In zijn verhaal laat wielrenner Jan Janssen me onbedoeld zien wat hem tot een groot sportman heeft gemaakt. Tijdens de expositie Koerstrui in de Grote Kerk in Breda wijst hij op de prachtige foto van zichzelf op het grote doek. “Jammer dat het door de plooien in het doek nu lijkt alsof ik niet recht vooruit kijk”, zegt hij. Jan, Nederlands grootste wielrenner, heeft nog steeds oog voor detail en perfectie. In 1968 zat ik als vijftienjarige gekluisterd aan de autoradio op de Italiëlei in Antwerpen, Jan won toen de Tour de France. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Op de laatste dag pakte hij in een spannende tijdrit de gele trui af van zijn Vlaamse rivaal Herman van Springel.
Toen ik Jan vervolgens de groeten overbracht van een gemeenschappelijke kennis, barstte hij los over een ogenschijnlijk klein detail uit zijn leven, “Dan moet ik je nog een verhaal vertellen”. In de winter van 1969 vliegt een vogel door de voorruit van Jans auto, waardoor hij hulpeloos langs de weg staat in West-Brabant. Hij is bang dat hij te laat zal zijn voor de start van de zesdaagse van Bremen. Een auto stopt, en de chauffeur brengt hem meteen naar Utrecht, zonder een cent te willen ontvangen. Bijna dertig jaar later, in 1996, vraagt een onbekende man Jan om zijn levensverhaal te vertellen op een personeelsfeest. Het blijkt dezelfde chauffeur te zijn, de vader van onze gemeenschappelijke kennis. Jan stemt zonder aarzelen toe, want hij vergeet geen details over zijn successen. Sindsdien zijn ze vrienden voor het leven. Detailkennis en streven naar perfectie zijn na al die jaren nog steeds aanwezig in Jan.
In het boek Een zinvol leven van Fokke Obema las ik de stelling van de Amerikaanse psycholoog Dan McAdams: “Als jij me wilt kennen, moet je mijn verhaal kennen, want dat bepaalt wie ik ben”. Dat geldt natuurlijk ook voor mezelf. In deze blog breng ik veel verhalen onder woorden. Door ze te delen en te analyseren, probeer ik een persoonlijke levenswijsheid te destilleren. Voorlopig hou ik het bij ‘Mede - mens – zijn’. Een levensdevies dat aansluit bij wat Maud Vanhauwaert uitdraagt: “Niet het cultiveren van de eigen identiteit zou voorop moeten staan, zoals je nu overal ziet, maar het cultiveren van de nieuwsgierigheid naar de ander”.
Digitale storytelling is in opkomst. Tijdens autoritten luister ik steeds vaker naar podcasts, een digitale vorm die het dichtst in de buurt komt van de intimiteit van puur vertellen. Het zijn vaak verhalen, een narratief waarin duurzaamheid, spiritualiteit en de hernieuwde verbinding tussen mens en natuur centraal staan. Verhaallijnen worden op een persoonlijke manier gebracht, met de moed om iets van jezelf te laten zien en met een betekenisvolle boodschap. Als een verhaal goed is opgebouwd, zorgt het voor een unieke ervaring. Dat deed Jan met zijn verhaal, zelfs al was ik de enige toehoorder.
