In het geven van minder of meer ongezouten kritiek zijn wij Nederlanders zeer bedreven. Terwijl andere nationaliteiten graag wat terughoudend zijn, staan wij graag snel met onze mening klaar. Kritiek leveren is één, kritiek verdragen is andere koek.
Hoe reageren we zelf op kritiek?
Voor de Amerikanen is Nederland eigenlijk geen issue. Alleen bij terroristische acties, en alles wat daar in de verste verte op lijkt, komen we in het nieuws. Een relatief klein Rotterdams vuurwerkincidentje vind je bijna niet terug in de Nederlandse kranten, maar staat prominent in de Amerikaanse kranten en op tv. Rare Amerikanen, extreem angstig voor een onverwachte aanslag.
Tot diezelfde Amerikanen ons gaan doorlichten, zoals onlangs in de New Yorker door Jane Kramer gebeurde. Dan worden we afgeschilderd als een onwrikbare natie tav allochtonen, helemaal niet zo verlichtend. Nederlanders gaan confrontaties liever uit de weg en gaat krampachtig en lachwekkend om met zijn ‘allochtonen’.Vooraanstaande Nederlanders ( wie leest anders de NY-er ?) wezen in hun reacties deze kritiek geheel van de hand. Weer een domme Amerikaan zonder Europese culturele bagage las je tussen de regels door.
Tijdens het debat met en over minister Verdonk moest ik er even aan terug denken. Die Amerikanen zijn soms zo gek nog niet.
