Geluid

Met mooi weer is iedereen buiten en dat kun je goed horen. Zeker als met een examenfeest of een straatfestival de geluidsboxen flink open staan.

Architecten zitten met geluid in hun maag. Een goede akoestiek is iets anders dan een geluidsloze ruimte. Moeten we zoveel mogelijk stilte om ons heen zoals in de 1e klas treincoupe, of willen we het geroezemoes van de 2e klas? Vooral de uitschieters lijken ons te irriteren, de keihard pratende mobiele beller in de eerste klas of de gettoblaster in de tweede klas.

De 'silent disco' op de Parade pakt het slim aan, iedereen een draadloze koptelefoon op en swingen maar. Een combinatie van gezamenlijk dansen, luisteren naar dezelfde muziek en geen geluidsoverlast. Het werkt aanstekelijk, zodat ook ik de koptelefoon op zet. Blijft de vraag wat nu het meest opviel voor de als maar foto's nemende persfotograaf; het geluidloos dansen van swingende studentes of 'heren in pak' met een koptelefoon op. Het zal wel de combinatie geweest zijn van 'geen geluid' en 'geen gezicht '. Gelukkig koos de fotoredactie van de krant voor de studentes, anders hadden we nog mooi op de voorpagina gestaan.

Klantvriendelijk

Verhuizen van een ongeordende bende doet me denken aan de studententijd. Leuke meiden helpen verhuizen die van te voren geen doos hadden ingepakt en waar eerst de vaat nog gedaan moest worden.

Bij mijn boekhandelaar was het laatst niet anders. Hij leek een onmogelijke opdracht te hebben bedacht.. Zoek 40 mensen die gratis op een zondag bij een temperatuurtje van bijna 30 graden en een WK interland van NL op tv , willen sjouwen met boeken, inruimen van schappen, computers afschakelen etc.

Je moet wel een verdomd goeie winkel zijn, wil je zonder blikken of blozen aan je klanten vragen zich dan om half negen te melden voor zo'n verhuizing. Hoe haal je in je hoofd!

Toch bestaan ze nog die vrijwilligers die hun handen uit de mouwen steken, gewoon omdat het leuk is. Of alle boeken in de juiste volgorde staan is de vraag , maar dat studentengevoel was weer even terug, evenals de alcohol om de dorst te lessen. En ja… die leuke meiden waren er ook weer.

Honderd

Meeste vijftigers trouw aan partner, kopt de krant. Met al die scheidingen om me heen dacht ik tot een minderheid te horen. Toch zaait zo'n bericht twijfel. Volgens het CBS zijn vrouwen met een nieuwe partner tevredener dan vrouwen die nog met hun eerste partner getrouwd zijn. Voor mannen geldt het tegenovergestelde. Dat is even puzzelen, mannen lijken tevredener dan vrouwen in hun eerste relatie. Vrouwen gaan er op vooruit met een tweede man, terwijl diezelfde man erop achteruit blijkt te gaan! Vreemd.

Toch maar weer feesten, zoals met een bevriend stel ( eerste huwelijk) omdat ze samen honderd worden. Een memorabel moment, dat geldt wat minder voor het schrijven van columns, al staat de teller met deze column ook op honderd. Geen nood, ik blijf toch nog even voor u schrijven, mijn trouwe leespartner.

Recepties

Culturele manifestaties worden steeds grootser en kunnen niet zonder sponsors. Die bedrijven mogen hun VIP's uitnodigen voor speciale avonden. Zo stond ik oog in oog met een schitterende creatie van Rembrandt in het Rembrandthuis, vaak alleen of met een enkele minister of andere VIP, in een ruimte waar je normaal moet dringen om een stukje van bijvoorbeeld zijn zoon Titus te kunnen bewonderen.

Slechts een heel select aantal VIP's waren uitgenodigd, al stond het nauwe straatje vol met auto's met chauffeurs. Door de huidige veiligheids-hausse hebben hote-me-toten wel altijd lekker hun auto bij de hand.

Tijdens het hapje en drankje mag je netwerken. Ook Rembrandt zelf bedreef deze combinatie van handel en cultuur. Dat ging hem minder goed af dan schilderen.

Zelf geniet ik liever in prive sfeer van kunst en cultuur, lekker op het fietske naar het Elastiek festival in Hilvarenbeek om Trijntje, Toets etc. te horen spelen.

Dat je daar toevallig een hoge ambtenaar van VWS tegen het lijf loopt, ach... ritselen zit nou eenmaal in mijn bloed.

kritiek

In het geven van minder of meer ongezouten kritiek zijn wij Nederlanders zeer bedreven. Terwijl andere nationaliteiten graag wat terughoudend zijn, staan wij graag snel met onze mening klaar. Kritiek leveren is één, kritiek verdragen is andere koek.

Hoe reageren we zelf op kritiek?

Voor de Amerikanen is Nederland eigenlijk geen issue. Alleen bij terroristische acties, en alles wat daar in de verste verte op lijkt, komen we in het nieuws. Een relatief klein Rotterdams vuurwerkincidentje vind je bijna niet terug in de Nederlandse kranten, maar staat prominent in de Amerikaanse kranten en op tv. Rare Amerikanen, extreem angstig voor een onverwachte aanslag.

Tot diezelfde Amerikanen ons gaan doorlichten, zoals onlangs in de New Yorker door Jane Kramer gebeurde. Dan worden we afgeschilderd als een onwrikbare natie tav allochtonen, helemaal niet zo verlichtend. Nederlanders gaan confrontaties liever uit de weg en gaat krampachtig en lachwekkend om met zijn ‘allochtonen’.Vooraanstaande Nederlanders ( wie leest anders de NY-er ?) wezen in hun reacties deze kritiek geheel van de hand. Weer een domme Amerikaan zonder Europese culturele bagage las je tussen de regels door.

Tijdens het debat met en over minister Verdonk moest ik er even aan terug denken. Die Amerikanen zijn soms zo gek nog niet.