Binnenkort wordt de straat volledig vernieuwd. Er komen bomen, straatstenen in plaats van asfalt en een iets breder trottoir. Tegelijkertijd wordt de stoep ook gebruikt door patiënten en personeel om even te roken. Het rookverbod in het ziekenhuis heeft de straat levendiger gemaakt. Trea van Vliet zette de sfeer op de stoep aan tot het schrijven van een column (Rotterdams Dagblad, 01-07-2005).
“Na een ochtendje Rotterdamse brandweermannen interviewen op de Schiedamse Dijk loop ik naar buiten om ergens te lunchen. Het is warm. Veel blote benen, armen en buiken op straat. Niet iedereen komt er goed mee weg. Ook wordt maar weer eens duidelijk dat onze voeten doorgaans onderbedeeld zijn bij de algehele lichaamsverzorging. Rare nageltjes, eeltlagen, schilfers en vellen. Ik moet altijd even kijken en griezelen. Ik sla de hoek om, loop langs het Oogziekenhuis en word meteen door het leven tot de orde geroepen. In de schaduw van het ziekenhuis staat een Hindoestaanse vrouw naast een puberjongen in een rolstoel. Ze buigt zich over hem heen en veegt een beetje spuug naast zijn mond weg. De jongen hangt schuin voorover in de rolstoel en heeft een verband voor zijn linkeroog. Hij grijpt de hand van de vrouw, 'mama', lispelt hij blij. Een taxichauffeur helpt een oudere man voorzichtig in zijn auto. De man trilt en tilt stram zijn ene been op, tastend naar de autostoel. Hij heeft een bril op die bijna scheef staat door het dikke verband voor zijn oog. Zijn bagage staat nog op de stoep. Samen met een koffertje weer naar huis, niemand om hem af te halen. Een vrouw zit op haar koffer en rookt een sigaret. 'Kom ik u ophalen?' vraagt een bolle taxichauffeur. Ze knikt en gooit haar peuk weg. Als ze opstaat, zie je hoe wankel ze is. Het leven ontdaan van opgeblazenheid, uitgekleed tot de feiten. Tien meter trottoir. Tien meter kwetsbaarheid. Tien meter zorgzaamheid. Dat is nog eens iets anders dan oordelen over buiken en eeltvoeten.
Op het terras van Bazar bestel ik een kop soep, en peins. Dit is de tijd van eigen verantwoordelijkheid, zelfredzaamheid en initiatief nemen. Maar uiteindelijk moet je met de taxi naar huis als er een verband voor je oog zit. En moet iemand het kwijl van je mond vegen omdat je het zelf niet meer kunt. …… Ik reken af en loop terug. Voor het ziekenhuis staan inmiddels andere mensen op de stoep. Met hetzelfde verhaal, voor wie het wil horen. mailto:treavanvliet@zonnet.nl
