Het is weer knap druk op de weg en in de trein; de scholen zijn begonnen en dat is te merken. Interessant genoeg komt het woord ‘school’ van het Griekse skolè, wat ‘vrije tijd’ betekent, tijd voor studie, onderzoek en contemplatie. Tegenwoordig zien maar weinig studenten school als vrije tijd, en de docenten klagen over te weinig ruimte voor reflectie en onderzoek. Scholen en universiteiten lijken steeds meer op fabrieken waar economische belangen boven persoonlijke vorming gaan.
Mijn eigen vrijheid werd op deze eerste schooldag ook sterk beknot. In het kader van 'weer samen naar school' hield de politie streng toezicht op de verkeersregels. Na 52 jaar zonder problemen met fietsregels ging het mis. Een rood verkeerslicht betekent extra opletten bij oversteken. Uiteindelijk ben ik in de politieval gelopen. Midden op het kruispunt wachtte ik netjes op de kruisende auto's, een tergend langzaam rijdende politieauto stopte om mij te beboeten voor door rood rijden. Een plakkaat van € 25,00 en een gemiste trein. Het was mijn eerste handgeschreven bon ooit, maar dat maakte het niet minder frustrerend.
Balend van zoveel onrecht kwam ik op mijn werk opnieuw op politie tegen, dit keer kwamen ze op bezoek voor een presentatie over logistiek, inclusief koffie en taart! Die keken niet op van een bonnetje meer of minder en vonden het wel een service dat boetes nog handmatig werden uitgeschreven. Vrijheid om bonnen te laten verdwijnen leren ze niet op de politieschool, maar taart laten verdwijnen kunnen ze als de beste!
