"Cloaca"

Ruim 100.000 mensen keken al naar de tragikomische verfilming van het gelijknamige toneelstuk dat geschreven werd door Maria Goos. "Cloaca", wat letterlijk een riool of het uiteinde van het darmkanaal bij dieren betekent, is een oude begroetingskreet van vier vrienden.
De oude studievrienden zijn door omstandigheden weer even op elkaar aangewezen. Wanhopig proberen ze de oude vriendschap te herstellen. De een zit middenin een huwelijkscrisis, de ander zit diep in de problemen op zijn werk, de derde is een aan cocaïne verslaafde topadvocaat en de vierde staat vlak voor de première van zijn nieuwe theaterstuk. Een oude vriendschap eindigt als ze elkaar laten vallen als bakstenen en elk kiezen voor hun eigen hachje.
Je krabt wel even achter de oren als je eigen vrienden en vriendinnen (eind 40, begin 50), het allemaal een leuke herkenbare film vinden en je vervolgens een negatievere recensie leest. De recensente kan zich als vrouw van een kwart eeuw oud moeilijk een voorstelling kan maken van de midlife-crisis die de heren in de film plaagt. " De oude vriendschappen, die even herleeft worden en dan als een droom vervagen, is ook iets waar ik me niet verbonden mee voel. Daar moet je toch iets ouder voor zijn" ….
Dan overvalt je pas echt het idee dat je ouder wordt en niet meer wordt begrepen door het jonge dynamische deel der natie. Toch blijft het een mooie leeftijd en te zien dat je leeftijdsgenoten allemaal stoeien met die omslag in het leven. Ook in de televisie-interviews van Paul Rosenmöller zie je die omslag in passie bij zijn gesprekspartners. Ineens meer aandacht voor de meer immateriële zaken en minder voor de materiele zaken. En zolang je vrouw en haar vriendinnen de hoofdrolspelers nog aantrekkelijke jongens vindt valt het met dat ouder worden nog best mee.