Wij Nederlanders zijn meesters in het geven van kritiek, vaak ongezouten en direct. Terwijl andere nationaliteiten graag wat terughoudend zijn, staan wij graag snel met onze mening klaar. Kritiek leveren is één, kritiek verdragen is andere koek. Hoe reageren we zelf op kritiek?
Voor de Amerikanen is Nederland meestal geen onderwerp van gesprek, tenzij het om terroristische acties komen we in het nieuws. Een relatief klein vuurwerkincident in Rotterdam haalt nauwelijks het nieuws in de Nederlandse kranten, maar staat prominent in de Amerikaanse kranten en op tv, een teken van extreme angst van Amerikanen voor onverwachte aanslagen.
Toch wordt het anders wanneer diezelfde Amerikanen ons gaan doorlichten, zoals onlangs in de New Yorker door Jane Kramer gebeurde. Ze schilderde Nederland af als een onwrikbare en ongemakkelijke natie ten opzichte van allochtonen, verre van verlichtend. Nederlanders vermijden confrontaties liever en gaan krampachtig en lachwekkend om met ‘allochtonen’. Vooraanstaande Nederlanders wezen in hun reacties deze kritiek meteen van de hand als onwetendheid van een ‘domme’ Amerikaan zonder Europese culturele bagage. Tijdens het debat met en over minister Verdonk moest ik er even aan terug denken: misschien zijn die Amerikanen zo gek nog niet.
