In een zaal vol met grijze koppen, oudere werkgevers, roerde de jeugdige voorzitter van de jonge werkgevers het thema van solidariteit tussen de generaties aan. De babyboomgeneratie pensioneert en is de krimpende beroepsbevolking nog bereid bij te dragen aan de uitwassende vergrijzing? Hij zag het somber in, want de jeugdige generatie kiest voor het "what's in for me" principe. Een generatie die van alles moet; beide partners een uitdagende baan, quality-time, leuke kinderen en een leuk (duur) 30-jaren huis. Niet een generatie die gelijk klaar staat om op te treden als mantelzorger. Dat is jammer als je als oudere zorg nodig hebt, maar was de babyboom ook niet een generatie die vooral goed voor zichzelf zorgde?
Er is hoop want de jongste generatie kiest voor sociale cohesie, de gezinsbinding is belangrijk, individualisme is over. Het ouderlijk huis is een warm nest. Kwaliteit van het leven is belangrijker dan geld. Vandaar dat de scholieren nu staken om beter onderwijs, onder leiding van Sywert van Lienden, de jeugdige zeer wel bespraakte voorzitter van hun actiecomité. Sywert imponeert kamerleden, ambtenaren en mediavertegenwoordigers, maar moeder en docent maken zich zorgen of hij de sets van 5 VWO wel haalt. Wat een leerervaring toch? Maar ja, je wilt als school toch ook wel even profiteren van de media-aandacht rond één van je leerlingen. En laat mijn zwager nou net naast zijn uurtjes gymnastiek, ook nog verantwoordelijk zijn voor de PR van Sywert's school. Heeft hij uiteindelijk toch nog baat bij het lakse gedrag toentertijd van zijn nu reeds gepensioneerde collega's.
