Vol trots reed één van onze medewerkers met haar eerste kleinkind door het pand. Terecht, het is een schattige baby en de jonge oma mag er ook nog best wezen. Terwijl we aan het vergaderen zijn, maken we toch even tijd vrij om de kleine te bewonderen. Dure vergadertijd gaat verloren, zie je een collega denken.
Even later onderhandelen we met de zorgverzekeraars. Mannen schijnen een vergadering altijd te beginnen met koetjes- en -kalfjespraat, ter bevordering van het onderhandelingsklimaat. Dus praten we even over het nog recente vaderschap van één van de zorgverzekeraars. Als verrassing komt naar voren dat hij de trotse vader is van dezelfde baby die de trotse oma ons eerder had laten zien.
Persoonlijke ervaringen spelen een dominante rol in onderhandelingen. Ze bevestigen of ontkrachten het beleidsverhaal dat je vertelt. Vaak ben je je niet bewust van toevallige persoonlijke relaties en ervaringen, maar ik let er wel altijd alert op.
Toeval of niet, de laatste tijd merk ik dat steeds meer persoonlijke ervaringen hebben met onze organisatie. Gelukkig zijn ze zo goed als allemaal positief, wat het onderhandelen wel zo prettig maakt. Maar bestaat toeval eigenlijk wel?
