De meest bizarre verbindingen kom je tegen in de met vier Oscars bekroonde film Poor Things van regisseur Yorgos Lanthimos. Een grandioze, uiterst excentrieke film die tegelijkertijd afrekent met de preutsheid van de hedendaagse film- en tv-industrie. Samengestelde wezens verschijnen op het scherm: combinaties van de bovenkant van het ene dier met de onderkant van een totaal ander beest. Bella, een jonge vrouw, wordt door een excentrieke chirurg weer tot leven gebracht. Ze krijgt het brein van een baby geïmplanteerd en wordt opnieuw opgevoed. In het echte leven dienen implantaten om zieken te herstellen, waarbij ze mentaal volledig zichzelf blijven. De film schetst echter het angstaanjagende idee dat mensen een totaal nieuwe identiteit kunnen krijgen, terwijl hun lichaam hetzelfde blijft. Bella is uitgegroeid tot een prachtige, jonge feministische vrouw, maar de band met haar familie is verbroken; ze zijn nu vreemden voor elkaar.
Al ruim dertig jaar lopen we als groepje van zes mannen op carnavalszaterdag een kroegentocht. Daar gaat menig kroegbezoek aan vooraf om ons thema en onze outfit te bepalen. Elk jaar twijfelen we of we ook mee zullen doen aan de officiële carnavalsoptocht. Dit jaar, na 33 jaar, is het er toch van gekomen. Als kleine groep met twee kleine wagens trokken we door een sfeervolle stad. Het publiek langs de route bestaat grotendeels uit wildvreemden waarmee je direct contact moet maken. In een fractie van een seconde selecteer je de juiste persoon, vertel je je verhaaltje, doe je je act, en laat je de omgeving lachend achter. Het is kortom een tijdelijk verbinden met vreemden, en een warm gevoel achterlaten.
Volgens de media gaat één op de zeven Brabantse carnavalsvierders vreemd tijdens deze feestperiode waarin mensen even uit hun gewone zelf stappen, in lijn met eeuwenoude tradities en rituelen. Vreemdgaan is hier wel heel ruim gedefinieerd; zelfs een zoen op de mond valt eronder. In die vertrouwde, lokale omgeving liggen de verbindingen tussen verleden, heden en toekomst voor het oprapen. Net zoals het spontaan uiten van gevoelens over vrienden die je verloren bent. Het zijn juist die spontane en soms emotionele contacten met vrienden en vriendinnen met wie je al tientallen jaren een band hebt, die het feest zo mooi maken. Het ene jaar kom je ze toevallig tegen, het andere jaar misschien helemaal niet. En ja, romantisch zoenen kan soms deel uitmaken van de onderlinge verbondenheid. Aan het eind van het feest keer je weer terug naar wie je was. Het tijdelijke verbinden heeft je niet vervreemd van je dierbaren en voelt zeker niet als een Poor Things ervaring. Even ‘vreemdgaan’ is toch iets anders dan voor altijd een vreemde worden.
