Op deze zonnige zondagmorgen, half april, straalt het meisje in haar prachtige witte jurk. Als een prinsesje beleeft ze haar eerste communie in de stralende zon op het kerkplein. Vrouwen horen te stralen van schoonheid, althans dat is de heersende gedachte, zeker in dit showbizz tijdperk waar alles draait om de verpakking. Dit is haar eerste en zeker niet enige optreden in haar nog prille leven, maar wel de opmaat naar haar verschijning als ze groter is, in trouwjurk.
Deze week is wereldwijd massaal ( > 5 miljoen keer) gekeken naar het optreden van Susan Boyle, een 47- jarige Schotse vrouw die bij het ITV-programma Britain’s got’s Talent iedereen verraste. Geen enkele man had haar ooit gekust, voor moeders schoonste stond ze achter in de rij, maar niet bij alle uitgiften van gaven stond ze achteraan. De hele zaal inclusief jury bereidde zich voor op een geweldige afgang, binnen twee seconden raakte haar indrukwekkende stem het publiek en de jury. Zelfs op de youtube registratie voel je de rilling die door de zaal ging.
Wereldwijd werd Susan hét voorbeeld dat dromen uitkomen, zelfs als je meer op een heks dan op een fee lijkt. Ons brein mag dan van vooroordelen houden ‘blonde vrouwen zijn dom’, mooi en lelijk blijken toch aan elkaar te koppelen te zijn. Een mooie uitstraling, het oog wil ook wat, is ontegenzeglijk een voordeel, maar een mooie stem is nog mooier en veel blijvender dan een mooie verpakking. Dat kun je van allerlei vormen van verpakkingen niet altijd zeggen. Die willen weleens gaan rimpelen en verschrompelen. Of zou ook Susan uiteindelijk toch voor de trouwjurk willen gaan?
