Het journaal opent dagelijks met veel bombarie met de kredietcrisis, maar ook op tv heerst een creatieve crisis. Oude tv-programma’s worden in een nieuw jasje gestoken, vaak zonder succes. Praatprogramma’s beperken zich tot het ophemelen van de presentatoren; gasten krijgen amper ruimte voor hun gedachten en het uitleggen van complexe wereldproblemen wordt gereduceerd tot maximaal drie oneliners. Presentatoren als Mathijs van Nieuwkerk en Paul de Leeuw, lijken in een hoog tempo alles te weten, maar lezen vooral ingeblikte informatie via hun auto-queue voor. Waag het als onbekende gast niet om alle aandacht naar je toe te trekken, zodra je dat doet, grijpt de presentator in, alsof hij door een giftige slang is gebeten.
Raoul Heertje probeerde in het praatprogramma ’Heerlijk, Eerlijk, Heertje’ andere tv te maken, echte gesprekken te voeren zoals die in het gewone leven ook geschieden. Niet lopende zinnen, non-verbale uitingen en even wat tijd nemen om goed uit je woorden te kunnen komen, of gewoon even wegdromen. Het levert tegelijkertijd eerlijke reacties op van gasten, die ook mensen van vlees en bloed blijken te zijn. Terwijl de routine programmamakers vluchten in steeds heftigere extremen, groeit de tegenstroom van steeds minder opkloppen, gewoon rustig de tijd nemen voor de gast.
De kredietcrisis bracht de over verhitte economie terug in een rustiger tempo, wat dat betreft heeft de crisis niet alleen slechte kanten. Zo is er ook nog hoop voor die opgejaagde tv-programmamakers, uiteindelijk komen die ook in een rustiger tempo terecht al dan niet met een lading aan kalmeringspillen.
