Dynamiek is overal, zelfs aan het einde van je leven. Begraven kan op allerlei manieren: in de grond, een muur, een urn, en zelfs internet zijn diverse opties om te rouwen. In onze hectische wereld lijken plekken voor stilte steeds zeldzamer Een van die laatste stilteplekken is het kerkhof.
Op de sterfdag van mijn vader bezoek ik zijn graf. Het is meestal heel rustig, behalve bij de graven van voormalige bewoners uit het woonwagenkamp. Daar geen simpel zuiltje of een steen, maar een compleet mausoleum vol foto's en ornamenten. Nabestaanden poetsen de stenen en het intensief 'kuisen' van het parkje – aandachtig en devotioneel.
Toch lijkt ook deze rust kwetsbaar voor de voortrazende dynamiek van het alledaagse leven. Zo wilde onlangs een dame in België in hoge nood, dwars over de begraafplaats rennend, de kortste route nemen tussen het café en haar huis. Ze kon het niet meer ophouden, hurkte bij een grafsteen voor steun, maar die viel boven op haar. De volgende morgen werd ze morsdood aangetroffen.
In Maastricht voeren ze inmiddels op hun monumentale begraafplaats toneelstukken op. In Memoriam is een voorstelling over tragiek en troost. Straks komt iemand nog op het idee de plaatselijke begraafplaats om te vormen tot een variant op het spookslot van de Efteling. Hopelijk is er voor mij straks nog wel een plekje vrij op een laatste rustplaats vol met stilte. Of moet ik straks een 'stille' website openen voor rouwbeklag om ultieme rust te ervaren.
