Het is de gruwel van iedere musicus, tijdens de uitvoering breekt een snaar van je instrument. Tijdens de voorbereiding heb je overal aan gedacht. De partituur uitgebreid bestudeerd, talloze malen geoefend, de zaal van te voren bekeken, je instrument nog een keer gestemd, programma doorgenomen en op tijd naar bed gegaan.
En dan toch, net in het moeilijkste gedeelte van je muziekstuk, wanneer het net iets stroever verloopt dan je wenst, geschiedt het onvermijdelijke; je snaar breekt. Een onmogelijk moment, je wilde net de volgende passage gebruiken om weer lekker in je ritme te komen.
Het liefst zak je door de vloer, maar alle aandacht is op jou gericht. Je moet verder, maar geheel verbloemen kan niet. Je probeert jezelf terug te vinden, terwijl je tegelijkertijd als het ware uit je zelf treedt. Je ziet jezelf bij de horde liggen op de grond. Allemaal fracties van seconden, die uren lijken te duren.
Strompelend pak je de draad op. Je wilt toch nog vlotjes over de finish komen, ook al is het een beroerde eindtijd. Gelukkig heb je ook geleerd je kruit niet aan het begin geheel te verschieten en gelijkelijk over de uitvoering te verdelen. De geplande uitsmijter helpt je over de uitglijder heen te komen in plaats van strompelend de finish te bereiken.
Het vervelende gevoel blijft, maar hartverwarmend is de reactie van die musici en sporters die het gevoel zelf zo goed kennen. Volop getraind en toch gestruind. Ze weten jouw gevoelige snaar te raken waardoor je toch weer de draad oppakt. Dat ultieme gevoel blijft trekken, eens zal de uitvoering perfect zijn.
