Kan jouw liefde een tiny house aan?

Is de moderne trend naar tiny houses fijn of niet? Als liefde in het spel is, heb je maar weinig leefruimte nodig. Een kleine zolderkamer met een bed van 90 cm was luxe voor ons als smoorverliefde studenten. Ons nieuwste Tiny house, een Quechua pop-up strandtentje, flapte inderdaad in een paar seconden geheel uit elkaar. Met een felblauwe lucht, een stevige wind van zee en zo’n 10 graden verschil met de hitte landinwaarts, voelt de beschutting zo dicht bij elkaar liggend als een behaaglijke luxe.
De omvorming van ons Tiny house naar een nog smallere platte pannenkoekentas waar hij uit tevoorschijn kwam, is duidelijk geen seconden kwestie. Gelukkig hadden we al eens eerder hartelijk gelachen om een familie die een uurtje aan het stoeien was hun tentje weer terug in de tas te krijgen. We waren voorbereid, al kostte het de eerste keer wel ruim 10 minuten stoeien om het voor elkaar te krijgen.  “Less is more” kost duidelijk veel en veel meer tijd dan “more is beautiful”.

Uit liefde en zorgzaamheid voor onze kinderen en kleinkinderen hebben we van ons eigen huis twee tiny houses proberen te maken. Vanwege een verbouwing huizen onze zoon, schoondochter en onze twee kleinkinderen van 1 en 2,5 jaar ruim een week of 9 bij ons in. Zij op onze ouderlijke slaapkamer en in onze woonkamer, wij slapen onder het schuine dak van de logeerkamer en hebben een eigen leefruimte op zolder. 

Met “inhuizen” gaan verschillende levensstijlen door elkaar heen lopen. Geheel inleveren van je privacy, wakker schrikken van huilende kleinkinderen wedijveren met het intense geluk van een spontane liefdevolle ochtendknuffel van je kleinkind in je krappe logeerbed. Hoe ging dat vroeger toch in de tijd van woningtekorten zo vlak na de oorlog en met studenten die op kamers gingen wonen bij een hospita? Tiny klinkt leuk, maar hoe leef je je eigen leven in een beperkte ruimte als onderdeel van een grotere ruimte die je met meerderen deelt? Is onderlinge liefde de smeerolie voor succesvol inhuizen?

Echt tiny zijn de kleine huisjes die reeds 750 jaar geleden gebouwd werden in het Begijnhof van Breda. Alleenwonende vrouwen die buitenshuis hun liefde gaven, aan hulpbehoevenden. Op een zeer zonnige zondagmorgen start in de gemeenschappelijke tuin de harmonie het concierto d’Aranjuez van Rodrigo. Een werk geschreven ten tijde van de Spaanse burgeroorlog. Overwinning en dreigend verlies strijden met elkaar. 

Naarmate het stuk voortschrijdt pakken donderwolken zich langzaam samen boven het Begijnhof. Zon en onweer wisselen elkaar af, zelfs in de beste relaties. Soms is uitbreiding van woonruimte daar het gevolg van.  Zoeken naar ruimte in de relatie, zei een filosoof mij ooit, leidt tot de wens naar extra fysieke ruimte. Niet vreemd dat in de hoogtij dagen van het “ik”- tijdperk de huizen flink groter werden. Krimpen van woonruimte vraagt partners die ervoor kiezen om nader tot elkaar te komen, of individuen die hun leefruimte steeds meer buitenshuis zien. Wellicht de eerste signalen van een maatschappelijke beweging naar meer sociale cohesie, een “wij- tijdperk”.
In het Begijnhof wonen nog steeds alleen maar vrouwen, wel allemaal alleenstaand.  Soms is tiny zo klein, dat het zelfs de liefde niet lukt, om voldoende ruimte voor elkaar te hebben. Je kunt er natuurlijk nog altijd voor kiezen je liefde buitenshuis te zoeken of samen elders te gaan wonen. Het volgen van je liefde voelt altijd het fijnst, die liefdeswil is nooit tiny.