'Het is aan' durfde je pas na een tijdje te erkennen. Na een poos was het uit. Je zag elkaar van de ene op de andere dag niet meer. Vaak knallend en vol tranen uit elkaar. Compleet uit het oog verloren.
Heden ten dage lijkt dat bij mijn kinderen anders te gaan. De mobiel rinkelt continue van de vele belletjes en sms-jes. Al zijn het nog niet de honderden smsjes per maand, die hun vriendinnen met hun vriendjes uitwisselen. Al snel komen vreemde gezichten slapen. Alles lekker samen doen. En dat is het uit, maar nog niet over, ze blijven vrienden en ook nog slapen. Niks geen knallen, redelijk beheerste emotie, ze drijven als het ware langzaam uit elkaar.
Jeugdvriendschappen zijn er om te koesteren. Nieuwe aanhang wringt zich daar tussen, dat kan goed en minder goed uitpakken. Het gaat snel verkeerd als het niet klikt tussen jouw nieuwe liefje en je jeugdvriend, of andersom. Jeugdvriendenschappen verdwijnen daardoor uit beeld of je ontloopt elkaar.
Na heel wat jaren tref je het stel op een feestje. Ontlopen kan niet meer, toch het gesprek maar openen en de oorzaak van de wrijving er uit gooien. En dan is er ineens ruimte voor positieve emoties. Het hoge woord is er uit, straks is het misschien wel weer aan.
