Tradities blijven bestaan door overdracht van generatie op generatie. Generatieconflicten zijn onvermijdelijk en van alle tijden, kinderen moeten zich af kunnen zetten tegen de traditie van hun ouders. De overdracht van tradities geschiedt dan ook vaak van grootouders op kleinkinderen.
Carnaval is zo’n traditioneel eeuwenoud feest met ups en downs, gedoogd, gestimuleerd of verboden door machtshebbers, gouvernementen, bestuurders, economische mogelijkheden, weersomstandigheden en sociale en emotionele behoeften. Ondanks concurrentie van wintersportconcurrentie hield de laatste decennia de harde kern, de traditie in stand. Een groot deel van de ‘ik-generatie’ voelt zich minder aangetrokken tot dit sociaal gebeuren, maar de afgelopen jaren is weer een opgaande lijn zichtbaar. Is het de economische crisis, het opkomend gemeenschapsgevoel, het maar aanhoudende kwakkelweer of de retro behoefte? In jaren heeft men zich niet zo vroeg al opgemaakt voor het carnaval.
Festivals kunnen niet zonder organisatoren en feestvierders. Mijn vader was de helft van het jaar bezig met de carnavalsorganisatie. Zelf ga ik al jaren met een groep mannen met een actueel thema op kroegentocht, gewoon lekker feesten, organiseren doe ik het hele jaar op mijn werk. Mijn zoon heeft het organisatiestokje van zijn opa succesvol overgenomen, zijn feest is in de voorverkoop al helemaal uitverkocht. Als mannengroep gaan we dit keer als gospelkoor, wij gaan de hemel prijzen, ook zo’n traditie die van generatie op generatie wordt doorgegeven.
