Je hebt feestjes en feestjes. Sommige voelen als een verplichting, zoals dit feestje van een 'loopvriendin' mijn partner. Bij hun atletiekclub rennen iedere week zo'n duizend mensen in groepjes door het bos, al kletsend alsof het een zwerm bijen is. Allemaal met elkaar aan het 'kleppen' tijdens het ‘strekken’ van de benen. Die dames weten waarschijnlijk alles van elkaar, en misschien ook van mij. Al weet je dat nooit helemaal zeker. Dat werd duidelijk toen één van de partners op het feestje over mijn werk begon wist ik het zeker.
Door onverwachte ontmoetingen werd het toch een heel leuk feestje. We liepen onze 'oude' buren van zo'n 20 jaar geleden tegen het lijf. Tot zover natuurlijk niets bijzonders. Bijzonder was de reden voor het feestje. Na jarenlang haar zoon in haar eentje te hebben opgevoed, vond de 'loopvriendin' eindelijk een leuke partner. Eindelijk zat het haar eens mee, sloeg het noodlot toe. Ze bleek kanker te hebben. Dit feestje vierde ze omdat chemokuur was afgerond én haar zoon jarig was. Wat een moed om zo positief door het leven te lopen!
