SISI

Ondanks alle capitoolgidsen, internetsitebezoeken en adviezen van vrienden is het telkens toch weer spannend aankomen in een compleet nieuwe omgeving. De eerste eigen waarneming bevat veel meer info dan je ooit vooraf verzameld lijkt te krijgen. De eigen indruk heeft toch de meeste impact.

Na donkere en koude maanden wil je aan het begin van de meteorologische lente wel een weekendje weg. Nog te vroeg voor een zonnige warme strandwandeling dus wordt het een onbekende stad verkennen. Wenen is zo’n city waar je anders niet zo makkelijk op doorreis door heen komt.

Het voeren van oorlogen was in het verleden vaak dé manier om aan landje pik te doen. De Habsburgers waren 600 jaar heer en meester in centraal Europa met een alternatieve aanpak, via uithuwelijken werd nieuw land in de familie verworven. Zeker als je vrouwen 11 of 16 kinderen baarden liep dat lekker snel op. De bloedband is ook wat sterker dan andere netwerkverbanden, makkelijk als het wat tijd kost om je te verplaatsen van het ene deel naar het ander deel van je rijk. De Habsburgers hadden niet de privejets en limousines van vandaag, het water, de donau, was hun belangrijkste verkeersader.

De twee miljoen inwoners van Wenen van ruim honderd jaar geleden zijn allemaal al weer dood, slechts de schilderijen in protserige zalen van de barokke kastelen herinneren aan keizers en veldheren. Toch droomt iedereen weg met slechts één vrouw, Sisi. Miljoenen bruidjes schitterden sindsdien als Sissi’s op hun eigen bruiloften. Het ideaal beeld van de knappe slanke beeldige vrouw die in die bombastische mannelijke omgeving zichzelf bleef. De eigenheid van Sisi maakte de grootste indruk.

Televisie

Dagelijks opent met veel bombarie het journaal met de kredietcrisis, een steeds groter gebrek aan geld. Televisieland zelf zit echter ook in een flinke (creatieve) crisis, een groot gebrek aan creativiteit. Daardoor valt men terug op het uitbrengen van oude tv-programma’s in een nieuw jasje. Geen garantie voor succes.

De amusementswaarde van praatprogramma’s beperkt zich tot het ophemelen van de presentatoren, ruimte voor de gedachten van de gast ontbreekt helaas. Wereldproblemen moeten in maximaal drie one-liners worden uitgelegd. Mathijs van De Wereld Draait Door en Paul de Leeuw, lijken in een hoog tempo hun fenomenale kennis op velerlei terrein ten toon te spreiden. In werkelijkheid zijn ze goed in het spontaan voorlezen van ingeblikte informatie via de auto-queue. Waag het als gast niet zelf alle aandacht naar je toe te trekken, als een door een giftige slang gebeten, grijpt de presentator in.

Raoul Heertje probeerde in het praatprogramma ’Heerlijk, Eerlijk, Heertje’ andere tv te maken, gesprekken zoals die in het gewone leven ook geschieden. Niet lopende zinnen, non-verbale uitingen en even wat tijd nemen om goed uit je woorden te kunnen komen. Of gewoon even wegdromen. Het levert tegelijkertijd eerlijke reacties op van gasten, die ook mensen van vlees en bloed blijken te zijn.
Terwijl de routine programmamakers vluchten in steeds heftigere extremen, lijkt de tegenstroom steeds minder te willen opkloppen, gewoon rustig de tijd nemen voor de gast.

De kredietcrisis bracht de overhitte economie terug in een rustiger tempo, wat dat betreft heeft de crisis niet alleen slechte kanten. Zo is er ook nog hoop voor die overhitte tv programmamakers, uiteindelijk komen die ook in een rustiger tempo terecht al dan niet met een lading aan kalmeringspillen.