Overal in het Westen lijken winkels op elkaar, niet verwonderlijk dat de verschillen op straat vervagen. Toch blijft Amerika het land van extremen. In Chicago zie je extreem dikke mensen naast een Apple-winkel die uitpakt met een superdunne iPod, zo dun als twee creditkaarten. Het is maar waar je je geld aan uitgeeft.
Een vliegtrip naar de States biedt genoeg tijd om hierover na te denken, vooral door de eindeloze rijen. Eerst aanschuiven op de weg naar het vliegveld en daarna in lange rijen voor security checks.
Innovaties in deze sector lijkt vooral te zitten in steeds nieuwe vormen van security checks, waarvan vaak twijfelachtig blijft. Deze keer mag ik mijn schoenen aanhouden, ondanks een 'speciale security check'. Dat bespaart me de gewone wachtrij.
Vroeger werkten mensen inde agrarische sector om voedsel te kweken om te kunnen eten en drinken, nu besteden mensen in hun job veel tijd aan security, maar wat levert het echt op? Bij de controleert de douanebeambte alleen de buitenlandse passagiers, met een portable camera incl. vingerafdruk opname, een portable printertje en een mobiele telefoon. Tegelijkertijd toont CNN op het tv-scherm vreselijke beelden van de aardverschuivingen in 'zijn' Pakistan. Na deze check gaan we met ons bonnetje gewoon weer tussen passagiers zitten die niet zijn gecontroleerd.
Ondertussen zijn de Amerikaanse vliegtuigmaatschappijen praktisch failliet, wat goed merkbaar is te merken aan de teruglopende service. Terwijl ik me wring tussen de stoelen aan boord, perst een veel te dikke buurman zich naast mij. Ik zal het de komende ruim 8 uur moeten doen met een halve stoelruimte en een armleuning. Mijn buurman geniet van een karige vette hap, en betaalt extra voor een biertje, terwijl ik probeer te slapen. Een kleine drie uur later werkt hij het 'ontbijt' naar binnen. Bij de douane heeft hij niets aan te geven, behalve overgewicht. Hij heeft geluk want er is nog geen beveiligingsbeambte met een mobiele weegschaal gesignaleerd.
