NS

De weerman voorspelt een wat onnederlands weer; warm en nat. Het zal wel meevallen denk je op deze maandag midden in de zomervakantie. Tijdens het ontbijt in de tuin vallen de eerste druppeltjes. Toch waag ik het erop. Na 100 meter fietsen begint het te spoelen. Gehannes met de paraplu in de ene hand en het stuur in de andere hand . De onderkant van de pantalon wordt natter en natter. Drijfnat kom ik aan op het station, in de trein kan ik opdrogen, hoop ik.
De NS werkt helaas niet erg mee. Mijn trein rijdt niet! Tussen Breda en Rotterdam geen treinen, reizen via Roosendaal, daar (niet in Breda) staan bussen klaar... Verzopen als een kat en kwaad over zoveel onrecht en non-service van de NS, geef ik me maar over aan het onvermijdelijke. Terugfietsen naar huis door de hoosbui is geen alternatief. En dat terwijl bijna iedereen nog op 1 oor ligt op camping of thuis. Aangekomen in Roosendaal staan honderden mensen in de rij en geen bus te zien. Na ruim een half uur in een bus naar Dordrecht en hopelijk met de trein naar Rotterdam. Ruim 2,5 uur voor 50 km! En de service van de NS? Zodra ik mijn eerste schreden in verzopen toestand in de trein richting Roosendaal zette kwam een NS-enquetrice langs voor een kwaliteitscontrole! Geen informatieverstrekking, geen koffie, geen bussen! De kwaliteitsmeting is onder controle, nu nog het echte werk! Maar mijn natte pantalon was wel droog toen ik na 2,5 uur op mijn werk aan kwam....

Emily

Dit jaar wordt het Toscane. Twee weken zee en een week binnenland. Samen met het gezin met 4 vrouwen naar de Italianen, altijd weer een uitdaging. Mijn zoon, inmiddels met vrienden vertrokken naar het zuiden, komt langs als hij in de buurt is. Zo'n lang end van 2 meter imponeert die kleine Italianen een beetje.
Internet maakt boeken wel makkelijker, maar je bent alles bij elkaar toch dagen bezig om alles geregeld te krijgen. Waar naar toe? Voldoende ruimte voor 5? Zwembad? Voldoende te doen? En dan rij je straks de camping op en weet je binnen 1 minuut of de keuze goed of fout is geweest. Dat regelen van de vakantie moet toch efficiënter en effectiever kunnen. Uiteindelijk heb je in de loop der jaren toch een vast vakantieprofiel ontwikkeld. Met jonge kinderen zit je toch vaak op een camping, aan zee, in het zuiden, aardige culturele bestemmingen, sfeer en wat leefruimte voor 5-6 personen. Als iemand zo slim is om die profielen aan elkaar te koppelen kun je gewoon jouw vakantiewens koppelen aan de vakantie ervaringen van mensen met eenzelfde vakantieprofiel. Even een selectie maken en de vakantie is geregeld, klaar is Kees.De bestemmingen worden wel steeds exotischer. Collega's en vrienden vliegen de hele wereld over voor hun zomervakantie. Dat maakt het boeken niet makkelijker, want je moet dan met steeds meer zaken rekening houden. Buiten Europa ziet de wereld er toch soms verdraaid anders uit, al lijken die strandbestemmingen veel op elkaar. Mijn buurvrouw wil eigenlijk helemaal niet op vakantie. Zij heeft een tuin waar mijn tuin ruim 10 keer in past. Mijn dochter zorgt nu even voor de plantjes en kan gelijk van hun zwembad genieten. Vorig jaar zaten ze met z'n allen in Spanje in een krap houten campinghuisje op een terreintje ter grootte van een postzegel. Dat nooit meer dacht ze. Dit keer heeft haar man iets gevonden in Mexico. Wel oppassen voor orkanen zei ik nog voor de grap toen ze vertrokken. Nou dat zou wel meevallen. Niet dus, koud aangekomen in Playa del Carmen ontving ik een sms-je. Het hotel was gebarricadeerd, evacuatie en een aanstormende orkaan. Gelukkig is de orkaan Emily wat in kracht afgenomen en lijkt de schade mee te vallen. Dan heb ik toch liever wat 'enthousiaste' Italianen rond mijn blonde meiden dan een onvoorspelbare Emily orkaan over mijn kalende schedel.

Jarig

'Hoi Chris, netjes in het pak, belangrijke bespreking vandaag?' Zomaar een vluchtig contact vanochtend op het station met een jongen van de middelbare school. Hooguit 2-3 keer per jaar komen we elkaar tegen, toch leuk zo'n contact. Regelmatig loop ik nog 'kinderen' van de lagere en middelbare school tegen het lijf.
Begin juli zijn veel vrienden jarig, ook ik.
Afhankelijk van de vakantieperiode zit ik op mijn verjaardag met een klein clubje op de camping of met een grote club thuis. Soms is de vriendenclub het beu om enkele avonden achtereen op elkaars partijtje te komen en geven we een feestje met z'n allen. Sommige vrienden ken ik al ruim 40 jaar. Die langjarige vriendschappen lopen niet altijd harmonieus. Henk ken ik al sinds de kleuterschool. We zaten samen op de verkennerij, gingen op vakantie en naar dezelfde kroegen. Zo'n 15 jaar geleden kregen we woorden met elkaar. Sinds die tijd hadden we geen contact meer, al woonden we nog geen kilometer van elkaar.Twee jaar geleden hebben we elkaar weer eens gesproken, inmiddels waren we allang vergeten waar de ruzie over was ontstaan. Het voordeel van emailen is dat je een contact weer wat makkelijker kan herstellen. De ontvanger van de email is niet verplicht te antwoorden op je email. De reactie op mijn emailtje naar Henk kwam snel, en of ik op zijn verjaardag wilde komen. Op mijn feestje was hij later ook, zodat we het contact weer hersteld hebben, het was reuze gezellig.
Ik ben wel benieuwd hoe mijn kinderen contact blijven houden met hun schoolvriendjes. In het MSN tijdperk lijken ze elkaar minder snel uit het oog te verliezen, maar of die contacten ook 40 jaar volhouden is nog de vraag. Laat staan dat ze nog te repareren zijn.

Onze Stoep

Binnenkort gaat onze hele straat, De Schiedamse Vest, op de schop. De straat krijgt een totaal ander uiterlijk. Met bomen, straatstenen in plaats van asfalt en een iets breder trottoir. Een brede stoep dus. Het rookverbod in ons ziekenhuis is een heikel punt. De stoep is er in ieder geval een stuk rijker door geworden. Niet alleen personeel , maar ook onze patiënten zijn nu vaker buiten de vinden. Dat zet de mens tot nadenken blijkt. In het Rotterdams Dagblad van 1 juli j.l schrijft Trea van Vliet haar impressies op bij het passeren van de stoep van ons ziekenhuis. Daar de sfeer overeen komt met die van mijn columns, deze keer een gastspreker. StoepDoor Trea van Vliet
Na een ochtendje Rotterdamse brandweermannen interviewen op de Schiedamse Dijk loop ik naar buiten om ergens te lunchen. Het is warm. Veel blote benen, armen en buiken op straat. Niet iedereen komt er goed mee weg. Ook wordt maar weer eens duidelijk dat onze voeten doorgaans onderbedeeld zijn bij de algehele lichaamsverzorging. Rare nageltjes, eeltlagen, schilfers en vellen. Ik moet altijd even kijken en griezelen. Ik sla de hoek om, loop langs het Oogziekenhuis en word meteen door het leven tot de orde geroepen. In de schaduw van het ziekenhuis staat een Hindoestaanse vrouw naast een puberjongen in een rolstoel. Ze buigt zich over hem heen en veegt een beetje spuug naast zijn mond weg. De jongen hangt schuin voorover in de rolstoel en heeft een verband voor zijn linkeroog. Hij grijpt de hand van de vrouw, 'mama', lispelt hij blij. Een taxichauffeur helpt een oudere man voorzichtig in zijn auto. De man trilt en tilt stram zijn ene been op, tastend naar de autostoel. Hij heeft een bril op die bijna scheef staat door het dikke verband voor zijn oog. Zijn bagage staat nog op de stoep. Samen met een koffertje weer naar huis, niemand om hem af te halen.Een vrouw zit op haar koffer en rookt een sigaret. 'Kom ik u ophalen?' vraagt een bolle taxichauffeur. Ze knikt en gooit haar peuk weg. Als ze opstaat, zie je hoe wankel ze is. Het leven ontdaan van opgeblazenheid, uitgekleed tot de feiten. Tien meter trottoir. Tien meter kwetsbaarheid. Tien meter zorgzaamheid. Dat is nog eens iets anders dan oordelen over buiken en eeltvoeten.
Op het terras van Bazar bestel ik een kop soep, en peins. Dit is de tijd van eigen verantwoordelijkheid, zelfredzaamheid en initiatief nemen. Maar uiteindelijk moet je met de taxi naar huis als er een verband voor je oog zit. En moet iemand het kwijl van je mond vegen omdat je het zelf niet meer kunt. Aan het tafeltje naast me zitten twee vrouwen. Met problemen van weer geheel andere aard. De ene, een bleke met een vaal zwart shirt, tiert over haar vakantiefoto's. Allemaal mislukt. Haar vriendin kijkt vluchtig vanachter haar zonnebril en zegt dat het er anders best gezellig uitziet. Ze zuigt aan haar rietje en deelt mee dat ze een hoela-feest geeft op het strand. 'Een hoela-feest?' Ja. Een hoelafeest. Probleem is alleen dat ze niemand kent die hoela-les geeft. De blonde reageert niet en kriebelt aan haar benen. Ook zij heeft rare voeten, haar sandalen verbergen niets. De hoela-vrouw zucht en bladert lusteloos in een tijdschrift. Nieuwe vragen doemen op. Waar verveling eigenlijk vandaan komt, bijvoorbeeld. En hoe leuk ik een hoela-feest zou vinden. Ik reken af en loop terug. Voor het ziekenhuis staan inmiddels andere mensen op de stoep. Met hetzelfde verhaal, voor wie het wil horen. mailto:treavanvliet@zonnet.nl