fiets langs de grenspaal. In de natuur kan het niet zitten , want aan de Nederlandse kant ziet de natuur er exact hetzelfde uit, als aan de Vlaamse kant. Een kronkelende rivier, koeien, grasland, reigers en vissers. De grenspaal lijkt meer op een verdwaalde raketpunt dan op een aanduiding dat vanaf hier een totaal andere bevolking met hun eigen normen en waarden zou wonen. Zelfs het asfalt vertoont geen enkele scheiding.
Tot voelt iedereen haarfijn aan dat de Antwerpse winkelstraat (de Meir) ondanks al die Ollandse ketens, een andere sfeer uitstraalt dan de Rotterdamse variant (de koopgoot). De sfeer is duidelijk bourgondischer, meer aandacht voor de schoonheid van de uitstraling en een rustiger tempo. Lunchen is geen noodzakelijke verstoring van de middagpauze, maar een moment van genot. Een polibezoek is een raadpleging en een artsenkamer is een kabinet. Terwijl de Nederlandse cultuur minder hierarchisch is, opener en directer.
Wat zou het mooi zijn als we in Het Oogziekenhuis een synergie van het beste uit beide culturen konden realiseren. "Het" ziekenhuis van de lage landen aan de zee. Eerst maar eens beginnen met een aangeklede lekkere lunch! De Nederlander gaat immers steeds meer uitgebreid lunchen, een leuk geprijsd alternatief voor het wel erg duur geworden diner bij de "euro" horeca.