Een zondagmiddag in november staat meestal in het teken van herfststormen, kale bomen en de eerste koude nachten. Dit jaar is alles anders, de blaadjes hangen nog gewoon aan de bomen, de zon schijnt en de hemel is strakblauw. Het voelt meer als lente dan herfst.
Mijn wijk, ooit een dorp houdt Brabantse tradities graag in stand. Terwijl het weer lenteachtig is botsen de vele tradities en culturen fel op elkaar. Sint is net aangekomen in Nederland en maakt zijn opwachting. De nazaten van de Poolse bevrijders (zij verlosten ons van de Duisters maar ook vele meisjes van hun maagdelijkheid) vieren even verderop in het gemeenschapshuis een Poolse landdag. In de diverse cafés klinkt al carnavalsmuziek, want ook dat seizoen begint op 11 november en in de kerk worden paradijselijke klanken voortgebracht.
Het engelenconcert, geïnspireerd door Dante's De goddelijke komedie, ademt harmonie en gevoel. Het neemt afscheid van de twintigste-eeuwse avant-garde en omarmt passie als kern van muziek. Sopranen vullen de kerk met engelenklanken, terwijl de koperen klanken van de carnavalsmuziek van buiten zachtjes doordringt. Het lijkt alsof feestvreugde hemel en aarde verbindt.
Dante wist de relatie tussen intellect en passie in het paradijs treffend te schetsen. In hel en vagevuur is intellect leidend, maar het paradijs betreedt hij aan de hand van zijn aardse geliefde Beatrice. Hemelse sferen kunnen alleen met beelden worden geschetst en vanuit het hart worden beleefd.
Het weer mag dit jaar dan niet onstuimig zijn, de mens lijkt weer vol passie te zitten. Dat maakt dit aardse paradijs wel een stuk mooier.
