PAIREN

Wim, een kennis, zit rustig tegenover mij in de trein. Hij reist regelmatig naar Den Haag. Geen spoortje nervositeit te bespeuren, terwijl de voorpagina van de plaatselijke krant prominent meldt dat Wim aan 'pairen ' doet. Wim heeft een probleem en hij is niet de enige. Van Brabant tot in Rio, van Venetië tot in New Orleans proberen ze samen een probleem op te lossen. Pasen, de herdenking van de wederopstanding van Christus, valt nooit op een vaste datum. Het kan laat of vroeg in het jaar vallen. Dit jaar valt Pasen extreem vroeg, en daarmee ook de veertigdaagse vastentijd die daaraan voorafgaat. Dus ook de carnaval, om nog even voor de vasten uit te pakken, valt extreem vroeg.
     Direct na Nieuwjaar zitten de mannen van de vaste carnavalsclub daarom in het café om het thema voor dit jaar vasttestellen. Waar je normaal gesproken zo’n zeven à acht weken voor hebt, moet nu in vier weken gebeuren. Dat vraagt snel overschakelen van het Kerst- en Nieuwjaars gevoel naar een ontluikende voorjaarsprikkeling. We gaan als 'zonen van Prins Bernhard'. Veel vliegtuigjes vouwen, anjers maken van papieren zakdoekjes, koltruien, medailles enzovoort.
     En Wim? Die moet "pairen". Niks geen seksistische uitspattingen. In Nederland geven we niet makkelijk formeel ruimte voor minderheidsculturen. Dus Wim krijgt als Tweede Kamerlid ook geen vrij voor carnaval. Hij moet een zuidelijk oppositielid vinden dat ook vrij neemt, zodat de stemverhouding bij eventuele stemmingen gelijk blijft. Gelukkig weet Wim dat ook in de Nederlanden geldt dat de culturele achtergrond sterker is dan de politieke voorkeur. Die PvdA’er zal hij zeker wel vinden. En wij, ‘de mannen’? We krijgen een hogere erfenis, want ook Lockheed schijnt nog wat extra geld aan 'ons pa' te hebben gegeven.