Televisie

Dagelijks opent met veel bombarie het journaal met de kredietcrisis, een steeds groter gebrek aan geld. Televisieland zelf zit echter ook in een flinke (creatieve) crisis, een groot gebrek aan creativiteit. Daardoor valt men terug op het uitbrengen van oude tv-programma’s in een nieuw jasje. Geen garantie voor succes.

De amusementswaarde van praatprogramma’s beperkt zich tot het ophemelen van de presentatoren, ruimte voor de gedachten van de gast ontbreekt helaas. Wereldproblemen moeten in maximaal drie one-liners worden uitgelegd. Mathijs van De Wereld Draait Door en Paul de Leeuw, lijken in een hoog tempo hun fenomenale kennis op velerlei terrein ten toon te spreiden. In werkelijkheid zijn ze goed in het spontaan voorlezen van ingeblikte informatie via de auto-queue. Waag het als gast niet zelf alle aandacht naar je toe te trekken, als een door een giftige slang gebeten, grijpt de presentator in.

Raoul Heertje probeerde in het praatprogramma ’Heerlijk, Eerlijk, Heertje’ andere tv te maken, gesprekken zoals die in het gewone leven ook geschieden. Niet lopende zinnen, non-verbale uitingen en even wat tijd nemen om goed uit je woorden te kunnen komen. Of gewoon even wegdromen. Het levert tegelijkertijd eerlijke reacties op van gasten, die ook mensen van vlees en bloed blijken te zijn.
Terwijl de routine programmamakers vluchten in steeds heftigere extremen, lijkt de tegenstroom steeds minder te willen opkloppen, gewoon rustig de tijd nemen voor de gast.

De kredietcrisis bracht de overhitte economie terug in een rustiger tempo, wat dat betreft heeft de crisis niet alleen slechte kanten. Zo is er ook nog hoop voor die overhitte tv programmamakers, uiteindelijk komen die ook in een rustiger tempo terecht al dan niet met een lading aan kalmeringspillen.