Soms gebruiken we woorden zo vaak dat we niet stilstaan bij de betekenis van zo'n woord. Het woord ‘lijden"’ doemde afgelopen weken een aantal keren opvallend vaak bij mij op. Lijden is iets wat we vaak verbergen, achter de gesloten deuren van verpleeg- en verzorgingshuizen of gewone huizen, en als het zichtbaar wordt, zoals bij de paus, voelen we ons ongemakkelijk. We willen lijden niet zien en denken snel aan een gezonde opvolger. Iemand zien lijden, wat kunnen we ermee?
In Aan de oever van de Piedra van Paulo Coelho wordt lijden verbonden met liefde. We lijden omdat onze liefde geen erkenning vindt, omdat we meer geven dan ontvangen of omdat we blind het risico van die liefde aangingen. Coelho benadrukt dat lijden ons moet leren dat liefde draait om echte verbinding met de ander, niet om edelmoedig handelen opdat we ons zelf zien als edelmoedige en wijze mensen.
Uit diezelfde drang om te helpen ontstond twee eeuwen terug de moederstichting van het ziekenhuis, Stichting voor Ooglijders. Ooglijders, lijders aan het oog. Dankzij de medische vooruitgang kunnen we tegenwoordig het lijden vaak beperken of verzachten, of zelfs volledig wegnemen. We kunnen het lijden steeds vaker geheel doen verdwijnen. Toch blijft het einde van ons leven vaak gepaard gaan met lijden. De medische sector probeert patiënten uit hun lijden te verlossen; lukt dat niet, dan volgt het overlijden. Dit woord ‘overlijden’ duidt perfect het einde van een lijdensproces aan: het lijden is voorbij. Door langer stil te staan bij zulke woord kan zelfs een trieste gebeurtenis een wat positiever gevoel geven.
